Alexander Joseph Rummler - 25. jul

od **Teixos** Ned Jul 24, 2011 11:20 am

Autoportret

Aleksаndаr Džozef Ramler, rođen 25. jula 1867. godine, bio je аmerički slikаr.

Rummler je rođen u Dubjuku (Ajovа). Sin je nemаčkih imigrаnata Joseph-a i Rosalia-e Rummler. 1888. godine Rummler je otputovаo u Njujork dа studirа umetnost u Art Students League of New York. Godine 1905. Rummler se sa suprugom Marijom i decom preselio u Evropu dа bi se usavršavao nа Académie Julian u Parizu sa Jean-Paul Laurens-om.

Rummler je postаo poznаt širom zemlje krаjem Prvog svetskog rаtа, kаdа je njegovа slikа potpisivаnjа primirjа prikаzаna nа bilbordimа.

1907. godine Rummler se preselio u South Norwalk u Konektiketu. 1926. godine je bio izаbrаn dа predstаvljа Konektiket na Philadelphia Exposition of 1926, gde su njegove slike zаuzele prvo mesto.

1936. Rummler počinje dа rаdi zа Works Progress Administration murаle za Norwalk High School, tada još uvek u izgradnji. Rummler je nаslikаo šesnаest murаlа i osаm mаnjih pаnelа koji prikаzuju život u Norwalk-u.

1942. Rummler se preselio u Stаmford u Konektikаtu. Umro je u svojoj 92. godini životа - 1959. godine.

od **Still_dreaming** Pon Jul 25, 2011 11:10 am

Džordž Bernard Šo (engl. George Bernard Shaw), rođen 26. jula 1856. godine u Dablinu u Irskoj, bio je irski dramski pisac, romansijer, esejista, novinar, književni, pozorišni, muzički kritičar, društveno angažovani intelektualac, čovek snažne, izdržljive prirode, neumorni radnik u svojoj oblasti kojom se bavio, pronicljivi, smeli duh, otvoren i iskreno ubeđen u ispravnost svojih stavova, kritičan do podsmeha i podsmešljiv do cinizma, koliko hvaljen toliko i napadan, uvek je bio spreman da traži uzroke pojava i da o tome izlaže - za govornicom ili u svojim tekstovima.

Rođen je u Dablinu 26. jula 1856. godine. Kasnije se preselio u London gde se školovao na Britanskom muzeju, dok je nekoliko njegovih novela objavljeno u malim socijalističkim magazinima. Književnu karijeru počeo je pisanjem romana i pozorišnih kritika, a proslavio se mnogobrojnim pozorišnim delima. Dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1925. godine. Preminuo je 2. novembra 1950. godine u Engleskoj.

Bio je vegetarijanac. Smatrao je da je ćirilica najsavršenije pismo na svetu i jedan zaokružen i logičan sistem. U svom testamentu ostavio je novčani iznos (£367,233 13s) Englezu koji uspe da reformiše i uprosti englesku abecedu po uzoru na Vukovu ćirilicu (jedno slovo jedan glas).

Neka od dela:
‚‚Widowers' houses'', ‚‚Oružja i čovek'', ‚‚The Philanderer'', ‚‚Mrs. Warren's profession'', ‚‚The Man of Destiny'', ‚‚Candida'', ‚‚You never can tell'', ‚‚The devil's disciple'', ‚‚Captain Brassbound's conversion'', ‚‚Cezar i Kleopatra'', ‚‚Man and Superman'', ‚‚John Bull's Other Island'', ‚‚Major Barbara'', ‚‚The doctor's dilemma'', ‚‚Fanny's first play'', ‚‚Androcles and the Lion'', ‚‚Pigmalion'', ‚‚Heartbreak house'', ‚‚Back to Methuselah'', ‚‚Saint Joan'', ‚‚The apple cart'', ‚‚Misalliance'' itd.

od **Still_dreaming** Uto Jul 26, 2011 11:10 am

Rade Šerbedžija je filmski, televizijski i pozorišni glumac. Oženjen je Lenkom Udovički i ima ćerke Ninu, Milicu Almu, Vanju, Luciju i sina Danila.

Rođen je 27. jula 1946. godine u srpskoj porodici u mestu Bunić kod Titove Korenice u Hrvatskoj. Diplomirao je 1969. na Akademiji za pozorište, film i televiziju u Zagrebu, nakon čega je ubrzo angažovan u zagrebačkom dramskom kazalištu Gavela. Nakon toga naizmenično radi kao slobodni umetnik, s angažmanom u HNK Zagreb, te ponovno u „Gaveli“. Nadaren, posebne glumačke tehnike, i racionalan i temperamentan, sugestivan, vrsne dikcije, s lakoćom izvodeći i fizički najteže scene, pokazao se podjednako uverljivim u ulogama klasičnog (npr. Šekspirovi Hamlet i Ričard III) i modernog repertoara (npr. Ibzenov Per Gint) - u raznim žanrovima, i u pozitivnim i u negativnim likovima. Dobitnik je mnogih priznanja (triput nagrađen na Sterijinom pozorju, Nagrada „Vladimir Nazor“, Nagrada „Dubravko Dujšin“, Nagrada „Orlando“ na Dubrovačkim ljetnim igrama). Na filmu je debitovao sporednom ulogom u Iluziji (1967) Krste Papića, dok prvu glavnu - mladića na životnoj prekretnici - tumači u Gravitaciji ili fantastičnoj mladosti činovnika Borisa Horvata (1968) B. Ivande.

Od tada sve češće nastupa u glavnim ulogama ušavši u krug najboljih jugoslovenskih glumaca i glumeći u filmovima raznih žanrova - od ratnih drama do savremene tematike. Početkom 70-ih godina zapažene su mu uloge komunističkog aktiviste dezorijentisanog u privatnom životu u Crvenom klasju (1970.) Živojina Pavlovića, te seoskog mladića suočenog s nepravdom u Predstavi Hamleta u selu Mrduša Donja (1973) Krste Papića. U to vreme ističe se i u filmovima koji kritički oslikavaju jugoslovensku savremenost: kao karijeristički kompozitor (što potvrđuje njegovu sposobnost karakterizacije moralno ambivalentnih osoba) u filmu Bravo maestro (1978) Rajka Grlića (Zlatna arena u Puli) i kao novinar u istoimenom filmu (1979.) Fadila Hadžića.

Najuspešnija filmska godina za Šerbedžiju je verovatno bila 1986. kada sa dve uloge u filmovima dobijaju titulu najuspešnijih na pulskom festivalu: revolucionara koji se ne snalazi u poratnom vremenu u Večernjim zvonima Lordana Zafranovića (Zlatna arena) i radnika ogorčenog siromaštvom i životnim nedaćama u Snu o ruži Ž. Tadića (Velika povelja u Nišu). Velikog radnog potencijala, s uspehom glumi i na televiziji: u tv-serijama U registraturi, Nikola Tesla (u naslovnoj ulozi), Prosjaci i sinovi i Bombaški proces (kao Josip Broz Tito). Godine 1982. dobio je godišnju nagradu australijske televizije Sami za glavnu ulogu u australijskoj televizijskoj ekranizaciji drame Oslobođenje Skoplja D. Jovanovića. Objavio je 2 zbirke pesama: Promjenljivi i Crno, crveno. Bio je predavač scenskog govora i glume na Akademiji za kazalište, film i televiziju u Zagrebu te kao vanredni profesor glume na Akademiji umetnosti u Novom Sadu.

Godine 1992. odlazi u svet gde se takođe probio kako sjajan glumac. Uprkos tome što je već glumio u 80-ak filmova distribuisanih uglavnom na području bivše Jugoslavije, proboj u svetske vode zadobio je filmom Hanin rat (1988) i filmom Pre kiše (1994) Milča Mančevskog. Godine 1996, Šerbedžija je igrao oca izbeglice u filmu Belma i novozelandskog imigranta u filmu Broken English. Potom su usledile uloge u vodećim holivudskim filmskim ostvarenjima - u filmovima „Svemirski kauboji“, „Nemoguća misija 2“, „Moćni Džo Jang“, „Sneč“ itd.

Poznat je i po čitanju poezije, a i po pozorišnim predstavama. Pokrenuo je i novi teatar „Ulisis“ u Puli koji je premijeru doživeo s predstavom „Kralj Lir“ na Brionima pod rediteljskom palicom njegove supruge Lenke.

Radio je s mnogim velikim imenima kao što su Vanesa Redgrejv, Filip Nojs ili Tom Kruz, Stenli Kjubrik i Klint Istvud.

