Kalendar poznatih

Jelisaveta Seka Sablić je srpska filmska, pozorišna i televizijska glumica, koja slovi za najveću domaću komičarku.

Karijeru je započela pre skoro pedeset godina da bi danas bila jedna od najpopularnijih i najvoljenijih glumica u svim zemljama bivše Jugoslavije. Seka je najpoznatija po ulogama u filmovima ‚‚Burduš'', ‚‚Tesna koža 3'', ‚‚Rad na određeno vreme'', ‚‚Moj tata na određeno vreme'', ‚‚Sekula i njegove žene'' i ‚‚Sekula se opet ženi''. Izuzetne komičarske sposobnosti pokazala je kao drugarica Seka u TV–seriji ‚‚Bolji život'' i kao sekretarica Marijana u ‚‚Srećnim ljudima''. U seriji ‚‚Porodično blago'' igrala je glavnu sestru Antoniju, a vrhunac popularnosti doživela je zahvaljujući sitkomu ‚‚Ljubav, navika, panika''. Godine 2008. svrstana je među najbolje srpske glumice svih vremena postavši laureat nagrade Velika Žanka, a dve godine kasnije dobila je najprestižniji Dobričin prsten za životno delo.

Rođena je u Beogradu 13. juna 1942. godine. Još u gimnazijskim danima bila je jedan od osnivača amaterskog pozorišta Dadov.

Diplomiravši 1965. godine glumu u klasi Mate Miloševića na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu, debituje u Pozorištu „Boško Buha“ u predstavi „Pepeljuga“ Aleksandra Popovića.

Od 1967. članica je Ateljea 212, gde ostvaruje najznačajnije pozorišne uloge: u „Kralju Ibiju“ A. Žarija, te u „Razvojnom putu Bore Šnajdera“, Aleksandra Popovića, za koju prima nagradu „Ćuran“ na festivalu Dani komedije u Jagodini (kao i kasnije za ulogu u „Ožalošćenoj porodici“ Branislava Nušića); na Sterijinom pozorju nagrađena je za sporednu ulogu u „Klaustrofobičnoj komediji“ Dušana Kovačevića.

Na filmu debituje u crnohumornom rediteljskom prvencu Gordana Mihića i Ljubiše Kozomare „Vrane“ (1969). Uz retke izuzetke (npr. „Kičma“, 1975, V. Grlića, i „Gospođica“, 1980, V. Jasnoga) glumi komične uloge: npr. u široko popularnim komercijalnim komedijama Milana Jelića („Rad na određeno vreme“, 1980; „Moj tata na određeno vreme“, 1983; „Razvod na određeno vreme“, 1986) i Zorana Čalića („Žikina dinastija“, 1985. i „Druga žikina dinastija“, 1986).

Najviše glumačke domete ostvarila je u delima Slobodana Šijana: „Kako sam sistematski uništen od idiota“ (1983), „Davitelj protiv davitelja“ (1984), te posebno u groteski „Maratonci trče počasni krug“ (1982), gde je za lik pijanistkinje Kristine nagrađena Zlatnom arenom za glavnu ulogu na festivalu u Puli. Uspešno nastupa i na televiziji.

Spojler:

Erik Erikson je američko-danski psihoanalitičar jevrejskog porekla. Tokom svog višedecenijskog rada bavio se dečjom psihoanalizom, odnosom društva i ličnosti i analizom istorijskih ličnosti. Poznat je po teoriji psihosocijalnog razvoja čoveka i uvođenju termina kriza identiteta.

Erik Erikson je rođen 15. juna 1902. godine u Frankfurtu u Nemačkoj. Eriksonov pravi otac, poreklom Danac, napustio je njegovu majku Karlu pre njegovog rođenja. Majka Karla, poreklom Jevrejka, samostalno ga je podizala prve tri godine. Zatim se udala za dr Teodora Hombergera i preselila u Karlsrue u južnoj Nemačkoj. Njegova majka i očuh su dugo godina čuvali detalje njegovog rođenja u tajnosti. U osnovnoj školi su ga ismevali zbog nordijskog izgleda, a u gimnaziji zbog jevrejskog porekla. Njegovi biografi smatraju da je upravo to razlog njegove zainteresovanosti za krizu identiteta.

