Jakov Ignjatović

od **Still_dreaming** Sre Feb 08, 2012 4:31 am

Jakov Ignjatović je bio srpski romanopisac i prozni pisac iz 19. veka. Rođen je 8. decembra 1822. godine u Sentandreji. Osnovnu školu je učio u mestu rođenja, a gimnaziju u Vacu, Ostrogonu i Pešti. Prava je slušao u Pešti, ali je zbog sukoba sa profesorima napustio univerzitet i dobrovoljno otišao u husare. Kasnije je završio prava u Kečkemetu, kao husar. Kratko vreme je bio advokat, i čim je izbila Mađarska revolucija (1848), uzeo je učešće na strani Mađara protiv Beča, zbog čega je, posle mađarske kapitulacije, morao prebeći u Beograd. U Beogradu je živeo kao novinar do 1850, a zatim je putovao po svetu. Pojavljuje se posle tri godine i otada vidno učestvuje u javnom životu vojvođanskih Srba. Bio je urednik Letopisa Matice srpske u periodu 1854 - 1856, zatim „narodni sekretar“ u Karlovcima i veliki beležnik u Novom Sadu. U periodu od 1863. do 1879. živeo je u Dalju, gde je radio kao advokat i službenik patrijaršijskog imanja mitropolije Gornjokarlovačke. Svoju privatnu biblioteku zaveštao je Srpskoj čitaonici u Dalju.

Kad je narodna stranka Svetozara Miletića povela zajedničku političku borbu sa Mađarima protiv Beča, Ignjatović je aktivno učestvovao u toj borbi i dva puta je biran za poslanika. Kad je narodna stranka napustila Mađare, Ignjatović, suprotno ogromnoj većini Srba u Vojvodini, ostaje dosledan prijatelj Mađara i pobornik srpsko-mađarskog sporazuma. Zbog toga je napadan kao mađaron i bio prinuđen da živi odvojeno od srpskog društva, sve do smrti. To je rđavo uticalo na njegov glas kao književnika. Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 23. januara 1888. Umro je u Novom Sadu 5. jula 1889. godine.

Ignjatović je svoju književnu delatnost razvio kad je došao za urednika „Letopisa“. Napisao više patriotsko-istorijskih romana i pripovedaka, koji su se sviđali ondašnjoj srpskoj publici, ali koji prema kritičarima nemaju prave književne vrednosti. Takvi su romani: „Đurađ Branković“, „Kraljevska snaha“ i nedovršeni „Deli - Bakić“; pripovetke: „Krv za rod“ i „Manzor i Džemila“. Mnogo je obimniji i znatniji njegov rad na socijalnom romanu. On je tvorac realističkog društvenog romana kod Srba. Najbolji su mu romani: ‚‚Čudan svet'', ‚‚Vasa Rešpekt'', ‚‚Večiti mladoženja'', „Stari i novi majstori'' i poslednji i najobimniji „Patnica''. I u ostalim svojim romanima i pripovetkama Ignjatović slika savremeni život srpskog društa u Vojvodini, ali u njima, pored realističkog prikazivanja, prevlađuje humoristički i avanturistički elemenat, posebno u romanima „Trideset godina iz života Milana Narandžića“ i „Trpen spasen“ (nedovršen, u „Srbadiji“, a prerađen u dramu „Adam i berberin“).

Imao je vrlo buran i dinamičan život, ali i talenta da lako piše, što je uslovilo i veliki broj dela. Govorio je: ‚‚Gde god udarite u mene slavinu, tu, tu....svugde će poteći roman."

U njegovim romanima prisutne su su dve orijentacije koje su određivale tematiku njegovih dela a to su: okrenutost prema epskoj srpskoj prošlosti, ispunjenost nacionalnim zanosom i zainteresovanost za savremene društvene probleme. Jakov Ignjatović nije bio stvaralac velike imaginacije, nego pisac dobrih opservacija (zapažanja) i velikog iskustva koje je unosio u svoju prozu. O svom književnom postupku on kaže: ‚‚U delu sam crtao slike i karaktere onakvi kakvi se ti u životu pokaziju, realistički, kako jesu, a ne kako bi se htelo.''