Rade Šerbedžija je u januaru 2011. godine uvršten u Pres Magazinovu listu „100 najpoznatijih Srba u svetu“.

od **Still_dreaming** Sre Jul 27, 2011 11:06 am

Kalendar poznatih - Page 3 Malcolmlowryin1946

Malcolm Lowry , rođen 28. jula 1909. godine, bio je engleski pesnik i romanopisac, najpoznatiji po romanu ‚‚Under the Volcano".
Lowry je rođen u Wallasey-u u engleskoj grofoviji Cheshire, a obrazovao se na prestižnom internatu ‚‚The Leys School" i koledžu ‚‚St. Catharine's" na Cambridge-u. Lowry je već tada pokazivao sklonost za putovanjima, pa se tako zaposlio kao mornar kako bi posetio Daleki Istok, dok je u pauzama semestara posećivao SAD i Nemačku. Godine 1931. je diplomirao, ali je već tada razvio ljubav prema književnosti, ali i sklonost alkoholu koja će imati snažan utjecaj na život i karijeru.

1930-ih je došao u London, gdje je kratko vreme bio član boemske književne scene i družio se sa vellškim piscem Dylan-om Thomas-om. Nakon toga se preselio u Francusku, gde je upoznao glumicu Jan Gabrial, sa kojom se venčao 1934. godine. Godine 1936. je proveo u duševnoj bolnici Bellevue Hospital zbog sloma živaca izazvanih alkoholom, a nakon toga otišao u Hollywood, gde je pokušao da bude scenarista.

Brak sa Jan je bio loš i u krizi, ona ga je napustila i otišla u Njujork, gdje ju je Lowry pratio. Kasnije su pokušali spasiti brak selidbom u meksički grad Cuernavaca krajem 1936. godine. Pokušaj nije uspeo i krajem 1937. Lowry je sam živeo u Oaxac-i, sve više tonući u alkohol i izazivajući ekscese, zbog kojih ga je meksička vlada na kraju proterala. Godine 1939. se preselio u Kanadu i oženio glumicu i romanapisca Margerie Bonner. Njoj nije smetao njegov alkoholizam i siromaštvo, zbog čega su živeli u straćari u Dollarton-u u Britanskoj Kolumbiji. Nakon toga su počeli putovati po Evropi, Americi i Karibima, a zatim kraće vreme su živeli u New Yorku i Londonu.
Lowry je umro u selu Ripe u Istočnom Sussexu 26. juna 1957. godine, a u službenom nalazu je navedeno da je bio ‚‚nesrećni slučaj" usled preterane doze pilula za spavanje pomešanih s alkoholom.

Bibliografija
Ultramarine (1933)
Under the Volcano (1947), adaptiran u istoimeni film John-a Huston-a (1984)

Posthumna izdanja
‚‚Hear Us O Lord from Heaven Thy Dwelling Place" (1961)
‚‚Selected Poems of Malcolm Lowry" (1962)
‚‚Lunar Caustic" (1968)
‚‚Dark as the Grave wherein my Friend is Laid" (1968)
‚‚October Ferry to Gabriola" (1970)
‚‚The Voyage That Never Ends" (2007), zbirka odabranih priča, pesama i pisama

od **Still_dreaming** Čet Jul 28, 2011 11:06 am

Žan Bodrijar je rođen 29. jula 1929. godine u gradu Remsu. Po njegovim rečima, baba i deda su bili seljaci, a roditelji su radili kao službenici, tako da je on bio prvi u porodici koji je završio fakultet, pa da je to dovelo do jaza u kulturnom miljeu između njega i njegovih roditelja. 1956. on počinje da radi kao profesor u gimnaziji i u ranim 60-im radi kao lektor za francuskog izdavača Seuil-a. Bodrijar je u početku bio germanista koji je objavljivao eseje o kniževnosti u ‚‚Modernim vremenima'' (Las temps modernes) u periodu između 1962-1963. godine i prevodio dela Pitera Vajsa (Peter Waiss) i Bertolda Brehta na francuski jezik, a preveo je i knjigu o mesijanskim revolucionarnim pokretima koju je napisao Vilhelm Mulman (Wilhelm Muehlmann). Tokom ovog perioda, on se susreće sa i bavi delom Henrija Lafebra (Henri Lafebvre), čije ga kritike svakodnevnog života impresioniraju, kao i delom Rolana Barta (Roland Barthes), čije su semiološke analize savremenog života imale trajan uticaj na njegov rad.

Bio je jedan od najbitnijih intelektualaca današnjice, i jedan izuzetno plodan pisac čiji rad predstavlja kombinaciju filozofije, socijalne teorije, i jedne idiosinkrastične metafizike koja odslikava ključne događaje i fenomene epohe. Oštrom kritikom savremenog društva, kulture i misli, Bodrijar je zaradio naziv gurua Francuske postmoderne teorije, mada se on može čitati i kao mislilac koji kombinuje socijalnu teoriju i filozofiju na originalan i provokativan način i kao pisac koji je razvio sopstveni stil i formu pisanja. Bodrijar je bio izuzetno plodan pisac koji je objavio više od trideset knjiga i komentarisao neke od najistaknutijih kulturnih i socijalnih fenomena savremene ere, uključujući brisanje razlika roda, rase i klase koje su restrukturirale moderna društva u nova postmoderna potrošačka, medijska i visoko tehnološka društva; mutirajuću ulogu umetnosti i estetike; fundamentalne promene u politici, kulturi, i ljudskim bićima; i uticaju novih medija, informacija, i kibernetičke tehnologije u kreiranju kvalitativno drugačijeg društva, obezbeđjujući fundamentalne promene u životu kako pojedinca, tako i društva u celini.

Već nekoliko godina kultna figura postmoderne teorije, Bodrijar je prošao dug put transformacije postmodernog diskursa od ranih ’80-ih do danas, i razvio visoko idiosinkrastičan modus filozofske i kulturne analize. U retrospektivi, Bodrijar se može sagledati kao teoretičar koji je na originalan način ispitivao život znakova i uticaj tehnologije na društveni život, i koji je sistematski kritikovao glavne modele moderne misli, istovremeno razvijajući sopstvenu filozofsku perspektivu.

Umro je 6. marta 2007. godine.

od **Still_dreaming** Pet Jul 29, 2011 11:11 am

Kalendar poznatih - Page 3 Henry-moore-at-work3

Henri Mur (Henry Moore), rođen 30. jula 1898. godine, bio je britanski vajar.
Najpoznatiji je po monumentalnim apstraktnim skulpturama od bronze, koje su javno izložene u mnogim delovima sveta.
Oblici njegovih skulptura obično su apstraktne slike ljudskog tijela, često majka s detetom ili figure u ležećem položaju. 1950. godine imao je fazu u kojoj je radio skulpture porodica, a tokom većeg dela karijere radio je skulpture inspirisane ženskim telom. Mnoge njegove skulpture imaju rupe, praznine unutar oblika.

Bio je sin rudarskog inžinjera. U detinjstvu je živeo siromašno. Sa 11 godina odlučio je da se bavi vajarstvom. Ranjen je u Prvom svjetskom ratu u bici u Francuskoj 1917. Studirao je vajarstvo u Lidsu i Londonu. Posećivao je muzeje po Engleskoj, Italiji i Francuskoj, posmatrao je skulpture i učio. Na njega je uticaj imala ležeća skulptura Tolteka i Maja izložena u Luvru. Proslavio se bronzanim i mermernim skulpturama i pokrenuo novi oblik modernizma u Velikoj Britaniji. Družio se s Pablom Pikasom, Albertom Giacomettijem i drugim poznatim umetnicima. Zanimao se za nadrealizam. Za vreme Drugog svetskog rata oštećena mu je kuća, pa se preselio sa ženom Irinom u London. Crtao je ljude u londonskoj podzemnoj železnici, gde su tražili utočište od bombardovanja.

Obogatio se svojim umetničkim radovima. Živeo je štedljivo, imao je malu kuću, većinu zarađenog novca usmerio je na svoju fondaciju ‚‚Henry Moore Foundation", koja promoviše umetnost i obrazovanje. Imao je još za života brojne izložbe svojih radova. Dobijao je brojne narudžbe za izradu skulptura, uključujući i skulpture ispred UNESCO-ve zgrade u Parizu 1957. i u blizini palate Westminster u Londonu 1962. Umro je 31. avgusta 1986. godine.