Nakon završetka gimnazije, nastavio je školovanje u Beču kod Ane Frojd. Po završetku psihoanalitičke obuke dobio je sertifikat Bečkog psihoanalitičkog društva. U to vreme upoznao je Džoan Serson sa kojom je imao troje dece.

Nakon dolaska nacista na vlast, napustio je Beč i otišao u Kopenhagen, a zatim u Boston. U SAD, gde mu je ponuđeno mesto na Harvardskom medicinskom fakultetu, započeo je privatnu psihoanalitičku praksu.

Kasnije je predavao na Jejlu i Kalifornijskom univerzitetu. Nakon što je dobio američko državljanstvo, zvanično je promenio ime u Erik Erikson. U svojim knjigama je pisao o uticaju kulture na ličnost i analizirao istorijske ličnosti, među kojima Maksima Gorkog, Adolfa Hitlera i dr. Za knjigu ‚‚Gandijeva istina'' dobio je Pulicerovu nagradu. Godine 1950. napustio je Kalifornijski univerzitet. Narednih dvadeset godina proveo je na klinici u Masačusetsu i na Harvardu. Nakon povlačenja posvetio se pisanju. Umro je u snu u 92. godini života, 12. maja 1994. godine.

Erik Erikson je ego-psiholog frojdovske orijentacije. To znači da prihvata osnovne Frojdove ideje, ali takođe prihvata i ideje o egu koje su dodali pristalice Sigmunda Frojda. On je više pisao i govorio o društvenom i kulturnom uticaju na čoveka, a manje o biološkom uticaju.

Erik Erikson je najpoznatiji po svojoj razradi Frojdove teorije stadijuma razvoja. Prema Eriksonu, razvoj čoveka se odvija po epigenetskom principu. Prema tom principu, ličnost se razvija kroz osam stadijuma. Napredovanje razvoja kroz stadijume zavisi od uspeha u prethodnim stadijumima.

Svaki stadijum sadrži određene razvojne zadatke koje treba ispuniti pre njegovog okončanja. Prelaz iz jednog u drugi stadijum praćen je psihosocijalnim krizama, koje se sastoje iz dva dela. Npr, infantilnu psihosocijalnu krizu čini "poverenje-nepoverenje". Erikson kaže da mora da se uspostavi ravnoteža između dva dela (u navedenom slučaju između poverenja i nepoverenja).

Trajanje stadijuma ima optimalno vreme, tj. do prelaza iz jednog u drugi stadijum ne dolazi naglo. Takođe nije moguće usporiti tempo niti zaštititi decu od zahteva koje postavlja život. Za svaki zadatak postoji određeno vreme.

Ukoliko uspešno prođemo određeni stadijum, mi sa sobom nosimo psihosocijalnu vrlinu ili snagu koja nam pomaže u prolasku kroz druge stadijume. Sa druge strane, ukoliko neuspešno prođemo kroz određeni stadijum, možemo razviti maladaptacije i malignitete koji mogu ugroziti budući razvoj. Malignitet je najnepovoljniji jer uključuje previše negativnog i premalo pozitivnog (npr. previše nepoverenja). Malignacija nije toliko nepovoljna. Ona uključuje previše pozitivnog, a premalo negativnog (npr. previše poverenja).

Spojler:

Vjekoslav Babukić, rođen u Požegi 16. juna 1812. godine, hrvatski je lingvista.

