Volter Skot

Volter Skot (engl. Walter Scott) je bio škotski pisac. Rođen je 15. avgusta 1771. godine u Edinburgu. Sakupljao je narodnu poeziju i pisao romane o junacima škotskog nacionalnog predanja. Još kao dete, voleo je da sluša pesme i bajke njegovih predaka, i bio fasciniran njima. Pokazivao je interes za istoriju, pesništvo, neobična putovanja i fantastične pripovesti. Od njega se očekivalo da postane advokat, kao i njegov otac, i čak je je bio očev učenik neko vreme, ali je ljubav prema knjigama i istoriji prevladala. Iako su njegovi romani uglavnom bili o Škotskoj istoriji, njegov najpoznatiji roman „Ajvanho“ govori o Engleskoj u vreme kralja Ričarda i Krstaških ratova.

Sakupljao je škotske balade i 1802. javio se zbirkom ‚‚Minstrelsko pesništvo sa škotske granice". Na početku je pisao isključivo poeziju s temama iz srednjeg veka i škotske istorije. Kao moralista, u svojim delima se zalaže za pobedu dobra. Junaci njegovih romana hrabri su i velikodušni, a pravda na kraju nadjača nepravdu. U svojoj prozi daje dramatične zaplete, viteške običaje i snažne ličnosti, a karakterizuju ga poznavanje škotske i engleske prošlosti i romantičarska raspoloženja.

Nakon što je 1813. odbio položaj poete laureatusa, Skot se okrenuo pisanju istorijskih romana. Prvi u nizu više od 20 romana bio je ‚‚Veverli" (1814). Usledili su: ‚‚Crni patuljak" (1816), ‚‚Rob Roj" (1817.), ‚‚Srce Midlotajna" (1818) i ‚‚Ajvanho" (1820), koji su naišli na široki odjek među čitaocima. Svojim delima snažno je uticao na pisce u SAD-u i Europi, između ostalih i na Augusta Šenou, kojeg često nazivaju ‚‚hrvatskim Volterom Skotom". „Ajvanho“ (1819) je roman koji evocira vreme tenzija između osvajača Normana i britanskih starosedelaca Saksonaca. Skot na jedan ubedljiv način priziva vreme viteških turnira, slave, krstaških ratova i zveketa mačeva.

Zanimljivo je da su svi njegovi romani do 1827. izlazili pod raznim pseudonimima. Uz slavne priče u stihovima i romane, Skot je napisao i nekoliko drama, kojima nije postigao toliki uspeh. Prema Geteu, preveo je i našu ‚‚Hasanaginicu'' na engleski jezik. Godine 1826. dobio je plemićku titulu, isključivo kao nagradu za književne zasluge. Umro je 21. septembra 1832. godine.

Ostala dela: ‚‚Lamermurska zaručnica'' (The Bride of Lammermoor, 1819), ‚‚Najdželovi doživljaji'' (The Fortunes of Nigel, 1822), „Kventin Darvard“ (Quentin Durward, 1823), ‚‚Život Napoleona Bonaparte'' (The Life of Napoleon Buonaparte, 1827), ‚‚Pisma o demonologiji i čarobnjaštvu'' (Letters on Demonology and Witchcraft, 1831), „Talisman“, ‚‚Gaj Manering'', ‚‚Legenda o Montrozu'' itd.