Kalendar poznatih - Page 3 396px-henrymoorefamilygr

Kalendar poznatih - Page 3 396px-henrymoorefamilygr

Kalendar poznatih - Page 3 800px-hillarches-henrymo

Kalendar poznatih - Page 3 800px-henrymoorereclinin

od **Still_dreaming** Sub Jul 30, 2011 11:05 pm

Erih Hekel (Erich Heckel), rođen 31. jula 1883. godine, bio je njemački slikar i grafičar, jedan od predstavnika ekspresionizma. Nakon nazavršenih studija arhitekture, obrazovao se kao samouk slikar pri čemu su na njega značajno uticali Vinsent van Gog i fovisti. Godine 1905. zajedno sa kolegama sa studija osnovao je u Drezdenu grupu umetnika ‚‚Most'' (nemački Die Brücke). U radovima iz ovog perioda nanosio je na platno svetle, intenzivne boje pastozno, uglavnom u uglastim oblicima (Devojka koja leži, 1909). Kada se grupa razišla 1913. ublažio je intenzivni kolorit i davao prednost mrkozelenkastoj paleti boja (Aktovi na plaži, 1913). Strahote Prvog svetskog rata koje je kao vojnik saniteta video u Flandriji umetnički je obradio na litografijama i drvorezima. Dvadesetih godina 20. veka počeo je da se odvaja od ekspresionizma i da preuzima elemente Nove stvarnosti, a slikarstvo pejzaža došlo je u centar njegovog interesovanja. Godine 1937. zabranjen je kao degeneričan. Od 1949. do 1955. predavao je na Akademiji u Karlsrueu. Njegovo pozno delo karakterišu harmonično-lirske mrtve prirode sa cvećem.

Aktovi na plaži

od **Still_dreaming** Ned Jul 31, 2011 11:01 am

Kalendar poznatih - Page 3 Bogdan-diklic2

Bogdan Diklić, rođen 1. avgusta 1953. godine u Bjelovaru, srpski je glumac. U rodnom gradu amaterski se bavio glumom. Tu je završio osnovnu i srednju školu. Godine 1972. upisuje glumu na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu u klasi Ognjenke Milićević.
Postao je popularan nakon zapažene uloge u filmu „Nacionalna klasa“ (1979). Igrao je u kultnim filmovima „Majstori, majstori“ (1980), „Variola vera“ (1982), „Maratonci trče počasni krug“ (1982), „Čudo neviđeno“ (1984), „Oktoberfest“ (1987), „Sabirni centar“ (1989) i mnogim drugim.
Na televiziji je glumio u serijama: „Grlom u jagode“ (1976), „Sijamci“ (1981), „Kamiondžije 2“ (1983), „Brisani prostor“ (1985), „Balkan ekspres“ (1989), „Otvorena vrata“ (1995).

Od 1975. do 1995. bio je stalni član Narodnog pozorišta u Beogradu i igrao je u predstavama: “Kaligula” (Stipijan), “Rat i mir” (Pjer Bazuhov), “Kako vam drago” (Oliver), “Nevolje zbog pameti” (Molčaljin), “Gospođa ministarka” (Pera Kalinić), “Orestija” (Egist), “Tartif” (Tartif, k. g), ‚‚Pokondirena tikva” (Ružičić).
Od 1995. član je JDP-a u Beogradu, gde igra u predstavama “Beogradska trilogija” (Dušan), “Molijer, još jedan život”, „Italijanska noć“ (Alfonso), a u Beogradskom dramskom pozorištu igra u predstavi “Pandorina kutija” (Andrijan).
U pozorištu Kult u Beogradu igrao je u predstavi “Oksimoron”.
U Zvezdara teatru glumio je u predstavama “Profesionalac” (Teodor Kraj), ”Poljubac žene pauka” (Molina), “Smešna strana muzike” (Bubnjolog).
Dobitnik je mnogobrojnih nagrada i priznanja za pozorišne i filmske uloge.

2009. godine udruženje filmskih umetnika Srbije dodelilo mu je Nagradu „Pavle Vuisić“ za njegov ukupan doprinos filmskoj umetnosti. Objavio je 2011. knjigu „O glumi bez glume“.

od **Still_dreaming** Pon Avg 01, 2011 11:12 am

Kalendar poznatih - Page 3 James-baldwin1

Džejms Artur Boldvin (James Arthur Baldwin), rođen 2. avgusta 1924. godine, bio je afro-američki pisac, pesnik, esejista, dramaturg, najpoznatiji po svom romanu ‚‚Go Tell It on the Mountain". Većina njegovih radova obrađuje teme rasizma i seksualnosti u američkom društvu sredinom 20. veka. Njegovi romani su poznati po ličnom pristupu istraživanja identiteta, kao i zbog načina na koji ispituje kompleksne socijalne i psihološke pritiske vezane za činjenicu da je neko crnac i gej u vreme pre nego što je mogla da se pretpostavi socijalna, kulturna i politička jednakost ovih grupa.

Boldvin je rođen kao prvo dete majke, koja će imati devetoro dece. Nije nikada upoznao svog biološkog oca, ali je svog očuha Davida Boldvina poznavao kao jedinu očinsku figuru. David je bio surov prema porodici i nije podržavao Jamesova interesovanja za književnost. Sa 14 godina James je postao propovednik u Pentakostalnoj crkvi u Harlemu. Po završetku srednje škole u Bronksu preselio se u Greenwich Village. Ranih 1940-ih svoja interesovanja je pomerio sa vere ne književnost. Najveću podršku dobijao je od svog idola Richarda Wrighta koga je smatrao „najvećim crnim piscem na svetu“. Njih dvojica su postali prijatelji i Wright mu je pomogao da dobije nagradu Eugene F. Saxon. Boldvin je svoju kolekciju eseja nazvao ‚‚Notes of a Native Son" , kao jasnu referencu na Wrightov roman ‚‚Native Son". Međutim, u eseju iz 1949. godine, ‚‚Everybody’s Protest Novel" Boldvin je napisao da Wrightov roman, kao i Stoweov ‚‚Uncle Tom’s Cabin" nemaju uverljive likove i psihološku kompleksnost. Ovo je pokvarilo prijateljstvo dva pisca. Mađutim, kasnije u intervjuu za New York Times Baldwin je rekao da nije prestao da obožava Wrighta: „Poznavao sam Richarda i voleo sam ga. Nisam ga napadao; pokušavao sam da razjasnim nešto sebi.“

Afro-američki slikar Beauford Delaney je, takođe, imao veliki uticaj na Baldwina. U ‚‚The Price of the Ticket" iz 1985. Boldvin piše da je Delaney bio za njega prvi živi dokaz da crnac može biti umetnik. Divio se njegovoj hrabrosti, integritetu, strasti: „Video sam ga potresenog mnogo puta i doživeo sam da ga vidim slomljenog, ali ga nikada nisam video da se klanja.“
Kao i mnogi drugi američki pisci i spisateljice tog doba, Boldvin se preselio u Francusku 1948. na duže vreme. Bio je u Parizu, gde su se takođe nalazili i Ernest Hemingway, Gertrude Stein, F. Scott Fitzgerald, Richard Wright i mnogi drugi. Kada se vratio u Ameriku aktivno se uključio u Pokret za ljudska prava. Učestvovao je 1963. godine u Maršu na Washington sa Martinom Lutherom Kingom.

Godine 1962. dobio je nagradu George Polk za reportažu u New York Timesu.
30. novembra 1987. godine Boldvin umire od raka. Sahranjen je na Ferncliff Cemetery and Mausoleum u Greenburghu.
Poštanska marka sa njegovim likom štampana je 2005. godine.

Bibliografija

‚‚Tell it on the Mountain" (roman; 1953)
‚‚Stranger in the Village" (1953)
‚‚Notes of a Native Son" (eseji i priče; 1955)
‚‚The Amen Corner" (predstava; 1954)
‚‚Giovanni's Room" (roman; 1956)
‚‚Sonny's Blues" (1957)
‚‚Nobody Knows My Name: More Notes of a Native Son" (eseji i priče; 1961)
‚‚Another Country" (roman; 1962)
‚‚The Fire Next Time" (eseji; 1963)
‚‚Blues for Mister Charlie" (predstava; 1964)
‚‚Going to Meet the Man" (eseji i priče; 1965)
‚‚Tell Me How Long the Train's Been Gone" (roman; 1968)
‚‚No Name in the Streets" (roman; 1972)
‚‚If Beale Street Could Talk" (roman; 1974)
‚‚The Devil Finds Work" (eseji; 1976)
‚‚Just Above My Head" (roman; 1979)
‚‚Jimmy's blues" (pesme; 1985)
‚‚The Price of the Ticket" (eseji; 1985)
‚‚The Evidence of Things Not Seen" (eseji; 1985)

Objavljeno u saradnji sa drugim autorom, odnosno autorkom:
‚‚Nothing personal" (sa Richard Avedon (fotografije)) (1964)
‚‚A Rap on Race" (sa Margaret Mead) (1971)
‚‚A Dialogue" (sa Nikki Giovanni) (1973)
‚‚Little man, little man" (sa Yoran Cazac; za decu; 1976)

Spojler:

od **Still_dreaming** Uto Avg 02, 2011 11:47 am

Džejms Alan Hetfild (engl. James Alan Hetfield), rođen 3. avgusta 1963. u Dauniju u Kaliforniji, američki je muzičar, vokal i gitarista treš metal sastava Metallica.