Školovao se u rodnom gradu, Novoj Gradiški, Pečuju, Segedinu. U Zagreb dolazi 1830. godine, iste godine kada izlazi ‚‚Kratka osnova horvatsko – slavenskoga pravopisana'', knjižica u kojoj je Ljudevit Gaj izložio svoj predlog grafijske reforme, ali koja je značila mnogo više od običnoga predloga novih slova. Babukić se u Zagrebu našao u krugu mladih hrvatskih intelektualaca koji početkom tridesetih godina imaju razrađen program za književno i jezično ujedinjenje hrvatskih krajeva, a potom i svih južnoslavenskih krajeva pod ilirskim imenom. Završio je pravo 1832. godine u Zagrebu, potom se zaposlio u struci, ali već te godine počinje na Gajev nagovor pisati gramatiku. Godine 1836. postaje sekretar Čitaonice ilirske, a 1842. prvi sekretar Matice ilirske. Na svoj rođendan 1846. godine Vjekoslav Babukić imenovan je prvim profesorom hrvatskog jezika na zagrebačkoj Kraljevskoj akademiji, nakon što je pobedio na takmičenju i takve suparnike kao što su Antun i Ivan Mažuranić i Stanko Vraz.

U narodnom preporodu Babukić je jedna od vodećih ličnosti, s jedne strane kao pokretač osnivanja niza kulturnih institucija i pokretač hrvatske knjige, a s druge strane kao jedini rođeni štokavac među vodećim ilircima u oblikovanju književnojezičnog programa ujedinjenja Hrvata u jednom književnom jeziku i njegovom normiranju. S Ljudevitom Gajem smatra se tvorcem latiničnoga slovnog sistema kojim, uz neznatne promene, Hrvati i Slovenci pišu i danas. Napisao je tri hrvatske gramatike, nekoliko rasprava o pravopisu, jednu prigodnu pesmu, nekoliko predgovora u izdanjima starih hrvatskih pisaca, a s Antunom Mažuranićem dopunio Ilirsko-nemačko-talianski mali rečnik Josipa Drobniča.

Umro je 20. decembra 1875. godine u Zgrebu.

Igor Fjodorovič Stravinski (rus. И́горь Фёдорович Страви́нский), rođen u Oranienbaumu 17. juna 1882. godine, bio je ruski kompozitor, kojeg danas mnogi, i na zapadu i u njegovoj rodnoj domovini, smatraju jednim od najuticajnijih kompozitora XX veka. Od 1910. godine živeo je u Švajcarskoj i Francuskoj, a od 1937. godine u SAD-u. Američki državljanin je postao 1945.

Bio je otelotvorenje kosmoplitskog Rusa kojeg je Tajm naveo kao jednog od najuticajnijih ljudi XX veka. Pored priznanja koja je dobio za svoje kompozicije, stekao je slavu i kao dirigent i kao pijanista, najčešće na premijerama vlastitih dela. Godine 1939. i 1940. predavao je muzičku estetiku na Harvard univerzitetu u Bostonu (predavanja objavljena pod naslovom ‚‚Muzička poetika'' 1942).

Odlikuje se velikom raznovrsnošću muzičkog izraza i stilske orjentacije. U prvoj fazi je spajao ruske folklorne elemente sa impresionizmom, zatim je bio ekspresionista sa čestim oslanjanjem na džez, a kasnije je primenio neoklasični stil. U poslednjoj fazi je koristio principe dodekafonije. Imao je veliki uticaj na svoje mlađe savremenike u mnogim zemljama.

Međunarodnu slavu prvo je stekao sa svoja tri baleta, koja je naručio Sergej Dijagilev, a čiji ih je ‚‚Bale ruse'' i premijerno izveo. Ta tri baleta su ‚‚Žar-ptica'' (1910), ‚‚Petruška'' (1911) i ‚‚Posvećenje proleća'' (1913). Posvećenje proleća, čija je premijera izazvala pobunu publike i javnosti, preobrazila je način na koji su kasniji kompozitori gledali na ritmičku strukturu. I danas, njegova vizija poganskih rituala oživljenih u imaginarnoj predistorijskoj Rusiji očarava i oduševljava publiku.

Nakon ruske faze, za vreme 1920-ih Stravinski se okreće neoklasicizmu. U delima iz ovog perioda, namera je bila upotreba tradicionalnih muzičkih formi (koncert, groso, fuga, simfonija), često sakrivajući plašt intenzivnih emocija ispod površine koja je ostavljala utisak odvojenosti i jednostavnosti i često je odavala počast muzici ranijih majstora kao što su Johan Sebastijan Bah, Đuzepe Verdi, Petar Iljič Čajkovski i drugi.

Tokom 1950-ih je adaptirao serijske postupke, koristeći nove tehnike tokom poslednjih 20 godina svog života da napiše dela koja su kraća i više ritmična, harmonična i strukturalno kompleksnija od njegove ranije muzike. Uprkos njihovoj kompleksnosti, ova dela dele karakteristike sa svim prethodnim djelima Igora Stravinskog. Ritmička energija, konstrukcija proširenih melodičkih ideja iz malih struktura kompromirajući samo dvije ili tri note, te čistoća forme, instrumentacije i ekspresije.

Stravinski je bio i pisac, i sačinio je, uz pomoć Aleksisa Rolanda-Manuela, teorijsko delo ‚‚Poetika muzike'', u kojem je izrekao poznatu rečenicu da je muzika nesposobna da „izrazi išta drugo osim same sebe“. Mnogi intervjui u kojima je Stravinski razgovarao sa Robertom Kraftom izdati su kao knjiga pod naslovom ‚‚Razgovori sa Igorom Stravinskim''. Njih dvojica sarađivali su na još 5 izdanja tokom narednih decenija. Umro je u Njujorku, 6. aprila 1971. godine.

Neka od dela:

Baleti: ‚‚Pulčinela'' (1920), ‚‚Orfej'' (1947), ‚‚Agon'' (1953 - 1957).
Melodrame: ‚‚Priča o vojniku'' (1918), ‚‚Persefona'' (1934), ‚‚Igra karata''.
Opere: ‚‚Slavuj'' (1914), ‚‚Mavra'' (1922), ‚‚Život razvratnika'' (1951), ‚‚Kralj Edip''.

Džejms Pol Makartni (engl. James Paul McCartney) je engleski muzičar, pevač, instrumentalista i tekstopisac. Rođen je 18. juna 1942. godine u Liverpulu, Engleska.

Prema „Ginisovoj knjizi rekorda“, Pol Makartni je najuspešniji kompozitor pop muzike svih vremena. Bio je član ‚‚Bitlsa'' do njihovog raspada 1970. godine, nakon čega otpočinje njegova uspešna solo karijera.

Pol Makartni je takođe slikar i bori se između ostalog za prava životinja.

Godine 1957. upoznaje Johna Lennona i Georgea Harrisona, s kojima počinje da svira u grupi koja će se ubrzo nazvati ‚‚The Beatles'' i u šezdesetim godinama dvadesetog veka doživeti planetarnu slavu. Pesme ‚‚Can't Buy Me Love", ‚‚Yesterday", ‚‚Drive My Car", ‚‚Eleanor Rigby", ‚‚Hello Goodbye", ‚‚Hey Jude", ‚‚Helter Skelter" i ‚‚Let It Be" samo su neke od najpoznatijih McCartneyjevih pesama iz opusa s Bitlsima.

Raspadom grupe ‚‚The Beatles'' 1970. godine, izdao je dva samostalna albuma (‚‚McCartney'' i ‚‚Ram'') te nedugo zatim oformio bend ‚‚Wings'', s kojima je u sedamdesetima imao niz hitova i uspešnih albuma (‚‚Band on the Run'', ‚‚Venus and Mars'', ‚‚Wings Over America'', ‚‚London Town''). Zajedno sa suprugom Lindom napisao je i ‚‚Live and Let Die", naslovnu kompoziciju filma ‚‚Živi i pusti druge da umru'' o Džejmsu Bondu iz 1973.