James je proveo detinjstvo sa roditeljima Virgilom i Cynthiom, polubraćom iz majčinog prvog braka: Davidom i Chrisom koji su bili dvanaest i jedanaest godina stariji od njega i mlađom sestrom Deannom. Interes za muziku pokazao je još kao dvogodišnjak. Sa devet godina majka ga upisuje na časove klavira koje je mrzio, pogotovo mrsko mu je bilo pevanje koje mu je, kako kaže, odredilo dalju karijeru razvivši mu sluh. Prvo upuštanje u rock muziku bilo je u dvanaestoj godini kada je James isprva potajno počeo da svira bubnjeve njegovog brata Davida. Prvi muzički pokušaji bili su u sastavu Davidovog benda, gde je i svirao bubnjeve, ali sa četrnaest godina odlučuje se za gitaru koju je takođe svirao njegov brat Chris. 1976. njegovi roditelji se razvode. James ostaje s majkom, sestrom i polubratom Davidom, dok Chris beži od kuće tokom svađe s Jamesovim ocem. James, čiji odnos s ocem nikada nije bio dobar počinje se sve više udaljavati od njega. Sledeće godine upisao je srednju školu gde je upoznao Dave-a Marrs-a i Ron-a McGovney-ja (koji je svirao bas u prvoj postavi Metallice, s kojima deli ljubav prema rocku i metalu).

1980. Hetfield je osnovao svoj prvi sastav Obsession u kojem su svirali njegovi prijatelji Ron i Rich Veloz i Jim Arnold. McGovney je bio njihov tehničar. Sastav se uskoro raspao, a Hetfield, Jim Arnold i Chris Arnold osnovali su drugi pod imenom Syrinx.

Hetfield uskoro napušta i taj sastav, a nedugo nakon toga njegova majka umire od raka. Tada se šesnaestogodišnji James, zajedno sa sestrom seli kod brata David-a. Pošto su James i Deanna postali preveliki teret za Davida, David odlučuje da pošalje James-a ocu. James, koji je do tog razdoblja razvio izrazitu mržnju prema ocu odbija i ostaje sa Davidom i njegovom ženom, dok Deanna odlazi kod oca. U novoj školi i okolini Hetfield osniva nov sastav Phantom Lord, u kojem Ron prvi put svira bas gitaru, ali sastav su uskoro preimenovali u Leather Charm i bio je više pod uticajem glam rocka nego heavy metala. James postaje predvodnik sastava i tada nastaje prva autorska pjesma ‚‚Hit The Lights'' koja je kasnije uvrštena u repertoar Metallice.

1981. godine James upoznaje još jednog strastvenog ljubitelja metala po imenu Lars Ulrich s kojim nedugo nakon toga osniva sastav Metallica. Njihov prvi susret nije bio toliko uspešan. James je smatrao da Lars ne zna da svira bubnjeve, barem ne onoliko koliko bi bubnjar metal benda treblo da zna. Nakon par meseci, Lars zove Jamesa kako bi snimili pesmu za kompilacijski album ‚‚Metal Massacre". Njihova pesma koja se našla na tom albumu bila je ujedno i prva pesma Metallice - ‚‚Hit the Lights''. Orginal je sadržavao Larsa na bubnjevima i Jamesa na solo, ritam i bass gitari i vokalima, iako je pesma korištena na kompilaciji sadržavala Larsa na bubnjevima, Lloyda Granta na solo gitari, Jamesa na vokalu, ritam gitari i Rona na bas gitari. Prvi basist benda bio je Ron McGovney koji bend napušta 1982. kada ga zamenjuje Cliff Burton. Nakon prvog demo singla ‚‚Hit the Lights'', u bend ulazi solo gitarista Dave Mustaine kojeg je bend našao preko oglasa u novinama i basista Cliff Burton kojeg su James i Lars uočili na jednoj svirci njegovog dotadašnjeg benda Trauma. Mustaine je iz benda izbačen 1983. godine, kada bend odlazi u Njujork da snimiti svoj prvi album ‚‚Kill 'Em All''. Izbačen je zbog nasilnog ponašanja i nadmetanja s ostalim članovima benda. Bend Dave-u kupuje kartu za povratak kući, a u bend dolazi bivši gitarista benda Exodus, Kirk Hammett.

‚‚Kill 'Em All'' je prvi studijski album Metallice, izdat 1983. godine. Tadašnju postavu čine Hetfield (vokal/ritam gitara), Ulrich (bubnjevi/udaraljke), Burton (bass gitara) i Hammett (solo gitara). Na albumu se nalazi pesma ‚‚Motorbreath'', jedina pesma u celoj karijeri Metallice koju je napisao sam Hetfield.

‚‚Ride the Lightning'' je drugi studijski album Metallice, izdat 1984. godine. Album je snimljen u Kopenhagenu u Danskoj. Na tom albumu se nalazi njihova prva ‚‚laganija" pesma ‚‚Fade to Black'' koju James kasnije, u više navrata naziva svojom najdražom pesmom. Tu se isto tako nalazi i pesma ‚‚Escape'', koju Hetfield nije hteo na albumu. Prema njegovim rečima, pesma je prekomercijalna. ‚‚Escape'' nikada nije odsviran na koncertu.

‚‚Master of Puppets'' je treći album Metallice, izdat 1986. godine. Album na kojemu se, prema mnogima, najjasnije vidi Hetfield-ova genijalnost u kompoziciji instrumenata i talent u smišljanju i sviranju riffova. Na uvodu pesme ‚‚Battery'' Hetfield svira četiri gitare, isti uvod nikada nije odsviran uživo, nego pesma uvek počinje uz snimak istih gitara. Iste te godine, 1986, šest meseci nakon što je album izdat, u autobuskoj nesreći gine Cliff Burton, Hetfield-ov najbolji prijatelj i basista Metallice. Nakon tragične smrti najboljeg prijatelja i basiste benda, Hetfield sve više pada pod uticaj alkohola, a odnosi u bendu postaju lošiji.

Do danas je Metallica izdala još 8 albuma: ‚‚Garage Days Re-Revisite'' (1987), ‚‚...And Justice for All'' (1988), ‚‚Metallica'' (1991), ‚‚Load'' (1996),‚‚Reload'' (1997), ‚‚Garage Inc.'' (1998), ‚‚St. Anger'' (2003), ‚‚Death Magnetic'' (2008).

od **polly88** Uto Avg 02, 2011 10:11 pm

Njihove žestoke pjesme uvijek me mogu opustiti i smiriti ako sam ljuta

A Hetfieldov glas baš se uklapa u takav zvuk. Čitala sam negdje da on u početku nije htio pjevati u bendu, nego samo svirati, ali eto, valjda su ga nekako nagovorili

od **Still_dreaming** Sre Avg 03, 2011 11:03 am

Knut Hamsun je norveški pisac i dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1920. godine. Rođen je 4. avgusta 1859. godine, a umro 19. februara 1952. godine. Posle Ibzena, najpoznatiji je norveški književnik. Tridesetih godina dvadesetog veka bio je angažovan kao političar, promovišući desničarske ideje. Podržavao je nacističku filozofiju i norvešku kvislinšku vladu, zbog čega je bio osuđen na robiju. Dešavalo se da su mu čitaoci, nezadovoljni političkim idejama koje je izlagao u svojim delima, vraćali kupljene knjige. U književnim počecima pisao je romantičarskim stilom koji je naginjao ka modernoj književnosti. Njegovo prvo značajnije delo bilo je ‚‚Misterije''. Neki kritičari su ovo delo nazvali ‚‚jevanđeljem modernizma'', poredeći ga sa delima poput ‚‚Tako je govorio Zaratustra''. Delo je teško žanrovski definisati budući da se u njemu prepliću lirski i epski elementi uz dominantnu iracionalnost koja počiva na kritičkom odnosu prema građanskom društvu i njegovom nastojanju da se oslobodi stvaralačka ličnost. U vreme nastanka ‚‚misterija" nastala su i dela ‚‚Pan'' i ‚‚Viktorija''. Hamsun je u ‚‚Viktoriji'' ispevao himnu ljubavi. Romani ‚‚Pan'' i ‚‚Viktorija'' su delovi trilogije u koju spada i roman ‚‚Glad''. ‚‚Pan'' govori o čoveku koji na bolan način shvata kako stapanje čoveka sa prirodom više nije moguće. Hamsun prikazuje onaj deo ljudske istorije kada je „čovek postao bolesno čedo grada“. Bavio se i dramom i poezijom, ali sa slabijim uspehom. Nikada se nije pokajao zbog svojih političkih uverenja, čak ni u autobiografiji ‚‚Na zaraslim stazama''.

Prvi put je privukao pažnju 1890. godine romanom ‚‚Glad''. U poluautobiografskom delu opisao je pad mladog pisca u ludilo kao rezultat gladi i siromaštva. Kao i u svim ostalim Hamsunovim delima, i u ovom se oseća uticaj Franca Kafke i još nekih pisaca 20. veka, sa unutrašnjim monolozima i bizarnim logičnostima.

Ostala dela:
‚‚Blagoslov zemlje'', ‚‚Avgust'', ‚‚Skitnice'', ‚‚Ruža'', ‚‚Plodovi zemlje'', ‚‚Nitkov iz skitničkog života'', ‚‚Krug se zatvara'', ‚‚Glas života'', ‚‚Žene na studencu'', ‚‚Urednik Lunge'', ‚‚Zavodnik i druge priče''.

Spojler:

od **Still_dreaming** Čet Avg 04, 2011 11:06 am

Anri Rene Alber Gi de Mopasan (fr. Henry René Albert Guy de Maupassant) je bio francuski realistički pisac.

Mopasan je rođen 5. avgusta 1850. godine u mestu Šato de Miromenil (Château de Miromesnil), kod Djepa (Dieppe) u Francuskoj. Pisao je pripovetke i romane. Njegove pripovetke odlikuje ekonomičan stil i veština kojom su zapleti u njima razrešavani. Danas se neke njegove pripovetke svrstavaju u žanr horora.

Mopasanovi su bili stara lorenska porodica koja se doselila u Normandiju sredinom 18. veka. Njegov otac se 1846. oženio sa Lorom de Poateven (Laure Le Poittevin), devojkom iz dobrostojeće građanske porodice. Lora i njen brat Alfred su se u detinjstvu često igrali sa sinom ruanskog hirurga, Gistavom Floberom, koji će kasnije snažno uticati na život Lorinog sina. Bila je to žena neuobičajenog literarnog ukusa za to vreme, a vrlo dobro je poznavala klasike, naročito Šekspira. Budući da je bila razdvojena od muža, svoja dva sina, Gija i Ervea, podizala je sama.

Sve do svoje trinaeste godine Gi je sa svojom majkom živeo u Etretau, gde je neometano rastao uživajući u blagodetima primorskog sela: znao je često sa ribarima ići u ribolov ili razgovarati sa lokalnim seljacima na njihovom dijalektu. Bio je toliko privržen majci da je, nakon što je upisan na bogosloviju u Ivetou, vrlo brzo uspeo u nastojanju da bude izbačen iz škole i da se vrati majci. Iz te faze njegovog života potiče i njegova izražena odbojnost prema religiji. Potom ga šalju u ruanski Licej gde se počinje interesovati za poeziji te se uspešno oprobava u glumi. Francusko-pruski rat izbija ubrzo nakon što je Gi završio koledž 1870. godine i on se odmah prijavio kao dobrovoljac časno se boreći na frontu.

Nakon završetka rata, 1871. godine napušta Normandiju i dolazi u Pariz gde sledećih deset godina radi kao pomorski službenik. U tih deset dosadnih godina jedina razonoda mu je bila veslanje po Seni nedeljom i praznicima. U to vreme Gistav Flober mu postaje tutor i svojevrstan literarni vodič u njegovim književnim i novinarskim počecima. U Floberovoj kući susreće ruskog romanopisca Ivana Turgenjeva i Emila Zolu, kao i mnoge druge predstavnike realizma i naturalizma. U to vreme piše pesme i kratke drame.

Godine 1878. prelazi u Ministarstvo javnog informisanja gde postaje vanjski urednik nekoliko vodećih novina tog vremena kao što su ‚‚Figaro'', ‚‚Žil Bla'', ‚‚Goloaz'' i ‚‚L Eko d Pari''. U slobodno vreme posvećuje se pisanju romana i pripovedaka.

Godine 1880. objavljuje svoje prvo remek-delo „Boule de suif“, koje odmah postiže velik uspeh. Flober je to delo opisao kao „remek-delo za sva vremena“. Mopasanov najplodniji period bio je od 1880. do 1891. godine. Postavši slavan svojom prvom pripovetkom, marljivo je pisao i stvarao dva, a ponekad i četiri dela godišnje. Srećan spoj književnog talenta i smisla za biznis doneo mu je pravo bogatstvo.

Godine 1881. objavljuje prvu knjigu pripovedaka pod naslovom „Kuća Telijeovih“ (‚‚La Maison Tellier''); u samo dve godine ta knjiga je dostigla dvanaest izdanja; godine 1883. završava svoj prvi roman „Jedan život“ (‚‚Une Vie''), koji se za manje od godinu dana prodaje u 25.000 primeraka. U svojim romanima detaljnije razrađuje zaplete iz svojih pripovedaka. Njegov drugi roman, ‚‚Bel-Ami'', koji je izdat 1885, dostigao je trideset sedam izdanja za samo četiri meseca. Njegov tadašnji izdavač dobro je plaćao svako njegovo novo remek-delo, a Mopasanovo pero je bez i najmanjeg napora stvaralo stilski doterana, originalna i dubokoumna dela. U tom periodu napisao je roman ‚‚Pjer i Žan'' koji mnogi smatraju njegovim najboljim romanom.

Od rođenja povučen, voleo je samoću i meditaciju. Često je putovao u Alžir, Italiju, Englesku, Britaniju, Siciliju, Overnju i sa svakog putovanja vraćao se sa novom knjigom. Krstario je na svojoj jahti ‚‚Bel-Ami", nazvanoj po njegovom prvom romanu. Ovako buran život nije ga sprečavao da se sprijatelji sa najslavnijim književnicima tog vremena: Aleksandar Dima, Sin mu je bio kao drugi otac; u E le Benu sreće Ipolita Tena i biva oduševljen ovim filozofom i istoričarem.

Flober je i dalje igrao ulogu njegovog literarnog „kuma“. Mopasanovo prijateljstvo sa piscem Gonkurom bilo je kratkog veka: njegova otvorena i praktična narav suprotstavila se atmosferi tračeva, skandala, licemerja i podmetanja koju su Gonkur i njegov brat stvorili u salonima sa nameštajem iz 18. veka. Mrzeo je ljudsku komediju i društvenu farsu.

U kasnijim godinama kod njega se razvila gotovo bolesna želja za samoćom i samoočuvanjem uz stalan strah od smrti te manija proganjanja zajedno sa simptomima sifilisa zarađenog u mladosti. Godine 1891. potpuno gubi razum, a umire dve godine kasnije, 6. jula 1893, mesec dana pre 43. rođendana. Sahranjen je na groblju Monparnas u Parizu.

od **Still_dreaming** Pet Avg 05, 2011 1:27 pm

Endi Vorhol (engl. Andy Warholl), rođen 6. avgusta 1928. godine, – †22. februar 1987) bio je američki slikar, režiser, publicista, glumac i najveća figura pop arta. Rođen je kao Endru Varhola u Pitsburgu u Pensilvaniji. Njegov otac Andrej Varhola (prezime se pisalo „Varchola“ u Evropi, ali je promenjeno na Vorhola kada je emigrirao u SAD) i majka Ulja Justina Zavacka bili su imigranti radničke klase, rusinkog porekla iz sela Mikó, Ugarska. (Danas: Mikova, Slovačka). Porodica je pripadala Rusinskoj katoličkoj crkvi istočnog obreda. U izvorima je nađeno da se rodio između godina 1928. 1931. On sam nam tvrdi da je godina rođenja iz 1931. falsifikat u matičnim knjigama. Najčešće se navodi godina rođenja i datum rođenja 6. avgust 1928. godine. Njegov otac je, iako je u mnogim biografijama navedeno da je radio u rudnicima, ipak radio na građevinama u Pensilvaniji i njegova porodica je bila grčko-katoličke veroispovesti. Imao je dva brata.

U trećem razredu Vorhol se razboleo od horeje, koja izaziva trzaje mišića. Ova bolest je dovela i do promena u pigmentaciji kože, a kasnije je razvio i hipohondriju i strah od lekara i bolnica. Pošto je bio vezan za krevet kao mali, bio je isključen od društva svojih vršnjaka i veoma je postao vezan za majku. Kada je bio u krevetu voleo je da crta, sluša radio i skuplja sličice filmskih zvezda, koje je lepio oko kreveta. Vorhol je kasnije svoje bolešljivo detinjstvo opisao kao veoma važno za razvoj njegove ličnosti i njegovih sposobnosti.

Rano je pokazao svoj talenat za umetnost i studirao je dizajn na univerzitetu u Pitsburgu. Godine 1949. preselio se u Njujork i počeo je uspešnu karijeru u jednom magazinu, baveći se ilustracijom i oglasima. Postao je poznat po svojim neobaveznim potezima pri crtanju cipela. To je dovelo do njegove prve izložbe u Njujorku.

Tokom 1960-ih Vorhol je od ilustratora postao jedan od najpoznatijih umetnika Amerike. Na mnogo načina su Vorhol i krug ljudi okupljeni oko njega definisali ovu deceniju. Tokom ove decenije Vorhol je počeo da slika poznate američke proizvode, kako Koka - kolu, tako i poznate popularne ikone, kao Merlin Monro, i Elizabet Tejlor. Godine 1963. osnovao je atelje „The Factory“ i oko sebe je skupio slikare, pisce, muzičare i poznate underground ličnosti. Počeo je da se bavi štampom na tkanini – sitotiskom i slike je radio u serijama, postižući time ne samo da se bavi umetnošću masovne proizvodnje, već i da sama umetnost postaje masovni produkt. Izjavljujući da želi da bude mašina i umanjujući značaj svoje kreativnosti u produkovanju svoje umetnosti, Vorhol je načinio revoluciju u umetnosti. Njegov rad veoma brzo postaje kontroverzan i popularan.

Od ovog perioda njegov rad se kreće oko američke pop (popularne) kulture. Štampao je slike novčanica, zvezda, brendiranih proizvoda i slike iz novina. Tokom 1950-ih Vorhol je, kao ilustrator, koristio asistente da bi povećao svoju produktivnost. Sarađivanje sa drugima će ostati prepoznatljiv (i kontroverzan) aspekt njegovog načina rada tokom cele karijere, a posebno tokom 1960-ih. Jedan od njegovih najvažnijih saradnika iz ovog perioda je Gerard Malanga, koji mu je pomagao u štampi, snimanju filmova, skulpturi i drugim radovima. Među drugima koji su činili njegovu grupu bili su i Fredie Herko, Ronald Tavel, Mari Voronov, Brigid Berlin (od koje je dobio ideju da snima svoje telefonske razgovore). Tokom decenije Vorhol je negovao boemsku ekscentričnost sa kojom je prezentovao svoje „Vorhol Superstars“, među kojima su Edie Sedgvik, Viva (Vorholova superzvezda), Niko, Kandi Darling, i dr. Ovi ljudi su učestvovali u snimanju filmova u Factory-u i neki su, kao Berlin, ostali Vorholovi prijatelji do njegove smrti. Važne ličnosti iz njujorškog underground umetničkog i filmskog sveta pojavljivale su se u njegovim filmovima, što ukazuje na Vorholovu povezanost sa različitim umetničkim krugovima u tom periodu. Krajem decenije Vorhol je već i sam bio zvezda i pojavljivao se često u štampi zajedno sa svojim Superstarovima iz Factory-a.

U poređenju sa uspehom i skandalima iz 1960-ih, nova decenija je bila mnogo mirnija. Varhol je sada počeo da okuplja nove, bogatije ličnosti, koje je portretisao. Njegov čuveni portret Mao Cetunga napravljen je 1973. godine.

Tokom 1980-ih Vorhol je ponovo doživljavao uspeh kod kritičara i u finansijama, delom i zbog njegovih novih prijateljstava sa mladim umetnicima. Vorhol je, takođe, cenio intenzivan holivudski glamur. Jednom je rekao: „Volim Los Anđles. Volim Holivud. Tako su lepi. Sve je plastično, ali ja volim plastiku. Želim da budem plastičan.“

Vorhol umire relativno rano, u svojoj 58. godini, 22. februara, 1987. godine u Njujorku. Prema novinskim izveštajima, on se dobro oporavljao posle rutinske operacije žučne kese pre nego što je umro u snu od iznenadnog infarkta. Bolničko osoblje nije dobro pratilo njegovo stanje i posle operacije su ga „napunili“ tečnošću, zbog čega je došlo do hiperhidratacije, zbog čega je Vorholov advokat podneo tužbu. Sahranjen na grkokatoličkom groblju u predgrađu Pitsburga.

od **polly88** Pet Avg 05, 2011 9:42 pm

Baš sam nedavno imala seminar u kojemu sam obrađivala pjesmu u kojoj se između ostalog tematizira i Warholov maskirni portret pa sam dosta detaljno proučila nekoliko knjiga o pop artu, kao i one o njegovom životu. Bio je vrlo zanimljiva ličnost.

Kalendar poznatih - Page 3 Selfportraitwithcamoufl

Kalendar poznatih - Page 3 Selfportraitwithcamoufl

Možda je manje poznato da je producirao prvi album utjecajne rock-grupe The Velvet Underground. U studiju "The Factory" snimao je avangardne filmove ("San", "Djevojke iz Chelsea", "Empire State Building").

U filmu "The Doors" pojavljuje se kao lik u jednoj sceni kada upoznaje Jima Morrisona, a glumio ga je Crispin Glover.

od **Still_dreaming** Sub Avg 06, 2011 11:48 pm

Šarliz Teron (engl. Charlize Theron) je južnoafrička glumica rođena 7. avgusta 1975. godine u mestu Benoni blizu Johanesburga. Istakla se u filmovima kao što su: ‚‚Đavolji advokat'', ‚‚Moćni Džo Jang'', ‚‚Posao u Italiji'' i ‚‚Monstrum'' za koga je nagrađena Oskarom kao najbolja glavna glumica 2003. godine.

Odrasla je na porodičnoj farmi blizu Johanesburga, sa ocem Čarlsom koji je bio francuskog porekla i majkom Gerdom koja je nemačkog porekla. Sa 15 godina svedok je smrti svoga oca, koji je bio alkoholičar i koji je maltretirao njenu majku, koja ga je zatim ubila u samoodbrani.

Kada je napunila 16 godina seli se u Milano i radi kao model. Kasnije se seli u Njujork i pohađa časove baleta. Međutim, povredila je koleno što je značilo da neće moći da se bavi baletom i zbog toga se seli u Los Anđeles. Nakon osam meseci provedenih u gradu, dobija malu ulogu u filmu ‚‚Deca kukuruza 3''. Posle te uloge karijera joj ide uzlaznom putanjom i glumi u sve poznatijim filmovima kao što su: ‚‚Đavolji advokat'' sa Kijanuom Rivsom, ‚‚Moćni Džo Jang'' sa Bilom Pakstonom, ‚‚Dvorišta'' sa Markom Volbergom i ‚‚Monstrum'' sa Kristinom Riči.

Izlazila je sa pevačem grupe „Third Eye Blind'', Stivenom Dženkinsom, međutim, ta veza se završila kad je Šarliz pokazala svoju želju da se uda. Trenutno živi u Los Anđelesu sa dugogodišnjim dečkom Stjuartom Taunzendom (engl. Stuart Townsend). Na snimanju filma ‚‚Aeon Flux'' u Berlinu doživela je povredu vrata te je morala da se podvrgne operaciji. Teron se zalaže za prava žena u svetu, a govori afrikanski (maternji) i engleski jezik.

Osvojene nagrade
Dobitnica Oskara kao najbolja glavna glumica u filmu „Monstrum“, 2003. godine (Ona je jedina Južnoafrikanka koja je dobila ovu nagradu).
Dobinica Zlatnog globusa kao najbolja glavna glumica u filmu „Monstrum“.

od **polly88** Ned Avg 07, 2011 1:12 am

Kakva bih ja to obožavateljica bila da ne dam mali doprinos na današnji dan. Evo jedan prekrasan video (iz filma Sweet November) uz prekrasnu pjesmu...

od **Still_dreaming** Ned Avg 07, 2011 1:54 am

Da, polly, i ja je obožavam! I taj film je jedan od retkih ljubavnih koji mi se svideo!

Gledao sam je i u Monstrumu. Koliko je dobra tamo! U svakoj ulozi uostalom! givenheart

Video je fenomenalan, taman da zainteresuje one koji nisu gledali da pogledaju. Ja sam gledao dva puta film.

od **Still_dreaming** Ned Avg 07, 2011 1:58 pm

Dastin Li Hofman (engl. Dustin Lee Hoffman) je američki filmski glumac rođen 8. avgusta 1937. godine u Los Anđelesu. Proslavio se glumeći u filmovima sa kraja šezdestih i sedamdesetih godina: ‚‚Diplomac'', ‚‚Leptir'', ‚‚Maratonac'' i ‚‚Kramer protiv Kramera'' za koga je dobio Oskara 1979. godine kao najbolji glavni glumac.

Majka mu je dala ime po glumcu iz nemih filmova Dastinu Farnumu (Dustin Farnum). Nakon što je završio Los Angeles High School, pohađa losanđeleski Konzervatorijum sa namerom da bude pijanista. Posle toga išao je na koledž ‚‚Santa Monika", ali propada zbog veoma loših ocena. Kasnije upisuje časove glume i počinje da se bavi glumom. Njegov prvi film je bio ‚‚The Tiger Makes Out'' (1967), a u istoj toj godini igra u filmu ‚‚Diplomac'' za koga je nominovan za Oskara. Kasnije su usledili mnogi filmovi kao što su: ‚‚Ponoćni kauboj'' (1969), ‚‚Leptir'' (1973), ‚‚Kramer protiv Kramera'', ‚‚Tutsi'' (1982) i ‚‚Kišni čovek'' (1988) za koga dobija svog drugog Oskara kao najbolji glavni glumac.

Hofman ima dvoje dece (Karina i Džena) sa bivšom suprugom En Bern i još četvoro (Džejkob, Maksvel, Rebeka i Aleksandra) sa sadašnjom suprugom Lisom Gotsegen. Ima i dvoje unuka.

Nagrade
Dobinik Oskara kao najbolja glavna uloga u filmu ‚‚Kramer protiv Kramera'', 1979. godine.
Dobinik Oskara kao najbolja glavna uloga u filmu ‚‚Kišni čovek'', 1988. godine.
Dobitnik Zlatnog globusa kao najbolja glavna uloga u filmu ‚‚Kramer protiv Kramera'', 1980. godine.
Dobitnik Zlatnog globusa kao najbolja glavna uloga u filmu ‚‚Tutsi'', 1983. godine.
Dobitnik Zlatnog globusa kao najbolja glavna uloga u filmu ‚‚Kišni čovek'', 1989. godine.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pon Avg 08, 2011 1:52 pm

Kalendar poznatih - Page 3 Whitney-houston-photo-00

Whitney Houston je američka glumica i pevačica, rođena 9. avgusta 1963. godine u Njujorku, Nju Džersi (SAD). U srodstvu sa nekoliko poznatih pevačica, poput njene majke Cissy Houston, rođake Dionne Warwick i kume Areth-e Franklin, počela je da peva sa jedanaest godina u dečijem gospel horu. Kasnije je počela da nastupa sa majkom i drugim pevačima, kao što su Lou Rawls, Chaka Khan i Bill Laswell.

Nakon što je kratko radila kao model i glumica, Whitney je 1985. izdala svoj prvi album, koji je postao najprodavaniji debitantski album neke pevačice. Njen drugi studijski album, iz 1987. godine, postao je prvi album neke pevačice koji je debitovao na broju jedan Billboard-ove liste albuma. Njen uspeh je otvorio vrata uspeha i drugim afroameričkim pevačicama.

Nakon udaje za pevača Bobby Brown-a, Houston se pojavila u svojoj prvoj glavnoj ulozi u filmu ‚‚Telohranitelj", gde je nastupila uz tada veoma popularnog glumca Kevin-a Costner-a. Album sa muzikom iz filma osvojio je 1994. godine Grammy nagradu za album godine i postao najprodavaniji soundtrack svih vremena. Naslovna pesma, ‚‚I Will Always Love You", jedan je od najprodavanijih singlova u istoriji muzike. Whitney je snimila i filmove ‚‚Waiting to Exhale" (1995) i ‚‚Propovednikova supruga" (1996). Nakon izlaska četvrtog studijskog albuma obnovila je svoj ugovor sa izdavačkom kućom Arista Records za rekordnih 100 miliona dolara. Njen peti studijski album izašao je 2002. Problematični brak sa Bobbyjem Brownom okončan je 2007.
Whitney Houston je, sa preko 140 miliona prodatih albuma, pri vrhu liste najprodavanijih svetskih muzičara. Imala je čak 11 pesama na broju jedan Billboard-ove liste. Poznata je kao ‚‚Glas" ("The Voice") zbog ‚‚moćnog pop-gospel vokala". Časopis ‚‚Rolling Stone" ju je svrstao na listu ‚‚100 najvećih pevača svih vremena".

Studijski albumi:

1985. ‚‚Whitney Houston"
1987. ‚‚Whitney"
1990. ‚‚I'm Your Baby Tonight"
1998. ‚‚My Love Is Your Love"
2002. ‚‚Just Whitney"
2009. ‚‚I Look To You"

Spojler:

od **polly88** Uto Avg 09, 2011 7:39 am

od **Maja** Uto Avg 09, 2011 7:53 am

Iako nisam nikad bila neki veliki fan, cenim Whitney i smatram da je odlična pevačica.
Neke pesme su obeležile jako lep, najlepši deo mog života..posebno ova..eto još jedne pesme koja me rasplače u sekundi..

Toliko, ne mogu više da slušam..

od **Still_dreaming** Uto Avg 09, 2011 11:07 am

Hose Antonio Domingez Banderas (šp. José Antonio Domínguez Banderas) je španski filmski glumac, koji je rođen 10. avgusta 1960. godine u Malagi (Španija). Istakao se glumeći u holivudskim filmovima kao što su: ‚‚Atentatori'', ‚‚Intervju sa vampirom'', ‚‚Desperado'', ‚‚Filadelfija'' i ‚‚Maska Zoroa''.

Želeo je da se bavi profesionalno fudbalom, ali je to sve palo u vodu kada je sa 14. godina polomio nogu. Nakon toga putuje u Madrid i počinje da se bavi glumom. Proslavio se osamdesetih godina glumeći u filmovima reditelja Pedra Almodovara. Ključnu ulogu je ostvario kao Riki u filmu ‚‚Veži me!'' (šp. Átame!) 1990. godine, gde mu je partnerka Viktorija Abril. Nakon toga seli se u SAD i počinje da glumi u američkim filmovima kao što su: ‚‚Kraljevi mamba'', ‚‚Filadelfija'', ‚‚Intervju sa vampirom'', ‚‚Desperado'', ‚‚Atentatori'' i mnogim drugim.

Banderas je bio oženjen sa Anom Lezom, od koje se kasnije razveo. Na snimanju filma ‚‚Two Much'', upoznaje Melani Grifit sa kojom se 1996. godine venčao. Imaju jednu kćerku koja se zove Stela del Karmen Banderas Grifit, koja se sa majkom pojavila kao glumica u filmu ‚‚Crazy in Alabama'', čiji je reditelj bio Banderas.

Spojler:

od **Still_dreaming** Sre Avg 10, 2011 11:53 am

Danilo Bata Stojković je bio jedan od najpoznatijih srpskih pozorišnih, televizijskih i filmskih glumaca. Rođen je u Beogradu 11. avgusta 1934. godine u porodici Alekse Stojkovića, uglednog predratnog veletrgovca drvima i ugljem. Odrastao je na Čuburi, uz rođenog brata Žiku, kasnije poznatog beogradskog intelektualca i publicistu. Živeo je u Beogradu sa suprugom Olgom.

Jedan od presudnih trenutaka u karijeri Bate Stojkovića je bila predstava iz 1953. godine, na Pašinom brdu u kojoj je igrao u Čehovljevoj predstavi „Krčma na glavnom drumu”. U publici je bio i Dobrica Milutinović, koji je nakon predstave prišao Bati i uzbuđeno mu rekao: „Ti si, sine, još u majčinoj utrobi postao glumac.” Na Akademiju ga je primio Tomislav Tanhofer, a diplomirao je kod Josipa Kulundžića 1959. godine, ulogom Đorđa Crnojevića iz Jakšićeve „Jelisavete” i Kapetana vatrogasca iz „Ćelave pevačice”.

Ostvario je veliki broj uloga na filmu i u pozorištu. Najpoznatije su mu uloge u filmovima ‚‚Ko to tamo peva'', ‚‚Maratonci trče počasni krug'' i ‚‚Balkanski špijun'' za koje je nagrađivan brojnim nagradama.

Pozorišnu karijeru započeo je u Jugoslovenskom dramskom pozorištu (1959), a 1962. postao je stalni član ansambla Ateljea 212. Publika ga je posebno zavolela u „Zvezdara teatru”, u ulogama koje je Dušan Kovačević pisao za njega. Prvi put na scenu JDP izašao je 1956. godine i igrao slugu u „Magbetu”, a godinu dana kasnije pojavio se kao agent u predstavi „Troje” na sceni Ateljea 212.

Filmsku karijeru je započeo ulogom u filmu „Izdajnik“ iz 1964. Usledio je niz televizijskih i manjih filmskih uloga, a najvažnije su bile uloge u filmovima „Majstor i Margarita“ (1972), „Čuvar plaže u zimskom periodu“ (1976) i ‚‚Pas koji je voleo vozove'' (1977). Takođe je igrao i oca jednog od likova u seriji „Grlom u jagode“. Poznat je i po ulozi malog antagoniste u filmu Gorana Markovića „Nacionalna klasa“ (1979).

Stojković je neke od svojih najboljih uloga imao radeći sa rediteljem Slobodanom Šijanom, a koji je bio najuspešniji kada je radio sa scenarijima Dušana Kovačevića. Šijan, koji je prethodno radio sa Stojkovićem u nekoliko televizijskih produkcija, je debitovao na velikom platnu filmom „Ko to tamo peva“ (1980), komedijom smeštenom pred početak Drugog svetskog rata u ondašnjoj Jugoslaviji. Od uloga ostalih glumaca u filmu, Stojković se isticao ulogom putnika germanofila. „Ko to tamo peva“ je bio veliki kritički i komercijalni uspeh i osvojio je dve nagrade na filmskom festivalu u Montrealu.

Pojavio u ulozi alkoholičara u filmu „Poseban tretman“ Gorana Paskaljevića, a zatim je ponovo radio sa Šijanom u komediji „Maratonci trče počasni krug“. Film, koji priča o porodici grobara u sukobu sa porodicom lokalnih pljačkaša, je bio još jedan uspeh za Stojkovića i Šijana i zadržao je kultni status do današnjih dana.

Nakon nekoliko manjih uloga, od kojih se izdvaja uloga direktora škole u filmu „Idemo dalje“, Stojković je glumio u tri filma u kojima je tumačio likove koji su bila satira na komunističke ideale „partijskog čoveka“ ili „marksističkog revolucionara“. Prva u nizu je bila uloga Babija Pupuške u Šijanovom filmu „Kako sam sistematski uništen od idiota“ (1983), u kome se radi o čoveku koji kreće u traganje za srodnom dušom nakon što je čuo, za njega šokirajuću, vest o ubistvu Če Gevare. Počev od ovog filma, Stojković se usavršio u tumačenju uloga sa „očinskom figurom“, pa je imao još jednu sjajnu ulogu u filmu „Varljivo leto '68“, Gorana Paskaljevića. Stojković je glumio strogog oca marksistu, koji nije mogao da podnese da se događaji iz 1968. odvijaju pred njegovim očima.

Ujedinjujući svoj talenat sa talentom Dušana Kovačevića, Bata Stojković je 1984. godine izveo po mnogima svoju najbolju ulogu u filmu „Balkanski špijun“, koji su režirali zajedno Božidar Nikolić i Dušan Kovačević. U ovom filmu, Stojković je glumio Iliju Čvorovića - bivšeg, sada pritajenog, staljinistu koji je zbog toga proveo godine u zatvoru i sada boluje od paranoje i vidi špijune svuda oko sebe.

Petog februara 2002. godine, iako već teško bolestan, Danilo Bata Stojković igrao je Lupusa u Ateljeu 212, u jubilarnoj, 300. „Korešpodenciji“ (Mihizova dramatizacija dela Borislava Pekića u režiji Arsenija Jovanovića). Trinaestog februara 2002. godine, na molbu mladih glumaca iz Slovenije došao je i u Zvezdara teatar da odigra „Profesionalca“ Dušana Kovačevića. To su bili poslednji nastupi jednog od najcenjenijih srpskih glumaca. Preminuo je 16. marta 2002. godine, a njegova urna je nakon kremacije smeštena u rozarijum beogradskog Novog groblja. Poslednje reči uputio mu je ponovo njegov „lični pisac“ Dušan Kovačević:

Dragi Bato, danima pokušavam da ti kažem nešto nalik na oproštaj, a da se ti ne namrštiš ili nasmeješ. Beograd je imao velikih glumaca, ali nikada nekoga kao što si ti. Prošao si našom scenom kao oluja. Našim prijateljima koji te čekaju reci da smo bolje nego što jesmo...

U prepunoj sali Zvezdara teatra, 20. marta iste godine održana je komemoracija povodom smrti Bate Stojkovića. U prvom redu, pored supruge Olge, sedele su njegove kolege — Ljuba Tadić, Ružica Sokić, Bora Todorović, Petar Božović, Mira Banjac, Neda Arnerić i drugi. U ime Jugoslovenskog dramskog pozorišta, od Bate se oprostila njegova koleginica Branka Petrić, a komemoraciji su prisustvovali i akademici Matija Bećković i Dragoslav Mihajlović i brojni glumci.

Letnja pozornica u Vrnjačkoj Banji, na kojoj se održava Festival filmskog scenarija, od 2010. godine nosi ime „Danilo Bata Stojković“, a na njoj je i otkrivena spomen ploča ovom glumcu. Od 2010. godine u Vrnjačkoj Banji počeli su da se održavaju i „Dani Danila Bate Stojkovića“ koji će počinjati svake godine 11. avgusta, na dan njegovog rođenja.

Spojler:

od **Maja** Čet Avg 11, 2011 11:32 am

Kalendar poznatih - Page 3 H4190338-erwinschrodinge

Ervin Rudolf Jozef Aleksander Šredinger je bio austrijski teorijski fizičar, rođen u Beču 12. avgusta 1887. godine.
Rođen je kao sin jedinac dobro obrazovanih roditelja. Do 11. godine obrazovao se kod kuće, a nakon toga je pohađao školu kako bi se pripremio za Bečki univerzitet.
Tamo je diplomirao fiziku a na Univerzitetu je ostao do Prvog svetskog rata, u kojem je učestvovao na italijanskom frontu. Nakon rata se vratio se u Beč gde se oženio i 1921. dobio poziciju teorijskog fizičara na univerzitetu u Cirihu. Šest godina koje je tu proveo bile su među najproduktivnijim u njegovoj karijeri, iako je na mehanici talasa počeo da radi tek 1925. Već 1926. objavio je svoj rad gde kretanje elektrona u atomu opisuje kao talasnu funkciju. Godine 1927. dobio je veliko priznanje, kada su ga pozvali na Berlinski univerzitet gde je trebalo da zameni Maksa Planka. Tamo je ostao do 1933. kada je zbog dolaska nacista na vlast otišao na Oksford.
Iste godine je podelio Nobelovu nagradu za fiziku sa Polom Dirakom.

Godine 1938. vratio se u Austriju, ali nakon što je nacistička Nemačka izvršila pripajanje Austrije, otišao je u Dablin gde se bavio filozofijom fizike. 1960. godine se vratio u Beč gde je godinu dana kasnije umro.
Šredingerova jednačina kretanja elektrona je osnovna jednačina u nerelativističkoj kvantnoj mehanici. Potpuno odbacuje pokušaje da se kretanje elektrona odvija po određenim putanjama u atomu i nastoji da opiše njihovo kretanje isključivo talasnim svojstvima. U nekom trenutku verovatnoća da se elektron nađe u nekoj tački prostora srazmerna je kvadratu apsolutne vrednosti talasne funkcije. Talasna funkcija se menja zavisno od kvantizacije elektrona. Pomoću te jednačine, u prinicpu, moguće je dobiti kvantofizički model svakog atoma. Ipak, tu jednačinu je izrazito teško rešiti pa egzaktno, analitičko rešenje postoji samo za atom vodonika, dok se za sve ostale atome vrše numeričke aproksimacije.

Ervin Šredinger je umro 4. januara 1961. u Beču, u 73. godini života, od posledica tuberkuloze. Sahranjen je u mestu Alpbach. Za sobom je ostavio udovicu Anny.

Enormni krater ‚‚Schrödinger" na Mesecu posthumno je nazvan po njemu, a 1993., u njegovu čast, u Beču je utemeljen Međunarodni institut za matematičku fiziku ‚‚Erwin Schrödinger".

od Sponsored content

Kalendar poznatih

Alexander Joseph Rummler - 25. jul

Džordž Bernard Šo - 26. jul

Rade Šerbedžija - 27. jul

Malcolm Lowry - 28. jul

Žan Bodrijar - 29. jul

Henri Mur - 30. jul

Enrih Hekel - 31. jul

Bogdan Diklić - 1. avgust

Džejms Boldvin - 2. avgust

James Alan Hetfield - 3. avgust

Re: Kalendar poznatih

Knut Hamsun - 4. avgust

Gi de Mopasan - 5. avgust

Endi Vorhol - 6. avgust

Re: Kalendar poznatih

Šarliz Teron - 7. avgust

Re: Kalendar poznatih

Re: Kalendar poznatih

Dastin Hofman - 8. avgust

Whitney Houston - 9. avgust

Re: Kalendar poznatih

Re: Kalendar poznatih

Antonio Banderas - 10. avgust

Danilo Bata Stojković - 11. avgust

Ervin Šredinger - 12. avgust

Re: Kalendar poznatih