Nakon raspuštanja Wingsa 1981. godine, nastavlja samostalnu karijeru, takođe uspešno. Imao je nekoliko hitova, što samostalno (‚‚Coming Up", ‚‚No More Lonely Nights", ‚‚Hope of Deliverance"), što dueta (‚‚Say Say Say" i ‚‚The Girl is Mine" s Majklom Džeksonom, ‚‚Ebony and Ivory" sa Stevieom Wonderom). Najuspeliji solo albumi su mu ‚‚McCartney II'', ‚‚Tug of War'' i ‚‚Flowers in the Dirt'' te čitav niz novijih albuma (‚‚Flaming Pie'', ‚‚Run Devil Run'', ‚‚Chaos and Creation in the Backyard'' i ‚‚Memory Almost Full'').

Spojler:

Edgar Dega (fr. Hilaire-Germain-Edgar De Gas) je bio francuski slikar, grafičar i vajar. Smatra se jednim od istaknutih predstavnika francuskog impresionizma, iako sam sebe nikada nije uvrštavao u impresionistički pokret. Zaokupljen urbanim prizorima, balerinama, prizorima sa trka konja, Dega ne raskida nikada u potpunosti sa majstorima realizma, kao što su Engr i Delakroa, stvara većinu svojih dela u ateljeu, ali i pored toga većina istoričara umetnosti se slaže da je njegovo mesto u okviru impresionizma.

Rođen je 19. jula 1834. godine u Parizu. Dega je bio sin bankara italijanskog porekla i Kreolke iz Nju Orleansa, koja je umrla kada je Edgar imao 13 godina. 1853. godine počeo je studije prava, ali se 1855. godine prijavio na Akademiju lepih umetnosti. Zatim Dega putuje u Rim. 1866. godine se vraća iz Rima u Pariz obogaćen iskustvima koje je sakupio. U početku je slikao istorijske teme i portrete po ugledu na Engrea, ali za razliku od Engra - samo portrete svojih prijatelja, i samo u ulju, a 70-tih godina je zavoleo i počeo da slika u pastelu i temperi. Pod uticajem italijanskog slikarstva, zabavljen uglavnom koloritom i koloritnom stranom pojave, slikao je pored portreta i aktova pojave iz svakodnevnog života i uglavnom scene iz pozorišta - balerine i konjičke trke. Zahvatao je u svojim slikama sa izraženom skraćenicom i lepršavim pokretom trenutna raspoloženja, a njegovo duboko osećanje karaktera ljudi daje težinu čak i naizgled slučajnim prizorima. I kada je prišao impresionizmu on nije napustio svoju sklonost ka crtanju i crtežu i njegova najlepša dela su nastala u tehnici pastela.

Godine 1865. izlaže u Salonu (službena izložba na Akademiji lepih umetnosti u Parizu) i njegovi su radovi bili oberučke prihvaćeni u svetu konvencionalne umetnosti. Poznat je po slikama balerina iz pozorišnoga života i konja iz konjskih trka i pre se zanimao za motive iz života negoli za mitološke teme. 1870. izbio je Francusko-pruski rat u kome je učestvovao. 1873. posećuje severnu Ameriku. 1886. godine učestvuje poslednji put na izložbi sa impresionistima. Od 1886. nalazi nove motive i aktivno slika. Dega je kroz rat otkrio svoje probleme sa vidom i očima što ga je jako zabrinjavalo i kako se nikada nije ženio poslednje godine je proveo skoro slep lutajući ulicama Pariza dok nije tu i umro 27. septembra 1917. godine.

Više u temi posvećenoj njemu.

Spojler:

Nikol Meri Kidman (engl. Nicole Mary Kidman ) je australijska glumica, producent i pevačica, rođena 20. juna 1967. godine u Honolulou (Havaji). Jedna je od najmoćnijih i najbogatijih glumica 21. veka. S obzirom da su joj roditelji Australijanci i da je rođena na Havajima, Kidmanova ima dvojno, australijsko i američko, državljanstvo.

Karijeru je započela u Australiji, gde je glumila u više serija i filmova, pre nego što je postala međunarodno poznata zbog filma ‚‚Dani groma'' (1990). U njenoj dugogodišnjoj karijeri zabeleženi su veliki svetski blokbasteri poput filmova ‚‚Australija'' (2008), ‚‚Hladna planina'' (2003), ‚‚Mulen ruž!'' (2001) i filma ‚‚Sati'' (2002) za koji je dobila Oskara za najbolju glavnu žensku ulogu. Zaštitno je lice "Nintendo-a", te je bila zaštitno lice parfema Šanel broj 5, a 2003. godine dobila je svoju zvezdu na Bulevaru slavnih.

Pored svoje glumačke karijere, Kidmanova je poznata i po svome humanitarnom radu. Od 1994. godine je Ambasador Dobre Volje za Unicef, a od 2006. takođe i za UNIFEM. 2007. godine je dobila najviše civilno priznanje od australijanske vlade, za doprinos scenskim umetnostima i humanitarnom radu za zdravlje žena.

Nikol Kidman prvi put stupa na scenu 1983. godine, kada je imala samo 15 godina. Reč je o spotu za pesmu Bop Girl. Krajem iste godine dobija malu ulogu u tv seriji ‚‚Five Mile Creek'', kao i uloge u filmovima ‚‚BMX Bandits'' i ‚‚Bush Christmas''. Do 1989. usledilo je još manje značajnih uloga (serije ‚‚A Country Practice'', ‚‚Vietnam'', ‚‚Emerald City'', ‚‚Bangkok Hilton''...). Prvu značajnu ulogu Nikol je dobila 1989. godine. U filmu ‚‚Dead Calm'' tumači lik Rae Ingram, pored Sema Nila i Bilija Zejna. Glumica je dobila svoje prve kritike, koje su bile pozitivne. Sledeće godine sa Tomom Kruzom igra u filmu ‚‚Days of Thunder'', zatim u filmu ‚‚Billy Bathgate'' za koji dobija svoju prvu nominaciju za Zlatni Globus; 1992. u Ron Hauardovom ‚‚Far and Away'', a 1995. u blokbasteru ‚‚Batman Forever''.

Međunarodna priznanja stižu tek posle filma ‚‚To Die For'', snimljenog 1995. godine. Za svoju interpretaciju dobila je nekoliko značajnih filmskih nagrada, među kojima i Zlatni Globus. Kasnih devedesetih snima filmove sa nekim od najzvučnijih holivudskih imena: ‚‚The Peacemaker'' sa Džordžom Klunijem, ‚‚Practical Magic'' sa Sandrom Bulok i poslednji film Stenlija Kjubrika ‚‚Eyes Wide Shut'' sa Tomom Kruzom. Film ‚‚Moulin Rouge!'' joj 2002. godine donosi nekoliko novih nagrada, uključujući i drugi Zlatni Globus, kao i prvu nominaciju za Oskara. Iste godine snima vrlo uspešan horor ‚‚The Others'', za koji četvrti put biva nominovana za Zlatni Globus.

Istorijska drama ‚‚Sati'' (u kome glumi sa Meril Strip), snimljena 2002, njen je najbolji film u dotadašnjoj karijeri, pošto za njega dobija neka od najvećih priznanja koja se dodeljuju filmskim zvezdama. Za svoju interpretaciju Virdžinije Vulf dobila je prvu nominaciju za Nagradu udruženja glumaca, prvu nominaciju za Nagradu filmske kritike, Srebrnog medveda, treći Zlatni Globus i svoj prvi Oskar za najbolju glavnu glumicu. Time je postala prva osoba iz Australije, koja je dobila ovu prestižnu nagradu američke filmske akademije.

Do kraja 2005. godine snimila je još nekoliko potpuno različitih filmova: ‚‚Dogiville''; ‚‚Tragovi'' na duši sa Entonijem Hopkinsom; ‚‚Hladna planina'', sa Džadom Louom za koji je dobila još jednu nominaciju za Zlatni Globus; ‚‚Rođenje'' za koji ponovo dobija nominaciju za Zlatni Globus, kao i nominaciju za nagradu Zlatni Lav na filmskom festivalu u Veneciji. Njeni filmovi iz 2005. ‚‚The Interpreter'' i ‚‚Bewitched'' nisu privukli toliku pažnju, koliku je te godine imala njena reklama za parfem Chanel No. 5 čije je Nikol zaštino lice. Te godine je oborila rekord kao najplaćenija glumica za reklamu po minutu, jer je za ta tri minuta (koliko traje reklama za parfem) dobila čak 12 miliona dolara. Iste godine na Forbsovoj listi 100 najmoćnijih javnih ličnosti zauzela je 45. mesto. U periodu od 2004. do 2005. godine, se na listi 100 najplaćenijih glumica istog magazina, našla na drugom mestu (iza Džulije Roberts), sa 17 milona dolara po filmu. Sledećih godina je snimala još filmova (nažalost, manje uspešnih), pozajmljivala je glas za neke crtane filmove, postala zaštitno lice Nintendo-a.

Ogromnu medijsku pažnju 2008. godine privlači njen film ‚‚Australija''. U ovoj istorijskoj sagi, ona tumači lik gospođe Sare Ešli, koja sa Droverom (Hju Džekmen), uprkos ratu, pokušava da se izbori za njihovu ljubav. To je drugi najskuplji australijski film svih vremena, koji je za međunarodne projekcije pokupio oko 211 miliona dolara. U 2009-oj godini pojavljuje se mjuzikl ‚‚Devet'', u kome pored Nikol glume i Džudi Denč, Penelope Kruz, Marion Kotijar i Sofija Loren. Film je dobio nekoliko nominacija za Oskara. U zimu 2010. godine izlazi film ‚‚Zečija rupa'' u kome pored Nikol glumi i Aron Ekhart.

Filmovi koji slede, a u kojima će glumiti Nikol su ‚‚The Danish Girl'', adaptacija istoimenog romana, zatim film ‚‚Little Bee'', koji je predviđen za 2011. godinu, a pojavljuje se i u romantičnoj drami ‚‚Just Go On With It'', pored Dženifer Eniston i Adama Sendlera.

Iako pre toga nije nikada imala pevačkih iskustava, Nikol je dobila veliki broj pohvala za svoj muzičko-scenski nastup u mjuziklu ‚‚Moulin Rouge!''. Kasnije je sa Ivanom Mekgregorom napravila poznati britanski singl ‚‚Come What May'', a sa Robijem Vilijamsom pesmu ‚‚Somethin' Stupid''. 2006. godine pozajmljuje glas u animiranom filmu ‚‚Happy Feet'', a 2009. briljira u mjuziklu ‚‚Nine''.

Nikol se udavala dva puta. Njena veza sa glumcem Tomom Kruzom je započela na snimanju filma ‚‚Dani groma'', 1990. godine. Venčali su se na Badnje veče (po gregorijanskom kalendaru 24. decembra) 1990. u gradu Telluride, Kolorado. Usvojili su dvoje dece, kćerku Izabelu Džejn (rođenu 1992) i sina Konora Entonija (rođenog 1995). Razdvojili su se nakon svoje 10. godišnjice braka. Kidmanova je bila tri meseca trudna i imala je spontani pobačaj. Kruz je podneo zahtev za razvod u februaru 2001. Razvedeni su 2001. a Kruz je kao razlog naveo nepomirljive razlike. Razlozi za prekid braka nikada nisu bili dostupni javnosti.

Robi Vilijams je potvrdio da su bili u kratkoj romanski na njenoj jahti leta 2004. Nakon što je dobila Oskara, pojavile su se glasine o vezi između nje i Adrijena Brodija. Godine 2003. upoznala je muzičara Lenija Kravica i sa njim bila u vezi do 2004. Svog drugog muža, kantri pevača Kita Urbana je upoznala u januaru 2005. Venčali su se 25. juna 2006. u Sidneju.

Za bezbroj humanitarnih akcija kojima se bavila proglašena je Građaninom sveta. Nominovana je za tri Oskara, za filmove ‚‚Mulen Ruž'', ‚‚Sati'' i ‚‚Zečija rupa'' (Rabbit Hole) od kojih je za ‚‚Sate'' i dobila nagradu. Ima čak osam nominacija za Zlatni Globus i tri osvojene statuete. Najuspešniji filmovi u njenoj karijeri su ‚‚Sati'', ‚‚Mulen Ruž'', ‚‚Australija'', ‚‚Hladna planina'', ‚‚Zečija rupa'' i ‚‚Duhovi u nama''.

Za izuzetan doprinos kulturi i umetnosti Australije, velika filmska ostvarenja, humanitarni rad i borbu protiv raka dojke, zalaganje za ljudska prava Nikol Kidman je dobila jednu od najprestižnijih svetskih nagrada. U zgradi Parlamenta, u Kanberi, na svečanoj ceremoniji 2007. godine, Nikol je dobila Orden Australije, nagradu koju dodeljuje kraljica Elizabeta II, a koju joj je uručio sam Guverner Australije.

Spojler:

Žan-Pol Sartr (fr. Jean-Paul Sartre), rođen 21. juna 1905. godine, bio je francuski filozof, romansijer, esejist i dramski pisac, tvorac ateističkog egzistencijalizma. Posle gimnazije upisuje prestižnu Visoku školu normi (1924), u kojoj će sresti svoju buduću saputnicu Simon de Bovoar, kasnije utemeljivačicu feminizma i feminističke filozofije. Po završetku studija radi jedno vreme u Avru kao profesor filozofije, zatim odlazi u Berlin, gde proučava Huserla i Hajdegera. Kada se vratio u Avr, objavljuje (1936) filozofske eseje ‚‚Transcendencija Ega'' i ‚‚Imaginacija'', zatim (1939) ‚‚Skicu teorije emocija'', kojima u Francusku donosi nemačku fenomenologiju i egzistencijalizam. Posle putovanja u Italiju (1936) nudi „Galimaru“ roman ‚‚Melanholija''. Poznati izdavač ga odbija. Ovo delo postaće 1938. ‚‚Mučnina''. Od tada, pa sve do kraja života Sartr će nastupati na tri fronta: filozofskom, književnom i političkom.

Njegova najznačajnija filozofska dela su ‚‚Biće i ništavilo'' (1943), trotomni ‚‚Putevi slobode'' (1945 — 1949; ‚‚Zrelo doba'', ‚‚Odlaganje'' i ‚‚Ubijene duše'') i ‚‚Kritika dijalektičkog uma'' (1960).

Sartrovi pozorišni komadi ‚‚Iza zatvorenih vrata'' (1945), ‚‚Prljave ruke'' (1948) i ‚‚Đavo i Gospod Bog'' (1951) stekli su svetsku slavu. Sem ‚‚Mučnine'', od proznih dela na glasu je njegova zbirka pripovedaka ‚‚Zid'' (1939) i autobiografska proza ‚‚Reči'' (1964). Najbolji eseji su mu ‚‚Bodler'' (1947), ‚‚Sveti Žene, glumac i mučenik'' (o pesniku Žanu Ženeu, 1952), a poslednje Sartrovo delo je monumentalna studija o Floberu - ‚‚Porodični idiot'' (1971).

Član Pokreta otpora i zarobljenik za vreme Drugog svetskog rata, bio je jedno vreme blizak komunistima, ali se s njima razišao još pedesetih godina. Protivio se sovjetskoj intervenciji u Mađarskoj, ratovima u Vijetnamu i Alžiru. Podržao je studentski pokret 1968. Bio je jedan od retkih intelektualaca sa Zapada koji je obišao komunističke zemlje, Sovjetski Savez (1954), Kinu (1956), Jugoslaviju (1958) i Kubu (1960). „Za svoj rad koji je, bogat u idejama i pun duha slobode i traganja za istinom, izvršio širok uticaj na naše vreme“, Žan-Pol Sartr je 1964. godine dobio Nobelovu nagradu za književnost, koju je odbio da primi, uz obrazloženje da je uvek odbijao zvanične počasti, i da ne želi da se ravna sa institucijama.

Umro je 15. aprila 1980. godine u Parizu.

Više u temi posvećenoj njemu.

Spojler: