Alfred Hičkok - 13. avgust

od **Still_dreaming** Pet Avg 12, 2011 11:01 am

Ser Alfred Džozef Hičkok (engl. Alfred Jozef Hitchcock), rođen 13. avgusta 1899. godine u Londonu, bio je britanski filmski reditelj. Najpoznatiji je po filmovima iz žanra trilera. Počeo je da režira u Engleskoj pod uticajem nemačkog ekspresionizma, a od 1939. režirao je u Sjedinjenim Američkim Državama. U karijeri dugoj šest decenija režirao je preko 50 filmova i stekao status jednog od najpoznatijih i najcenjenijih filmskih reditelja svih vremena. Svojom originalnošću i vizionarstvom uticao je na velik broj filmskih reditelja, producenata i glumaca.

Hičkokovi filmovi su prepuni elemenata strave i fantastike i „uvrnutog“ humora. U njima se uglavnom prikazuju nevino optuženi protagonisti u okolnostima i situacijama koje su van njihove kontrole i moći poimanja. Tu je takođe uključen i transfer krivice pri čemu se mane "nevino optuženog" pripisuju drugim likovima i usput naglašavaju. Jedna od uobičajenih tema njegovih filmova je i analiza muško-ženskih odnosa pri čemu je dominantan njegov cinični stav prema tradicionalnim romantičnim vezama.

Premda je Hičkok još za života postao izuzetno popularan, većina filmskih kritičara tog vremena nije baš previše cenila njegov rediteljski rad. ‚‚Rebeka'' je jedini njegov film koji je dobio Oskara, iako su još četiri njegova filma bila nominovana za to priznanje. Godine 1967. dobio je nagradu Irvin G. Talberg za životno delo, ali nikad lično nije primio Akademijinu nagradu za životno delo.

Kritičari francuskog novog talasa, pogotovu Fransoa Trifo, među prvima su ukazali na činjenicu da Hičkovovi filmovi, osim zabavljačke funkcije, imaju i umetničku vrednost a Hičkoka proglašavaju vrhunskim autorom otkrivajući njegovu stilsku originalnost i sadržajnost. Hičkok je bio jedan od prvih filmskih reditelja na kojem su primenili svoju autorsku teoriju koja naglašava centralnu ulogu reditelja u procesu pravljenja filma. Umro je 29. aprila 1980. godine u Los Anđelesu.

Filmografija:

Nemi filmovi:
Broj trinaest (1922)
Vrt zadovoljstva (1925)
Planinski orao (1926)
Stanar: priča o londonskoj magli (1926)
Na nizbrdici (1927)
Nesigurna vrlina (1927)
Ring (1927) (scenario i priča)
Farmerova žena (1928)
Šampanjac (1928)
Stanovnik ostrva Mana (1928)

Zvučni filmovi:
Ucena (1929)
Junona i paun (1930)
Ubistvo! (1930)
Elstri zove (1930) (korežija sa Ejdrijanom Brunelom, Andreom Šarloom, Džekom Halbertom i Polom Marijem)
Bezobzirna igra (1931)
Broj sedamnaest (1932)
Bogati i čudni (1932)
Bečki valceri (1933)
Čovek koji je suviše znao (1934)
Trideset devet stepenica (1935)
Tajni agent (1936) (po komadu Kempbela Diksona na osnovu nekoliko priča Samerseta Moma)
Sabotaža (1936) (po romanu ‚‚Tajni agent'' Džozefa Konrada)
Mladi i nevini (1938)
Gospođa koja nestaje (1938)
Krčma Jamajka (1939)
Rebeka (1940) (jedini njegov film koji je osvojio Oskara)
Inostrani dopisnik (1940)
Gospodin i gospođa Smit (1941)
Sumnja (1941)
Saboter (1942) (smatra se pripremom za Sever-severozapad)
Senka sumnje (1943)
Čamac za spasavanje (1944)
Pustolovina na Madagaskaru (1944) (kratkometražni film na francuskom jeziku snimljen za britansko ministarstvo informacija)
Srećan put (1944) (još jedan kratkometražni propagandni film na francuskom jeziku)
Začaran (1945) (sa sekvencom sna koju je dizajnirao Salvador Dali)
Ozloglašena (1946)
Slučaj Paradin (1947)
Konopac (1948)
U znaku jarca (1949)
Trema (1950)
Nepoznati iz Nord-ekspresa (1951)
Ispovedam se (1953)
Nazovi M radi ubistva (1954)
Prozor u dvorište (1954)
Drž te lopova (1955)
Nevolje s Harijem (1955)
Čovek koji je suviše znao (1956) (rimejk filma iz 1934)
Krivo optužen (1956)
Vrtoglavica (1958)
Sever-severozapad (1959)
Psiho (1960)
Ptice (1963)
Marni (1964)
Pocepana zavesa (1966)
Topaz (1969)
Frenzi (Mahnitost) (1972)
Porodična zavera (1976)

Spojler:

od **Still_dreaming** Sub Avg 13, 2011 11:08 am

Hali Marija Beri (engl. Halle Maria Berry) je afroamerička glumica, koja je rođena 14. avgusta 1966. godine u Klivlendu, Ohajo (SAD). Majka joj je engleskinja, a otac afroamerikanac. Njeni roditelji su se razveli kad je imala četiri godine, a ona je nastavila da živi sa majkom. Najpoznatija je po ulogama ‚‚Ororo Munroe / Storm'', u tri nastavka ‚‚X-men'' i Bondove devojke u filmu ‚‚Umri drugi dan''.

Beri je bila veoma popularna u Bedford High School, jer je bila čirlidersica, počasni školski član, urednik školskih novina, predsednik razreda i kraljica na maturi. Pre nego se počela baviti glumom bila je na raznim takmičenjima za lepotu, prva na Mis Ohajo, prva na Miss Teen All-American, druga za Mis SAD i šesta na Miss World 1986. godine.

Kasnih osamdesetih odlazi u Čikago da se bavi glumom i modom. Jedna od njenih prvih uloga je bila u TV seriji ‚‚Chicago Force''. Kasnije igra u još nekoliko tv serija, a posle dobija uloge i za filmove. Njeni prvi filmovi su bili: ‚‚Jungle Fever'' (1991), ‚‚Strictly Business'' (1991), ‚‚The Last Boy Scout'' (1991) i ‚‚Bumernag'' (1992) u kome je glumila sa Edijem Marfijem. Posle toga igra u sve poznatijim filmovima kao što su: ‚‚Executive Decision'', u tri serijala ‚‚X-Men'', ‚‚Umri drugi dan'', ‚‚Gotika'', ‚‚Žena mačka'' i ‚‚Bal monstruma'', za koji dobija Oskara kao najbolja glavna glumica(ona je jedina afroamerikanka koja dobila ovu nagradu). Udavala dva puta, prvi put 1992. godine za bejzbol igrača Dejvida Džastisa, a drugi put 2001. godine za muzičara Erika Beneta.

Spojler:

od **Still_dreaming** Ned Avg 14, 2011 12:32 pm

Kalendar poznatih - Page 4 Ivanmestrovic

Ivan Meštrović je bio hrvatski i jugoslovenski vajar i arhitekta koji je rođen 15. avgusta 1883. godine. Jedan je od najvećih skulptora 20. veka. Diplomirao je likovnu akademiju u Beču, a zatim je bio profesor na likovnim akademijama u Zagrebu, Sirakuzi (1947) i Saut Bendu (1955).

Meštrović je rođen u mestu Vrpolje u Slavoniji, ali je svoje detinjstvo proveo u selu Otavice, kod Drniša u Dalmaciji, odakle su mu bili roditelji (oba mesta su u to vreme pripadala Austro-Ugarskoj). Kao dete, dok je čuvao ovce, Meštrović je slušao epsku poeziju, narodne pesme i istorijske balade. Rođen je u seoskoj katoličkoj porodici, a njegova religioznost oblikovala se pod uticajem pučke religioznosti, Biblije i kasnog Tolstoja.

Sa šesnaest godina, Harold Bilinić, kamenorezac iz Splita, prepoznao je njegov talenat i uzeo ga je za šegrta. Njegov umetnički talenat razvio se gledanjem znamenitih građevina Splita i uz pomoć Bilinićeve supruge koja je bila profesorka u srednjoj školi. Uskoro su pronašli jednog bečkog vlasnika rudnika koji je finansirao Ivanovo preseljenje i školovanje u Beču. Morao je u nakraćem roku da nauči nemački i da se prilagodi novoj sredini. Uprokos brojnim problemima, završio je studije.

Svoju prvu izložbu priređuje 1905. godine u Beču sa grupom Secesija, uz primetan uticaj stila Art Nuvo. Njegov rad je ubrzo postao popularan i Meštrović počinje da zarađuje dovoljno za učešće na međunarodnim izložbama, na koje je putovao sa svojom suprugom Ružom Klajn.
Godine 1908. seli se u Pariz. Skulpture stvorene u tom periodu mu donose i međunarodnu reputaciju. U Beograd se seli 1911, a ubrzo potom u Rim, gde je na svetskoj izložbi primio nagradu za delo Vidovdanski hram, koje je bilo u okviru srpskog paviljona. Tamo je proveo naredne četiri godine proučavajući skulpture antičke Grčke.

Tokom rata je učestvovao na izložbama u Parizu, Kanu, Londonu i Švajcarskoj. Bio je član Jugoslovenskog odbora.
Izlagao je svoja dela u Bruklinskom muzeju (1924), Čikagu (1925), kao i u Egiptu i Palestini 1927. godine.
Godine 1946, Univerzitet u Sirakuzi ponudio mu je mesto profesora i on se preselio u Sjedinjene Američke Države. Još 1945. dobio je američko državljanstvo, a deset godina kasnije postaje profesor na Univerzitetu Notr Dam.

Ivan Meštrović je izvajao preko pedeset spomenika tokom svog dvogodišnjeg boravka u Parizu (1908-1910). Na temu boja na Kosovu u Parizu se rodila ideja za projekat izgradnje Vidovdanskog hrama čija je maketa nagrađena u Rimu. Mnogo njegovih ranih dela nose panslovensku notu sa ciljem da se svi južni Sloveni ujedine.

Sa stvaranjem prve Jugoslavije, njegov rad se preorijentiše na muzičke instrumente i kapele. Sebe je praktično orijentisao na religiozne motive, pravljene naročito od drveta, pod uticajima vizantijske i gotske arhitekture. Najpoznatija dela iz tog perioda su Raspeće i Madonna; kasnije je bio više impresioniran Mikelanđelom Buonarotijem, kada je pravio veliki broj kamenih reljefa i portreta.

U njegova najpoznatija dela se ubrajaju:

‚‚Grgur Ninski" u Splitu
‚‚Josip Juraj Štrosmajer" u Zagrebu
‚‚Zahvalnost Francuskoj'' u Beogradu na Kalemegdanu
‚‚Neznani junak" na Avali kod Beograda
‚‚Svetozar Miletić'' u Novom Sadu
‚‚Nikola Tesla", dve identične statue - jedna u Beogradu, a druga na Nijagari
‚‚Povijest Hrvata'' - original je u bašti Belog dvora, a kopija ispred Zagrebačkog univerziteta
‚‚Njegošev muzolej" na Lovćenu
‚‚Zdenac života" u Zagrebu

Kalendar poznatih - Page 4 800px-njegos

Kalendar poznatih - Page 4 Zdenaczivotamestroviczgp

Kalendar poznatih - Page 4 317px-nikolateslakip

Kalendar poznatih - Page 4 Monumentausoldatinconnum

Spojler:

od **Still_dreaming** Pon Avg 15, 2011 11:39 am

Čarls Bukovski, rođen 16. avgusta 1920. godine, američki je pesnik, pripovedač i romanopisac. Rodio se kao Hajnrih Karl (Henri Čarls) Bukovski Mlađi u Andernahu, u Nemačkoj. Njegov otac Henri Bukovski bio je američki vojnik, a majka Katarina Fet Nemica. 1922. godine porodica Bukovski se seli u Ameriku u Los Anđeles, grad u kome će Bukovski provesti najveći deo svog života. Danas se smatra jednim od najuticajnijih pisaca bitničke generacije (engl. beat generation). Ostaće upamćen po svom eksplicitnom, sirovom, ponekad čak vulgarnom književnom izrazu i svojim pričama o simpatičnim gubitnicima sa margina američkog društva.

Bukovski je svoje književne uzore pronalazio je u Hemingveju, Dostojevskom, Robinsonu Džefersu, Džonu Fanteu, Luisu Ferdinandu Selinu... Dela Čarlsa Bukovskog su u osnovi autobiografska. Teme su šarolike i raznovrsne, a u centru interesovanja ovog pisca su uvek patnje i problemi običnog čoveka. Njegovi junaci su očajni, nesrećni ljudi, gubitnici i osobenjaci sa margina društva ogrezli u poroke, često na ivici ludila, emocionalnog sloma i materijalne bede. Svakako najpoznatiji junak je Henri Kinaski, alter-ego Čarlsa Bukovskog koji se pojavljuje u mnogim njegovim pričama i romanima. On je simpatični gubitnik, pijanac, kockar i ženskaroš koji živi na ivici bede, druži se sa propalicama i prevarantima, a žene povremeno koristi kako bi se dokopao visokog društva. Baš kao i Bukovski, Henri Kinaski preferira da bude sam, pije, piše i sluša klasičnu muziku. Prvi put se pojavljuje u priči ‚‚Confessions of a Man Insane Enough to Live With Beats", a njegovu dalju sudbinu pratimo kroz romane ‚‚Post Office", ‚‚Faktotum", ‚‚Žene", ‚‚Bludni sin".

Književni izraz Čarlsa Bukovskog je jednostavan, oslobođen metafora, razumljiv svima, ali i izuzetno duhovit i ciničan u isto vreme. Jezik je sirov, ulični ponekad vulgaran i brutalan. Verovatno zbog toga je Bukovski svoja dela objavljivao pretežno kod malih i nezavisnih izdavača. Važio je za ‚‚andergraund" pisca i za života je stekao mnogo manje slave i uspeha kod književnih kritičara i čitalaca nego što je ima danas. Umro je 9. marta 1994. godine.

Više o njemu u temi otvorenoj u njegovu čast.

Spojler:

od **Still_dreaming** Uto Avg 16, 2011 11:25 am

Tarja Soile Susanna Turunen Cabuli rođena je 17. avgusta 1977. godine u mestu Kitee u Finskoj.
Tarja je bivša pevačica sastava Nightwish čiji je vokal bila od samog osnivanja benda 1996-te godine pa sve do 2005.
Tarja se trenutno fokusira na svoju solo karijeru.
2003. godine se udala za argentinskog biznismena, Marčela Kabulija.

Kao mala pokazala je veliku ljubav prema muzici, što dokazuje to da je već sa 6 godina počela učiti o njoj. Sa 15 godina je pohađala svoje prve lekcije pevanja, a sa 18 godina iz svog rodnog grada seli se u Helsinki da bi upisala je muzičku akademiju Savonlini. Zna da svira klavir i bubnjeve.
1996. je bila suosnivač Nightwish-a zajedno sa svojim školskim drugarom Tuomasom Holopainenom. Te godine Tarja je bila izvođačica na "Savonlinna Opera Festivalu", ali nije postala poznata sve do izlaska Nightwish-ovog uspešnog albuma ‚‚Oceanborn" 1998. godine.
Nastavila je turneje s Nightwish-om tokom 2001. i 2002. Popularnost benda i Tarje je rasla sa svakim novim albumima, a Tarja je, zahvaljujući dokazanim pevačkim veštinama, učestvovala u brojnim turnejama i ostalim muzičkim projektima.
Uprkos tome, 21. oktobra 2005. primila je pismo otvoreno za javnost od strane Tuomasa i ostalih članova benda u kojem je izveštavaju da je došao kraj njihovoj saradnji i da je otpuštena iz Nightwish-a.
Tarja nastavlja solo karijeru. U međuvremenu snima tri albuma i nastupa na mnogobrojnim koncertima širom sveta.

Trenutno radi na snimanju novog albuma. Pojaviće se kao vokal na albumu novorođenog benda ‚‚Harus".

Diskografija:

Solo albumi:

‚‚Henkäys Ikuisuudesta" 2006.
‚‚My Winter Storm" 2007.
‚‚What Lies Beneath" 2010.

Albumi sa bendom Nightwish:

‚‚Angels Fall First" 1997.
‚‚Oceanborn" 1998.
‚‚Wishmaster" 2000.
‚‚Century Child" 2002.
‚‚Once" 2004.

Spojler:

od **Still_dreaming** Sre Avg 17, 2011 11:02 am

Roman Polanski, rođen 18. avgusta 1933. godine u Parizu kao Rajmund Libling, je režiser, scenarista, glumac i producent, nominovan za pet Oskara, i dobitnik Oskara za najboljeg režisera za film ‚‚Pijanista''. Njegovim najpoznatijim filmovima se, pored ‚‚Pijaniste'', smatraju ‚‚Rozmarina beba'', psihološki horor iz 1968, i ‚‚Pisac iz senke'' iz 2010. godine.

Otac, Rišard Libling (poznat i kao Rišard Polanski), bio je Jevrejin iz Francuske, a majka Bula (djevojačko prezime Kac) Poljakinja. Godine 1937. porodica se vratila u Poljsku. Njegova majka je umrla u koncentracionom logoru nacističke Nemačke, a Polanski je izbegao ovu sudbinu, pobegavši iz krakovskog geta i provevši ratne godine u izbeglištvu širom Evrope.

Završio je školu filma u Lođu, u Poljskoj, 1959. godine. Snimio je više kratkih filmova tokom svojih studija koji nisu prošli nezapaženo. Njegov film „Nož u vodi“, iz 1962. godine, prvi je značajan poljski film nakon Drugog svetskog rata koji nema rat kao tematiku. Za ovaj film Polanski je prvi put bio nominovan za prestižnu američku filmsku nagradu Oskar.

Nakon ovog, Polanski je snimao filmove u Velikoj Britaniji — „Repulsion“, potresna priča o ludilu i otuđenju, i „Cul-de-Sac“.

Tokom snimanja filma „Neustrašivi lovci na vampire“ (‚‚The Fearless Vampire Killers''), Polanski je upoznao zvezdu u usponu Šeron Tejt, sa kojom je ušao u ljubavnu vezu. Godine 1968. Polanski je otišao u Holivud gde je dobio reputaciju sa sofisticiranim psihološkim trilerom „Rozmarina beba“.

Spojler:

od **Still_dreaming** Čet Avg 18, 2011 11:00 am

Kalendar poznatih - Page 4 9csdtxldiswedlsd

Ian Gillan je britanski muzičar, pevač i kompozitor koji je rođen rođen 19. avgusta 1945. godine. Najpoznatiji kao pevač i tekstopisac grupe Deep Purple. Tokom svoje duge muzičke karijere, Gillan je između ostalog bio pevač grupe Black Sabbath i glumio je Isusa Hrista originalnog snimka Andrewa Lloyda Webbera u rock operi ‚‚Isus Krist Superstar". Gillan se smatra jednim od najistaknutijih rok vokalista, koji je uveo u rok muziku visoki intenzitet vokalne tehnike. Njegov rad u grupi Deep Purple, posebno je prepoznatljiv po njegovim povremenim visokim i falseto izvođenjima.

Rodio se u Hounslowu (London, Engleska) u porodici škotskog porekla (otac mu je iz mesta Govan, područje Glasgowa). On je pevao u raznim plejadama i pojavljivao se pod različitim imenima tokom ranih godina, kao na primer: Garth Rockett, Jess Thunder, Jess Gillan i još pod mnogim drugim.

Gillan je bio član britanske rok grupe ‚‚Episode Six". Nakon što su ga na jednom nastupu sa sastavom videli članovi Deep Purple-a, Jon Lord i Ritchie Blackmore, kasnije su ga pozvali da dođe u grupu kako bi zamenio Roda Evansa.

Bio je član Deep Purple-a od 1969. do 1973. godine i učestvovao je na klasičnim albumima ove grupe ‚‚In Rock", ‚‚Fireball", ‚‚Machine Head" i ‚‚Who Do We Think We Are". Tokom godina mnogo puta je izvodio glas Isusa Hrista, koji je originalno snimljen na albumu iz 1970. godine, ‚‚Jesus Christ Superstar". Takođe je dobio ponudu za veću ulogu u istoimenom filmu. Gillan je zahtevao za svoju ulogu u filmu da osim njega budu plaćeni i ostali članovi benda, jer se snimanje poklapalo sa njihovom turnejom. Producent je to odbio.
Ostaje u grupi do 1973. godine, kada zbog razmirica odlazi i posvećuje se svojoj solo muzičkoj karijeri. Ian Gillan je svojim snažnim i visokim glasom pridobio veliki broj slušalaca i obožavalaca rok muzike. Nakon odlaska iz Deep Purpla, 1976. godine, snima svoj debitantski album ‚‚Child In Time".
Gillan se u grupu Deep Purple vratio početkom 1984. godine i sa njima snimio povratnički album ‚‚Perfect Strangers". Tri godine kasnije snimaju album ‚‚The House of Blue Light" i nakon toga se ponovo razilaze. Međutim, opet se okupljaju 1992. i snimaju svoj novi materijal pod nazivom ‚‚The Battle Rages On", koji izlazi u julu 1993. godine. Tokom turneje koja je trajala 1993. godine, Ritchie Blackmore zbog razmirica odlazi iz grupe. Ostatak članova u sastav poziva gitaristu Stevea Morsea, koji i nakon turneje ostaje zajedno sa Gillanom u Purpleu do danas.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pet Avg 19, 2011 12:45 pm

Dino Dvornik bio je hrvatski pjevač, skladatelj i tekstopisac, a rođen je 20. kolovoza 1964. godine u Splitu. Drugi je sin poznatog glumca Borisa Dvornika. Pohađao je glazbenu školu, ali ga klasična glazba nije zanimala pa ju je ubrzo napustio.

Godine 1980. sa svojim je bratom Deanom osnovao sastav Kineski zid s kojim je promovirao funk glazbu. Četiri su godine kasnije izdali istoimeni album koji ne bilježi veći uspjeh, ali ostaje zapisan kao prvi snimljeni funky materijal na prostoru bivše Jugoslavije.

Nakon razlaza grupe, Dino započinje solo karijeru. Od samih je početaka imao svoju viziju glazbe, no tada je bio neshvaćen od diskografskih kuća. Ipak, 1988. nastupa na „Zagreb Festu“ sa skladbom „Tebi pripadam“ i dobiva nagradu stručnog žirija za najbolju kompoziciju, a nakon toga počinje raditi na materijalu za prvi studijski album „Dino Dvornik“ koji izlazi 1989. Od tada je Dvornik izdao još šest studijskih albuma, dva EP-ja, dvije kompilacije i jedan album uživo. Tri je puta dobio prestižnu hrvatsku diskografsku nagradu Porin (1996. za skladbu „Afrika“, 1997. za album „Enfant terrible“ i 1998. za kompilaciju „Vidi ove pisme...“).

Umro je 7. rujna 2008. godine u Zagrebu.

Studijski albumi:
1989. „Dino Dvornik“
1990. „Kreativni nered“
1993. „Priroda i društvo“
1997. „Enfant terrible“
1999. „Big Mamma“
2002. „Svicky“
2008. „Pandorina kutija“

Spojler:

od **Still_dreaming** Sub Avg 20, 2011 11:10 am

Liam Paris Howlett predstavlja samo jezgro benda The Prodigy. Rođen je 21. avgusta 1971. godine u Brejntriju (okrug Eseks) u Engleskoj i odmalena je učio da svira klasični klavir.
Kada je imao 14 godina miksovao je pesme sa radija koristeći dugme za pauzu na svom kasetofonu. U vreme kada je pošao u školu na njega je počela da utiče hip-hop muzika i kultura. Naučio je brejkdens sa svojom ekipom ‚‚The Pure City Breakers" i bio di-džej u svom prvom bendu ‚‚Cut 2 Kill" koji je odlučio da napusti kada ih umalo nisu upucali tokom nastupa u jednom baru.
Kada su mu dosadile predrasude i atmosfera na hip-hop sceni, Haulet je počeo da se interesuje za elektronsku muziku. Počeo je da sluša rejv muziku nakon što je otišao na svoj prvi rejv 1989, kada je imao 18 godina, i koji je bio održan u klubu ‚‚The Barn" u Eseksu. Odmah se ‚‚navukao" i od tog trenutka sve svoje vreme provodio snimajući i miksujući rejv melodije u svojoj sobi.

Vikendom bi odlazio na na sve rejvove, a kada bi se klubovi rano ujutru zatvorili preostali rejveri bi zajedno sa Lijamom otišli na žurku na plaži, dok bi on iz kombija puštao najnovije rejv kompilacije. Jednog dana, Kit Flint mu je prišao i upitao ga da li može da uradi neke mikseve za njega. Kada bi Lijam završio mikseve dao bi ih Kitu. Jedne noći, kada su se Kit i Liroj Tornhil vraćali sa nekog rejva, okrenuli su Lijamovu kasetu na B stranu kako bi čuli neke od njegovih sopstvenih stvari i bili potpuno oduševljeni. Rešili su da ga pitaju da li želi da pušta muziku dok njih dvojca igraju na sceni. Lijam je pristao — i tako je nastao bend The Prodigy. Ime je nastalo tako što je Lijam na kaseti koju je dao Kitu, šale radi, napisao ‚‚the prodigy". Međutim, svi su se složili da je to dobro ime za bend.

Godine 1998, Lijam je dobio priliku da uradi miks za radio šou Mary Anne Hobbs. Za tu priliku iskopao je neke od svojih starih omiljenih pesama. U februaru 1999. godine rešio je da izda izmenjenu verziju miksa, kako bi se ispoštovala autorska prava. To je bio prvi materijal koji je sniman u njegovom novom kućnom studiju ‚‚The Dirtchamber", pa je zato album nazvan ‚‚Prodigy presents Dirtchamber Sessions Volume 1".
Krajem januara 2006, izašao je kompilacijski album ‚‚Back to Mine: Liam Prodigy". To je bila kolekcija Lijamovih omiljenih melodija, uključujući i ekskluzivnu stvar benda The Prodigy ‚‚Wake the Fuck Up", koja je izvođena kao intro tokom njihovih koncerata u jesen i zimu 2005/2006.

Spojler:

od **Maja** Sub Avg 20, 2011 6:23 pm

You’re no good for me
I don’t need nobody
Don’t need noone
That’s no good for me

od **Teixos** Ned Avg 21, 2011 11:13 am

Ivana Peters (takođe poznata i kao Ivana Negativ, devojačko prezime Pavlović) rođena 22. avgusta 1974. godine, je pevačica srpske rok grupe „Negativ“ i bivši vokal grupe „Tap 011“ (prvobitno ”Tapiri”).
Završila je srednju muzičku školu, a sa 15 godina počinje da peva u grupi pod nazivom ‚‚Who is the best", koja se pretežno bavila rep muzikom, i sa kojima je snimila dva albuma.
Na „Beogradskom šlageru 94“ je zamenila Madam Pijano, nakon čega je skrenula pažnju na sebe. Gane Pecikoza, menadžer grupe ‚‚Tap 011" dovodi je u grupu, gde je zajedno sa Gocom Tržan bila ženski vokal, u grupi čiji su članovi još bili i Petar Stupar, Đorđe Pajović i Milan Bojanić. Sa grupom „Tap 011“ snimila je 3 albuma i učestvovala na brojnim festivalima.

Nakon odlaska iz grupe promenila je žanr, postavši glavni vokal rok grupe ‚‚Negativ", sa kojim je do sada snimila četiri albuma. Grupu Negativ, pored Ivane, čine: Nikola Radaković - Džoni (gitara), Milan Zlatanović - Zmolen (bas) i Dario Janošević (bubnjevi).
Ovaj bend je već prvim singlom ‚‚Ja bih te sanjala”, sa albuma prvenca nazvanog ‚‚Negativ” (1999), skrenuo pažnju svih medija i šire publike na sebe. Sa Ivaninim glasom i buntovničkim stavom i energijom ostalih momaka benda, Negativ je postao jedan od popularnijih domaćih bendova.

Bend je, zatim, krenuo na vrlo uspešnu turneju i posle duže pauze izdao album „Ni ovde ni tamo“ (2003). Ivana je iznenadila fanove svojim stajlingom (kratka crvena kosa), a album je doneo malo tvrđi zvuk.

Posle pauze, Negativ se uspešno pojavljuje na festivalu „Beovizija“ sa hit singlom „Zbunjena“. To je ujedno bila i najava novog albuma „Tango“ (2004), koji se odlično pokazao kod publike. Bend je potom pripremao nove pesme koje su se, posle pauze od pet godina, pojavile krajem januara 2009. godine, a na festivalu u Vrnjačkoj Banji 2008. Negativ je premijerno izveo jedan novi singl, nazvan „Julija“.
Aprila 2009. izlazi pet godina očekivani novi album, „Spusti me na zemlju“.
Iz braka sa Aleksandrom Petersom, nekadašnjim članom grupe „Sanšajn“, ima kćerku Saru.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pon Avg 22, 2011 11:35 am

Aleksandar Grin (pravim imenom Aleksandar Stefanovič Grinevski) bio je ruski pisac, predstavnik romantičnog realizma, no sebe je smatrao simbolistom. Rođen je 23. kolovoza 1880. godine u Vjatki, u Rusiji, u porodici Poljaka. Nakon završetka škole u Vjatki, on odlazi u Odesu i živi tamo kao skitnica. Bio je mornar, kopač zlata, građevinski radnik, ali često i bez posla pa se izdržavao od prosjačenja. Nakon što se pridružio ruskoj vojsci i postao član Socijalističke revolucionarne partije, uhićen je i poslan u zatvor jer je širio „revolucionarne propagande“.

Grinova je prva pripovijetka objavljena u novinama 1906. godine, no iste je godine uhićen u Sankt Peterburgu i osuđen na četiri godine izgnanstva. Uspio je pobjeći, nakon čega u Sankt Peterburgu živi ilegalno. Godine 1910. ponovno je uhićen.

Od 1912. godine uglavnom objavljuje kratke priče, a većinu je svojih većih djela napisao nakon Oktobarske revolucije. Zbivanja njegovih romana i pripovijedaka odvijaju se u neimenovanim mjestima pokraj mora, očito daleko od Europe, ali svi su likovi zapadnoeuropljani. Neki od njegovih romana sadrže i element magije. Grinova su djela također poznata po njegovom specifičnom stilu pisanja, prilično jedinstvenom u cijeloj ruskoj književnosti. Njegova je proza poetska i opisna, s izrazitom sklonošću ka metaforama i šarenolikom rječniku.

Grin je patio od alkoholizma i tuberkuloze, a umro je od raka želuca 1932. godine u Starom Krimu.

Bibliografija:
1923. „Crvena jedra“
1923. „Blistavi svijet“
1925. „Zlatni lanac“
1928. „Ona to trči po talasima“
1930. „Put nikuda“

od **Still_dreaming** Uto Avg 23, 2011 12:41 pm

Kalendar poznatih - Page 4 Jorgeluisborges

Jorge Luis Borges (punim imenom Jorge Francisco Isidoro Luis Borges Acevedo) bio je argentinski pisac, a rođen je 24. avgusta 1899. godine u Buenos Airesu, u Argentini. Njegov je otac bio odvjetnik i učitelj psihologije i također je pokušao postati piscem, ali nije uspio u tome. U njihovoj se kući govorilo i španjolski i engleski, tako da je Borges on djetinjstva bio bilingvist.

Poslije završetka Prvog svjetskog rada, obitelj Borges tri godine boravi u Španjolskoj. Tamo Jorge Luis postaje članom književne avangarde, a njegova je prva pjesma „Himna moru“, napisana u stilu Walta whitmana, objavljena u časopisu „Grecia“. Godine 1921. Borges se s obitelji vraća u Buenos Aires gdje donosi doktrinu ultraizma i započinje svoju karijeru pišući pjesme i eseje koje objavljuje u literarnim časopisima. Njegova je prva zbirka pjesama „Fervor de Buenos Aires“ objavljena 1923. godine. Iste godine postaje urednik literarnog dodatka novinama „Critica“ i tamo se pojavljuju dijelovi priča kasnije objavljeni u „Općoj povijesti gadosti“.

Godine 1939. zadobiva tešku ozljedu glave u nesreći, a tijekom liječenja zamalo umire od trovanja krvi. Dok se oporavljao od nesreće, počinje pisati stilom po kojemu je postao poznat i pojavljuje se njegova prva zbirka kratkih priča „Vrh razgranatih staza“, 1941. godine.

Borgesova međunarodna slava seže u rane šezdesete godine 20. stoljeća, kada 1961. godine prima Formentor Prize, koju dijeli sa Samuelom Beckettom.

Umire od raka jetre u Ženevi, 14. lipnja 1986. godine.

Na forumu postoji i tema o njemu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Čet Avg 25, 2011 12:31 am

Timothy William Burton, poznat kao Tim Burton, američki je filmski redatelj, producent, scenarist i konceptualni umjetnik, a rođen je 25. kolovoza 1958. godine u Burbanku, u Kaliforniji. Cijelo je djetinjstvo i mladost proveo gledajući stare horore, čitajući Edgara Allana Poea i crtajući. Godine 1980. dobio je stipendiju za Disneyev umjetnički institut u Kaliforniji. Burton se osjećao kao da ne pripada tamo, a njegovu ideju za kratki animirani film „Frankenweenie“ odbili su jer su smatrali da takav film nije prikladan za djecu. Napustio je Disney i uz pomoć komičara i glumca Paula Reubensa postao redatelj filma „Pee-Wee's Big Adventure“ (1985), a zatim 1989. režira „Batmana“ koji je također doživio veliki uspjeh.

Nakon toga slijede uspješnice poput „Edward Škaroruki“ (1990), „Ed Wood“ (1994), „Batman Forever“ (1995), „Sleepy Hollow“ (1999), „Charlie i tvornica čokolade“ (2005), „Sweeney Todd: Đavolji brijač Fleet Streeta“ (2007), „Alisa u zemlji čudesa“ (2010)...

Godine 2006. bio je nominiran za filmsku nagradu Oscar, i to za animirani film „Mrtva nevjesta“. Poznato je da su dvije njegove najveće muze glumac Johnny Depp i glumica i Burtonova zaručnica Helen Bonham Carter.

od **Still_dreaming** Čet Avg 25, 2011 11:26 am

Kalendar poznatih - Page 4 Antoine-lavoisier

Antoan Loren de Lavoazje bio je poznati francuski plemić i hemičar, rođen 26. avgusta 1743. godine. Zbog doprinosa u oblikovanju modernih shvatanja osnova hemije opravdano se smatra ocem te nauke.

Lavoazje je rođen u bogatoj i uglednoj pariškoj porodici što mu je omogućilo veoma dobro obrazovanje i udoban život.
U najranijem periodu svog obrazovanja, pokazao je veliko interesovanje za nauku, prvenstveno hemiju, botaniku i astronomiju koje je predano izučavao. Međutim, u skladu sa željama svoje porodice, završava prava nakon čega biva primljen u advokatsku komoru iako se pravom, kao advokat, nikada nije aktivno bavio. Sve Lavoazjeovo obrazovanje u velikoj meri je obeleženo idejama i idealima francuskog Prosvetiteljstva.

Najranije doprinose nauci dao je u geologiji. Prvi rad na polju hemije potiče iz 1764. Lavoazje je brzo napredovao, i već sa 25 godina (1768.) primljen je u francusku Akademiju nauka.

1771. godine ženi se 14-godišnjom Marijom-Anom Polz, koja će se pokazati kao iskren saradnik i osoba koja je znatno doprinosila njegovom radu. Poznato je da je za Lavoazjea prevela niz dokumenata sa engleskog, a zbog bliske saradnje između ovo dvoje, teško je pravično oceniti koliko su zaista značajni bili doprinosi gospođe Lavoazje.
Veoma rano, sa 26 godina, Lavoazje počinje da se bavi politikom i ekonomijom. Postaje član privatnog društva kome je bilo povereno prikupljanje poreza širom Francuske. Zalagao se i radio na reformi francuskog poreskog i monetarnog sistema, ali i na standardizaciji svih mera i širokoj upotrebi metričkog sistema.

Nažalost, na vrhuncu Francuske buržuaske revolucije, ne prepoznavši Lavoazjeov reformistički rad i doprinose nauci, naučnik biva označen izdajnikom. Na suđenju, uprkos brojnim apelima za njegovo pomilovanje, predsednik revolucionarnog suda odlučuje da ‚‚Republici ne trebaju ni naučnici ni hemičari; tok pravde ne može biti prekinut” (‚‚La République n'a pas besoin de savants ni de chimistes ; le cours de la justice ne peut être suspendu.”) i osuđuje Lavoazjea na smrt. Istog dana kada je uhapšen i osuđen, biva i pogubljen na giljotini. Žozef Lagranž, poznati italijansko-francuski matematičar i Lavoazjeov savremenik je događaj najbolje sumirao rečenicom:

„Trebao im je samo trenutak da odrube tu glavu, ali će Francuskoj trebati bar sto da bi takvu ponovo izrodila“

Posle nešto više od godinu dana posle pogubljenja, Francuska vlada je oslobodila Lavoazjea svih optužbi i priznala da je bio lažno optužen. U Parizu je bila podignuta njegova bista za koju se kasnije ispostavilo da je urađena prema glavi jednog Lavoazjeovog saradnika, a ne samog Lavoazjea. Budući da nije bilo novca za prepravke, statua je ostala takva do Drugog svetskog rata, kada je pretopljena. Nažalost, nikada je nije zamenila druga.

Doprinosi hemiji

Priroda sagorevanja

Pre Lavoazjeovih otkrića, nauka je na sve procese sagorevanja gledala kroz flogistonsku teoriju. Naime, po ovoj zastareloj teoriji prilikom svakog sagorevanja materije oslobađa se specifična supstanca pod imenom flogiston.
Veliki deo Lavoazjeovog naučnog rada se koncentrisao upravo na problem sagorevanja. Lavoazje je bio veliki protivnik flogistonske teorije i tokom svog rada, kroz niz eksperimenata (uglavnom vezanih za vodonik) on je uspešno pokazao da je sagorevanje zapravo reakcija supstance sa kiseonikom i time uspešno oborio flogistonsku teoriju (mada će i ova definicija oksidacije kasnije biti proširena). Od tada je Lavoazjeovo viđenje sagorevanja opšteprihvaćeno. Važno je napomenuti da je Lavoazje prvi imenovao kiseonik kao element 1778. Takođe je uspešno pokazao i ulogu kiseonika u rđanju metala kao i u biljnom i životinjskom disanju; svi spomenuti procesi su suštinski lagano sagorevanje.

Zakon održanja mase

Lavoazje je prvi izvodio eksperimente u kojima je pažljivo merio mase reaktanata i proizvoda reakcije. Spaljujući fosfor (po nekim izvorima živu), Lavoazje je primetio da je proizvod reakcije teži od prvobitne količine fosfora upravo za masu utrošenog vazduha. Ovim je Lavoazje dokazao da, iako supstance u reakciji menjaju svoj oblik, količina materije sa jedne i druge strane reakcije uvek ostaje ista. Ovo je dovelo do formulisanja Zakona održanja mase (koji se često naziva i Lavoazje-Lomonosovljev zakon jer su ga ova dva naučnika nezavisno dali u, grubo rečeno, isto vreme) koji je jedan od fundamentalnih hemijskih zakona. Lavoazjeov rad je ujedno prvi koristio stehiometriju, te se on smatra i njenim pionirom.

Uticaj na hemiju

Doslednost Lavoazjeovih teorija i njihova verifikacija eksperimentalnim putem u velikoj meri je doprinela kredibilnosti njegovog rada. Sumiravši sve moderne teorije, odbacivši flogiston i precizno definisavši neke od fundamentalnih hemijskih pojmova, Lavoazje je sastavio knjigu koja se smatra prvim hemijskim udžbenikom (‚‚Traité Élémentaire de Chimie" - ‚‚Osnovni spis hemije").
Lavoazje je prvi ukazao na mogućnost postojanja alotropskih modifikacija uvidevši da je dijamant zapravo kristalni oblik ugljenika.
Zahvaljujući svemu ovome Lavoazje je postavio temelje hemije kao nauke i njen razvoj okrenuo u pravom smeru. Upravo zbog toga se on nesumnjivo može smatrati ocem moderne hemije.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pet Avg 26, 2011 11:02 am

Kalendar poznatih - Page 4 220pxhegelportraitbysch

Georg Vilhelm Fridrih Hegel (Georg Wilhelm Griedrich Hegel), rođen 27. avgusta 1770. godine u Štutgartu, bio je nemački filozof. Stekao je obrazovanje u seminaru protestantske crkve Tibinger stift u Birtembergu. Veoma je cenio filozofiju Platona, Aristotela, Dekarta, Spinoze, Kanta i Rusoa i ideje francuske revolucije. Smatra se poslednjim velikim metafizičarem. Hegel je bio poslednji od glavnih predstavnika filozofskog pokreta poznatog pod imenom ‚‚‚nemački idealizam" koji se razvio pred kraj 18. veka.

Hegel je bio poslednji od glavnih predstavnika filozofskog pokreta poznatog pod imenom nemački idealizam, koji se razvio pred kraj 18. veka, uglavnom kao reakcija na filozofiju Imanuela Kanta. Njegovi glavni predstavnici, osim Hegela, bili su Fiht i Šeling. Idealizam je imao značajnu ulogu u filozofskom životu Nemačke, sve do četvrte decenije 19. veka. Kao i njegove kolege, Hegel je bio ubeđen da Kantova filozofija ne predstavlja poslednju reč u filozofiji, pošto preko njenih principa nije bilo moguće zamisliti jednu sjedinjenu teoriju stvarnosti. Za Hegela, kao i njegove prethodnike, sjedinjena teorija stvarnosti je ona koja može dati sistematska objašnjenja svih formi stvarnosti, počevši od jednog principa, ili jednog subjekta. Te forme stvarnosti ne čine samo solarni sistemi, fizička tela i različiti tipovi organskog života - na primer, biljke, životinje i ljudska bića - nego takođe fizički fenomeni, društveni i politički tipovi formi i organizacije, kao i umetničke kreacije i dotignuća u delovima kulture, kao što su religija i filozofija. Hegel je verovao da je jedan od suštinskih zadataka filozofije sistematsko objašnjenje svih tih različitih fenomena, počevši od jednog jedinog principa, ili drugim rečima, uspostavljanje sjedinjene teorije stvarnosti. Verovao je u to pošto je smatrao da jedino teorija takve prirode može dati prednost znanju nauštrb verovanja. Hegelov cilj ovde, osvajanje verovanja, definiše njegov filozofski program, kao što je slučaj sa drugim nemačkim idealistima u širem kontekstu filozofije nemačkog prosvetiteljstva.

Prema Hegelu, fundamentalni princip koji objašnjava celokupnu stvarnost je razum. Razum, kako ga Hegel shvata, nije neki kvalitet koji se pripisuje određenom subjektu, nego, nasuprot tome, suma sve stvarnosti. U skladu sa ovim verovanjem, Hegel tvrdi da su razum i stvarnost u stvari jedno te isto. Samo je razum stvaran i samo je stvarnost moguće rezonovati. Razlozi koji su naveli Hegela da poistoveti razum sa stvarnošću su višestruki. S jedne strane, postoje određeni motivi u kojima igraju ulogu njegova teološka uverenja. U skladu s njima, neophodno je dati filozofsku interpretaciju celokupne stvarnosti kako bi se u isto vreme našlo opravdanje za bazične pretpostavke hrišćanstva. S druge strane, potrebno je identifikovati epistemološka uverenja, koja bi podržala njegovu tvrdnju da su razum i stvarnost jedno te isto. Među tim uverenjima nalaze se sledeće pretpostavke: da je spoznaja stvarnosti jedino moguća ako se prihvati da je stvarnost moguće rezonovati, pošto u suprotnom, ne bi bila dostupna čulima, kao i da jedino možemo spoznati ono što je stvarno.

Iako Hegel razum smatra sumom sve stvarnosti, zagovara da ga ne treba shvatati kroz Spinozin model supstanci. Predlaže da se razum shvati kao proces koji ima svoj cilj, a taj cilj je spoznaja razuma preko samoga sebe. Pošto je razum sveukupna stvarnost, cilj će se postići kada razum prepozna samoga sebe kao apsolutnu stvarnost. Shodno tome, zadatak filozofije je da da koherentnu predstavu tog procesa koji na kraju vodi do samospoznaje razuma. Hegel je predstavio taj proces preko analogije sa modelom razvoja jednog organizma, koji se dešava u više nivoa. Osnovna pretpostavka koja upravlja tim procesom je da razum treba shvatiti preko paradigme živog organizma. Hegel shvata živi organizam kao jedan entitet koji predstavlja uspešnu realizaciju plana, gde su sazdane sve individualne karakteristike tog entiteta. Nazvao je taj plan konceptom jednog entiteta, posmatrajući njegovu uspešnu realizaciju kroz razvojni proces, tokom kojeg svaka od njegovih individualnih karakteristika stiče spoznaju o stvarnosti. U skladu sa ovim pretpostavkama, Hegel razlikuje koncept razuma od procesa realizacije tog koncepta. U filozofskom sistemu koji je nazvao ‚‚Wissenschaft der Logik'' (‚‚Nauka o logici''), detaljno izlaže koncept razuma. U prvom delu tog sistema, raspravlja o više elemenata koncepta razuma, postavljajući ih u jedan sistematski kontekst, dok je sam proces realizacije tog koncepta predstavio u druga dva dela svog sistema, ‚‚Philosophie der Natur'' (‚‚Filozofija prirode'') i ‚‚Philosophie des Geistes'' (‚‚Filozofija duha''). Osim svoje sistematičke funkcije, koja se sastoji od predstavljanja razuma na hegelovski način, odnosno kao sveukupne ili apsolutne stvarnosti, oba dela, u svakom slučaju ponaosob, imaju jednu specifično materijalističku funkciju. U Filozofiji prirode, Hegel pokušava jedan obiman opis svih aspekata prirodnih fenomena, kroz jedan sistem činjenica koji se vremenom sve više usložava. Sistem počinje sa jednostavnim konceptima kao što su prostor, vreme i materija, da bi se završio sa teorijom o životinjskom organizmu. Filozofija duha se bavi različitim psihološkim, sociološkim i kulturnim oblicima stvarnosti. Karakterišu je pretpostavke o postojanju stvari kao što su istinske ili duhovne činjenice, koje ne smatra subjektivnim stanjima svesti, nego nezavisnim stvarima sa objektivnom egzistencijom. Kao primjere za te stvari navodi državu, umetnost, religiju i istoriju.

Umro je 14. novembra 1831. godine kao žrtva epidemije kolere, koja se širila u leto i jesen iste godine.

od **Still_dreaming** Ned Avg 28, 2011 12:50 pm

Kalendar poznatih - Page 4 Michaeljacksonop

Michael Jackson, američki pop glazbenik, rođen je 29. kolovoza 1958. godine u Garyju, u Indiani, u brojnoj glazbenoj obitelji kao sedmo od devetoro djece. Debitirao je na profesionalnoj glazbenoj sceni s jedanaest godina kao član sastava Jackson 5. Solo je karijeru započeo 1971. godine dok je još uvijek bio član sastava. U kasnijim je godinama u javnosti često nazivan „Kraljem popa“.

Pet njegovih solo studijskih albuma jedni su od najprodavanijih glazbenih materijala na svijetu: „Off the Wall“ (1979.), „Thriller“ (1982.), „Bad“ (1987.), „Dangerous“ (1991.) i „HIStory“ (1995.). Početkom osamdesetih godina dvadesetog stoljeća postao je dominantna figura u popularnoj glazbi i prvi afroamerički zabavljač koji je stekao jako publicitet na MTV-ju. Popularnost video spotova njegovih pjesama koji su prikazivani na MTV-ju, kao što su „Beat It“, „Billie Jean“ i „Thriller“ – poznati po transformaciji video spota u umjetničku formu i promidžbeni alat, pomoglo je relativno mladoj televiziji stjecanje ugleda. Sa scenskim nastupima i video spotovima, Jackson je popularizirao veliki broj fizički kompliciranih plesačkih tehnika kao što su robot i moonwalk. Njegov svojstven glazbeni zvuk utjecao je na mnoge hip hop, pop i moderne ritam i blues izvođače.

Jackson je donirao milijune dolara u humanitarne svrhe radom svoje zaklade, izdavanjem humanitarnih singlova i podržavanjem 39 akcija. Jedan je od nekoliko umjetnika koji su uvršteni u Rock and Roll kuću slavnih dva puta. Vlasnik je nekoliko Guinnessovih rekorda (među kojim i rekorda za „Najuspješnijeg zabavljača svih vremena“) i 13 Grammyja. Do sada je izdao 13 singlova koji su bili na prvom mjestu ljestvice Billboard Hot 100, više nego bilo koji muški izvođač. Prodao je više od 750 milijuna primjeraka svojih albuma.

Preminuo je 25. lipnja 2009. godine u svom domu u Los Angelesu, u Kaliforniji.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pon Avg 29, 2011 12:25 pm

Kalendar poznatih - Page 4 Nebojsaglogovacsmall

Nebojša Glogovac je srpski glumac, rođen 30. avgusta, 1969. u Trebinju, u porodici sveštenika Milovana i Milene Glogovac.

Kada je imao sedam godina, porodica je rekla zbogom hercegovačkom kamenu i preselila se u industrijsko Pančevo, gde je njegov otac postao prota. Još u osnovnoj školi proslavio se recitujući na Svetosavskim priredbama, a svi su smatrali da protin mali treba da bude glumac. Posle srednje škole, na iznenađenje svih, upisuje psihologiju na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Dve godine izučava tajne ljudske psihe, ali kada je shvatio da ne želi da provede život u kancelariji sa kaučom u sredini, pravi odlučujući rez u životu. 1990. godine polaže prijemni ispit na Fakultetu dramskih umetnosti, i studira u klasi profesora Vlade Jevtovića koju su činila deca iz provincije: Nataša Ninković, Vojin Ćetković, Sergej Trifunović. Njegov talenat brzo je zapao za oko profesoru Dejanu Mijaču. Tokom studija dobija stipendiju JDP-a, a karijeru započinje na daskama koje život znače u ‚‚Velikoj pljački". Usledile su predstave ‚‚Lažni car Šćepan Mali", ‚‚Troil i Kresida", ‚‚Rođaci iz najboljih dana", ‚‚Parabelum".

Prvi put na filmskom platnu pojavljuje se kao Fadil u ratnoj drami Bore Draškića ‚‚Vukovar, jedna priča" (1994). Zapaženu ulogu ima i u pozorišnom hitu Kult teatra Tamna je noć, koja postaje jedna od najkomercijalnijih predstava i igra se na turnejama u Americi i Kanadi.

U ostvarenju Gorčina Stojanovića ‚‚Ubistvo sa predumišljajem" (1995) mladi glumac dobija prvu glavnu ulogu. Fantastično dočaran lik Hercegovca Bogdana nailazi na odličan prijem publike, a na festivalu u Nišu dobija nagradu za najbolju mušku ulogu Car Konstantin. Na sceni JDP-a igra u hit predstavi Slobodana Unkovskog ‚‚Bure baruta". Karijeru nastavlja ulogom u akcionom filmu Slobodana Skerlića ‚‚Do koske" (1996), sa Nikolom Đuričkom i Lazarom Ristovskim. U matičnom pozorištu glumi u predstavi ‚‚U potpalublju'', Nikite Milivojevića, koja obeležava sezonu.

Talentovani glumac se ponovo našao u ratnoj priči u ostvarenju ‚‚Spasitelj" (1998), pored holivudskog glumca Denisa Kvejda i Nataše Ninković. Nakon tri godine igranja u predstavi ‚‚Bure baruta'', snima istoimeni film Gorana Paskaljevića. Popularnost kod najšire publike donosi mu uloga Zlatka u seriji ‚‚Porodično blago". Za ulogu Kaje u ‚‚Nebeskoj udici" (1999) Ljubiše Samardžića dobija glavnu nagradu u Nišu, a kritičari Berlinskog festivala porede beogradskog glumca sa čuvenim Džordžom Klunijem.

Sposobnost da se ostvari u različitim žanrovima, talentovani glumac pokazuje u filmovima ‚‚Normalni ljudi", ‚‚Boomerang" i urbanoj komediji ‚‚Munje" (2001). Sa predstavom ‚‚Zlatno runo", u režiji Nebojše Bradića, nastupa širom zemlje. Ova dramatizacija romana Borislava Pekića rađena je u produkciji G17 plus, kao pokušaj promene kulturne politike u Jugoslaviji. Snima srpski horor ‚‚T. T. Sindrom" (2002), a važnu ulogu ima i u filmu Živojina Pavlovića ‚‚Država mrtvih" iste godine. U JDP-u igra u predstavi ‚‚Šine" Slobodana Unkovskog. Za tumačenje Simeona Njega u ‚‚Zlatnom runu" Glogovac dobija nagradu ‚‚Miloš Žutić" za najbolje glumačko ostvarenje u sezoni.

Proslavljeni glumac nastavlja saradnju sa rediteljem Rašom Andrićem u novom urbanom hitu ‚‚Kad porastem biću Kengur" (2004), a snima i seriju ‚‚Lift" koja se emituje na RTS-u. Kao prvak JDP-a sa Mikijem Manojlovićem i Mirjanom Karanović igra u predstavi ‚‚Molijer - još jedan život''. 2005. je u znaku hit predstave JDP-a ‚‚Hadersfild" Uglješe Šajtinca, u režiji Aleks Čizholm. Za najbolju mušku rolu u toj savremenoj drami, Glogovac osvaja nagrade na Sterijinom pozorju i Jugoslovenskom pozorišnom festivalu u Užicu. U seriji ‚‚Košarkaši", reditelja Dejana Zečevića, tumači glavnu ulogu. Sa Dušicom Žegarac i Vojinom Ćetkovićem učestvuje u žiriju 38. filmskog festivala u Nišu. Za nenadmašnu moć transformacije u lik Ivana iz predstave ‚‚Hadersfild", Glogovac dobija najznačajnije pozorišne nagrade ‚‚Zoran Radmilović" i ‚‚Miloš Žutić". Igra u ljubavnoj drami ‚‚Sutra ujutro" (2006), Olega Novkovića i u filmu Gorana Paskaljevića ‚‚Optimisti".

Domaću kinematografiju obeležile su glavne role Nebojše Glogovca u psihološkom trileru Srdana Golubovića ‚‚Klopka" i filmskoj adaptaciji predstave ‚‚Hadersfild" 2007. godine, koju je talentovani glumac potpisao i kao producent. Za ove dve uloge osvaja Gran pri na festivalu u Nišu. Briljantno dočaran lik Mladena u filmu ‚‚Klopka" donosi mu nagrade i na festivalima u Minsku, Milanu i Liježu, a film je kandidovan za Oskara. U julu iste godine hrvatska štampa veliča Glogovca zbog maestralno odigrane uloge pukovnika Vesovića u predstavi ‚‚Pijana noć 1918." na sceni teatra Ulisis na Brionima, u režiji Lenke Udovički. Ova predstava nailazi na odličan prijem i kod beogradske publike, na zatvaranju Bitefa. U matičnom pozorištu igra u komadu Maksima Gorkog ‚‚Na dnu" u režiji čuvenog Paolo Mađelija i novom tekstu Biljane Srbljanović Barbelo, ‚‚O psima i deci" u režiji Dejana Mijača.

Nacionalna sekcija Međunarodne federacije filmskih kritičara (FIPRESCI), proglašava Glogovca za najboljeg glumca prethodne sezone, a dobija i nagradu grada Beograda za filmsku umetnost (2008). Kao glavni protagonista igra u drami Franca Kafke ‚‚Zamak", a povodom 60 godina JDP-a dobija nagradu ‚‚Dr Branimir Đorđević" za lepotu govora. Snima nekoliko epizoda serije ‚‚Vratiće se rode", a u ulozi sveštenika pojavljuje se u novom hit-serijalu ‚‚Moj rođak sa sela". Sa rediteljem Antoniom Nuićem sarađuje na filmu ‚‚Kenjac" u hrvatsko–bosanskoj produkciji. U oktobru počinje snimanje filma ‚‚Žena sa slomljenim nosem", reditelja i scenariste Srđana Koljevića.

2009. godine pozajmljuje glas jednom od junaka domaćeg animiranog ostvarenja ‚‚Technotise – Edit i ja''. U produkciji Vansa i zagrebačkog Inter filma snima ‚‚Projekat", mladog reditelja Danila Šerbedžije. 2010. godine pojavljuje se u bosanskohercegovačkoj humorističkoj seriji u režiji Elmira Jukića, ‚‚Lud, zbunjen, normalan", crnoj komediji ‚‚72 dana" godine koju je režirao Danilo Šerbedžija i filmu ‚‚Beli, beli svet" u režiji Olega Novkovića.

Osećam neku odgovornost da se na sceni, i kada mi nije ni do čega, ne ponašam privatno. Uvek mislim da me neko gleda iz te publike, i ne želim da se brukam, ne želim da sebi dozvolim taj nivo bahatosti. Kad god radimo predstavu, kad stvaramo, trudim se da ne lažem, da to uvek bude neka istina...

Spojler:

od **Teixos** Uto Avg 30, 2011 11:13 am

Vilijam Sarojan (eng. William Saroyan), rođen 31. avgusta 1908. godine u gradu Fresno, je američki pisac jermenskog porekla. Pored pisanja romana i priča, bavio se i kinematografijom.
1921. godine, Vilijam je upisan u Tehničku školu kako bi se učio daktilografiji. 1925. godine, nakon nekoliko opomena, izbačen je iz škole zbog neprimernog ponašanja. Nije uspeo da dobije diplomu za završenu daktilografiju. Od svoje majke je dobio nekoliko tekstova koje je pisao njegov otac. Nakon što ih je pročitao, Vilijam je odlučio da će postati pisac. Tada je krenuo da se dalje samostalno obrazuje tako što će što više čitati dela poznatih pisaca. Pošto je školu napustio bez diplome promenio je puno poslova ali je slobodno vreme uvek provodio u biblioteci za pisaćom mašinom.
Njegova prva zbirka priča je odštampana 1930. godine i zvala se ‚‚Slomljeni točak". Zbirku je objavio jermenski žurnal ‚‚Hairenik" 1932. godine. Isti žurnal će naredne godine početi da objavljuje i njegove priče, među kojima su prve bile ‚‚Pesnica", ‚‚Borba", ‚‚Jermenija" i ‚‚Slomljeni točak". Tada su i drugi listovi počeli da objavljuju Sarojanove radove. Sarojan je postao član najvećih literarnih društava Los Anđelesa i San Franciska.

Mnoge od Vilijamovih priča bile su bazirane na događajima iz njegovog detinjstva, kao što je bila krađa voća koja je bila neophodna za preživljavanje ili težak život doseljenika u Ameriku. Zbirka ‚‚Zovem se Aram" postala je internacionalni bestseler. Okušao se i kao pesnik, ali je od njegove poezije sačuvano samo jedno delo ‚‚Dođi u moj dom" koja se bazira na jermenskim narodnim pesmama. Nakon zbirke priča ‚‚Zovem se Aram", Vilijam se posvetio drami. Njegova prva drama bila je ‚‚Moje srce u planinama". Ona je prvi put izvedena u ‚‚Guild Theatre" u Nju Jorku. Nakon što je iste godine napisao svoju najpoznatiju dramu ‚‚Vreme tvog života", osvojio je Pulicerovu nagradu koju je odbio da primi. Tom prilikom je izjavio da se nada da je prestalo doba u kome materijalne vrednosti guše pravu umetnost.
Sva Vilijamova dela čuvaju se u Stanford Univerzitetu sa svim njegovim beleškama i važnijim predmetima vezanim za njegov život.

Umro je 18. maja 1981. godine od kancera, u istom gradu u kome je i rođen. Njegovo telo je kremirano, te je pola pepela prosuto na tlu Kalifornije, a ostatak u Jermeniji u Panteon parku u Jeravanu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Sre Avg 31, 2011 11:27 am

Kalendar poznatih - Page 4 Franciswilliamaston

Francis William Aston engleski je fizičar i kemičar, rođen 1. rujna 1877. godine u Cambridgeu. Otkrio je 213 stabilnih izotopa kemijskih elemenata. Konstruirao je maseni spektograf, pomoću kojega je određivao masu i defekt mase u velikom broju izotopa.

Godine 1903. dobio je stipendiju za Sveučilište u Birminghamu, a proučavajući elektronske cijevi otkrio je fenomen poznat kao Astonov tamni prostor. Na poziv Josepha Johna Thomsona otišao je 1909. u Cavendishov laboratorij u Cambridgeu i tu je radio na identifikaciji izotopa neona. Uspješno je identificirao dva izotopa neona. Tijekom Prvog svjetskog rata radio je za vojsku na izučavanjima efekata atmosferskih uvjeta na avione. U tom periodu, kao i kasnije bio je aktivan sportaš baveći se sportovima kao što su tenis, golf, biciklizam, skijanje i drugi.

Proučavanju izotopa vratio se 1919., a koristio je metodu elektromagnetskog fokusiranja. Usavršio je maseni spektrograf koji je radio na principu elektromagnetnog fokusiranja . Pomoću toga spektrografa uspio je brzo identificirati 212 od ukupno 287 izotopa, koji se pojavljuju u prirodi. Maseni spektrograf je koristio male razlike u masi dva izotopa da bi ih odvojio.

Radom na izotopima došao je i do pravila cijelog broja, po kojem kad se uzme 1/16 mase izotopa kisika, tada svi drugi izotopi imaju mase koje su vrlo blizu cijelih brojeva od 1/16 mase izotopa kisika. Aston je nastavio s istraživanjima, koristeći bolje instrumente sa sve većom preciznošću. Mogao je mjeriti mala odstupanja od cijelih brojeva. Ta odstupanja kasnije su postala izuzetno važna za nuklearnu fiziku i za razumijevanje stvaranja energije. Dobio je Nobelovu nagradu za kemiju 1922. za otkriće velikog broja izotopa neradioaktivnih elemenata pomoću masenog spektrografa i za otkriće "pravila cijelog broja".

Umro je 20. siječnja 1945. godine.

Spojler:

od **Still_dreaming** Čet Sep 01, 2011 11:38 am

Sergej Trifunović, rođen u Mostaru, 2. septembra 1972. godine, srpski je glumac, poreklom iz glumačke porodice. Njegov otac, Tomislav Trifunović, i brat Branislav Trifunović takođe su glumci.

Godine 1990, upisao se na beogradski Fakultet dramskih umetnosti u klasi profesora Vladimira Jevtovića. Zajedno sa njim su studirali Nataša Ninković, Vojin Ćetković i Nebojša Glogovac. Diplomirao je 1994. godine i danas je jedan od najpopularnijih glumaca svoje generacije iz Srbije.

Prvu ulogu na velikom platnu dobio je u filmu Gorana Paskaljevića „Tuđa Amerika“ iz 1995. godine. U tom filmu je tumačio ulogu Lukasa, starijeg Bajinog (Miki Manojlović) bezobzirnog sina koji je jedini uspeo da ostvari američki san. Iste godine Trifunović se pojavio u filmu „Ubistvo sa predumišljajem“ Gorčina Stojanovića u kom je tumačio ulogu Krsmana Jakšića, mladog oficira Ozne iz provincije, zaljubljenog u Jelenu, predratnu gospođicu (Ana Sofrenović) za koju mora da se bori protiv Jovana (Dragan Mićanović), uobraženog sina Jeleninog očuha, čijeg su oca nove vlasti zatvorile jer je bio simpatizer monarhije.

Godina 1998. je bila uspešna za Trifunovića. Prvo je u filmu „Stršljen“ Gorčina Stojanovića tumačio ulogu Albanca Miljaima, plaćenog ubicu koji radi za albansku mafiju i zaljubljenog u Srpkinju Adrijanu (Mirjana Joković). Potom je glumio i u srpsko-američkom filmu „Spasitelj“ reditelja Predraga Antonijevića zajedno sa Denisom Kvejdom. U tom filmu je igrao Gorana, surovog vojnika Vojske Republike Srpske. Konačno, glumio je otmičara autobusa u Paskaljevićevom filmu „Bure baruta“.

Prethodne uloge i dobro znanje engleskog jezika su mu donele glavnu mušku ulogu u francuskoj drami „Ljubavnici“ (Lovers) Žan-Marka Bara iz 1999. u kojoj glumi Dragana, ilegalnog emigranta iz Jugoslavije zaljubljenog u Francuskinju kome preti deportacija i ulogu u američkom filmu reditelja Lija Dejvisa i producenta Spajka Lija „Tri posle ponoći“ (3 AM) iz 2001. godine. U filmu Tri posle ponoći prvobitno je trebalo da glumi Albanca, ali je na njegov zahtev nacionalnost promenjena, prvo u muslimana, pa kasnije u Srbina iz Mostara. Bile su mu ponuđene uloge u filmu „Ljubav pre svega“ (Birtday Girl) sa Nikol Kidman, koju je odbio zbog bombardovanja Jugoslavije 1999. (ta uloga je kasnije pripala Metjuu Kasovicu) i u filmu Bad Company (ulogu dobio Dragan Mićanović) jer nije bio zadovoljan ulogom.

Godine 2001, glumio je u popularnoj srpskoj urbanoj komediji „Munje!“, Radivoja Andrića. Trifunović je tokom 2002. služio vojni rok u Petrovaradinu. Posle vojske dobio je ulogu Crnog Gruje u istoimenoj srpskoj seriji, ali nije glumio u nastavku serije „Crni Gruja 2“ jer je pokušao da svoju karijeru nastavi u Americi, pa je uloga pripala Nenadu Jezdiću. Godine 2003, glumio je u Andrićevom hitu „Kad porastem biću Kengur“ i „Profesionalcu“ Dušana Kovačevića.

U Americi je imao glavnu ulogu u niskobudžetnom američkom filmu „Ljubav“ (Love) Vladana Nikolića, u kom je igrao Vanju Novakovića, bivšeg specijalca JNA, koji radi u Njujorku kao plaćeni ubica i nakon jednog neuspelog zadatka uzima za taoca svoju bivšu suprugu. Ulogu u filmu Trifunović je dobio slučajno, pošto je prethodni glumac otkazao učešće u filmu.

U 2005. je glumio u visokobudžetnom filmu „Karaula“ Rajka Grlića po romanu Ante Tomića „Ništa nas ne smije iznenaditi“ u koprodukciji svih država nastalih od bivše SFRJ. U filmu igrao je Ljubu Paunovića, buntovnog vojnika koji se usled sukoba sa starešinom Safetom Pašićem (Emir Hadžihafizbegović) postaje psihopata. Do kraja godine imao je sporedne uloge u niskobudžetnoj domaćoj drami „Aporija“ Arisa Movsesijana, bosansko-hrvatskom-srpskom filmu „Sve džaba“ Antonija Nuića i domaćem „Uslovna sloboda“ Miroslava Živanovića.

U Americi Trifunović je imao male uloge u seriji „Spavačka ćelija“ (Sleeper Cell) i u filmu „Sledeće“ (Next), u kom glumi teroristu koji pokušava da ubije glavnog protagonistu filma Krisa Džonsona (Nikolas Kejdž).

U 2007. imao je sporednu ulogu u američko-srpskom filmu „Srpski ožiljci“ („Serbian Scars“). Trifunović je želeo ulogu Gavrila u najskupljem srpskom filmu svih vremena „Sveti Georgije ubiva aždahu“, međutim, došlo je do „kreativnog razmimoilaženja“ između njega i reditelja Srđana Dragojevića.

U međuvremenu je nastavio da izgrađuje karijeru u Americi sporednom ulogom sina diktatora izmišljene zemlje u filmu „War Inc“. Film je uglavnom dobio negativne kritike. Krajem 2007. i početkom 2008. bio je angažovan na snimanju filma „Turneja“.

Spojler:

od **pahuljica** Čet Sep 01, 2011 12:20 pm

...malo je reci da ga obozavammmm.... Kalendar poznatih - Page 4 240736

Insert iz srpskog filma, nisam htela da postavljam, ne znam uopste sta mu je to trebalo u karijeri (kao ni Srdjanu Todorovicu)...

od **Still_dreaming** Pet Sep 02, 2011 11:19 am

Karl Dejvid Anderson (engl. Carl David Anderson), rođen 3. septembra 1905. godine, bio je američki fizičar, najpoznatiji po otkriću pozitrona za šta mu je 1936. godine dodeljena Nobelova nagrada.

Studirao je fiziku i tehniku na Kalifornijskom institutu za tehnologiju u Pasadeni i 1930. doktorirao. Pod Milikenovim rukovodstvom počeo je da ispituje kosmičke zrake među kojima je pronašao tragove neočekivane čestice koja je u svemu podsećala na elektron osim što je imala pozitivno naelektrisanje. Ovaj pronalazak je objavljen 1932. godine i posle toga potvrđen od strane drugih istraživača. Direktan dokaz o postojanju pozitrona (postojanje pozitrona je teorijski predvideo Pol Dirak 1928. godine) Anderson je dobio bombardovanjem materijala prodornim gama zracima iz torijuma. U toj reakciji dolazi do stvaranja elektron-pozitron parova. Za taj rad 1936. goine Andersonu je dodeljena Nobelova nagrada zajedno sa Viktorom Hesom.

Iste godine Anderson i njegov prvi dokotrant (Set Nedermajer) otkrili su mion (ili, kako je godinama nazivan, 'mi-mezon') elementarnu česticu sa masom 207 puta većom od mase elektrona. Andreson i Nedermajer su isprva verovali da su otkrili pion, česticu koju je Hideki Jukava postulirao u teoriji jakih interakcija. Kada je postalo očigledno da se ne radi o pionu nego o novoj, neočekivanoj čestici, torijski fizičar Isidor Rabi se galsno zapitao ‚‚Ko je to poručio?". Mion je prva iz serije novih čestica koja je zbunjivala teorijske fizičare toga doba. Problem je bio ogroman pa je navodono Vilis Lamb (Lambov pomak) jednom prilikom u šali izjavio da je do sada pronalazač nove čestice nagrađivan Nobelovom nagradom, ali od sada bi trebalo da plati kaznu od 10.000 dolara. Karl Anderson je umro 11. januara 1991. godine.

od **Still_dreaming** Sub Sep 03, 2011 11:02 am

Aleksandar Berček, rođen u Vrdniku, 4. septembra 1950. godine, bio je srpski glumac. Diplomirao je glumu na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju. Ostvario je uloge u preko 40 filmova i u brojnim pozorišnim predstavama.

Bio je upravnik Narodnog pozorišta u Beogradu od 21. januara 1993. do 10. maja 1997. godine. 1980. godine dobio je Zlatnu arenu za ulogu Miška u filmu ‚‚Ko to tamo peva''. 2001. godine dobio je Nagradu ‚‚Pavle Vuisić", koja se dodeljuje glumcu za životno delo.

Filmovi u kojima je Berček ostvario zapažene uloge: ‚‚Specijalno vaspitanje'', ‚‚Nacionalna klasa'', ‚‚Dečko koji obećava'', ‚‚Variola vera'', ‚‚Karađorđeva smrt'', ‚‚Jagode u grlu'', ‚‚Balkan ekspres 2'', ‚‚Glava šećera'', ‚‚Video jela, zelen bor'', ‚‚Bolje od bekstva'', ‚‚Balkanska pravila'', ‚‚Zla žena'', ‚‚Džandrljivi muž'', ‚‚Bure baruta'', ‚‚Nož'', ‚‚Život je čudo'', ‚‚Zavet'' itd.

Spojler:

od **Still_dreaming** Ned Sep 04, 2011 11:00 am

Kalendar poznatih - Page 4 Freddiemercuryf

Freddie Mercury (pravim imenom Farookh Bulsara), britanski pjevač, tekstopisac i producent, rođen je 5. rujna 1946. godine u Zanzibaru. Majka Jer i otac Bomi porijeklom su bili Iranci koji su živjeli u Indiji i sljedbenici zoroastrizma. Freddie je pohađao englesku školu u Indiji, gdje je uzimao i lekcije iz sviranja klavira. U istoj je školi dobio ime Freddie, što je njegova obitelj isto tako prihvatila. Freddijev otac Bomi bio je računovođa za britansku vladu. Kad su u Zanzibaru izbili nemiri, zajedno s obitelji seli se u Feltham, Velika Britanija.

U Veliku Britaniju došao je s 18 godina i pohađao fakultet za umjetnost i grafički dizajn, što će se u karijeri grupe Queen primijetiti na omotima albuma te ponekad i na odjeći sastava. Freddie je izradio i poznati logo grupe. U Engleskoj je upoznao Rogera Taylora i Briana Maya, koji su zajedno s Timom Staffellom svirali u sastavu Smile. Nedugo nakon toga Staffell odlazi iz sastava i na njegovo mjesto dolazi Freddie. Dolaskom Freddieja koncepcija i izgled grupe bitno se mijenjaju, a upravo je Mercury dao novo ime grupi. Nešto kasnije, nakon nekoliko neuspješnih basista, dolaskom Johna Deacona, konačno je 1970. godine osnovan jedan od najpoznatijih svjetskih sastava - Queen.

S glasom nevjerojatnog opsega od čak četiri oktave, bio je jedan od najboljih vokala na tadašnjoj glazbenoj sceni, te se i danas smatra jednim od najvećih vokala u glazbenoj povijesti. Freddie je imao izuzetan talent za pisanje pjesama i melodija. Na to je utjecalo njegovo iskustvo u raznim vrstama glazbe, od indijske do britanske i američke.

Godine 1985. objavio je svoj prvi samostalni album u pop-rock-dance maniri „Mr. Bad Guy“, ali istovremeno nastavlja raditi zajedno s grupom. Godine 1987. upoznao je ženu kojoj se dugo divio - Montserrat Caballé - i s njom snimio album „Barcelona“, na kome je najpoznatija istoimena pjesma, izvedena na otvorenju Olimpijskih igara u Barceloni 1992. godine. Montserrat je pjevala dok je Freddie bio na zaslonu iza nje. Godine 1987., oko Uskrsa, Freddie je saznao da boluje od AIDS-a, ali to nije javno priznao sve do 1991., dan prije smrti 24. studenog.

Spojler:

od Sponsored content

Kalendar poznatih

Alfred Hičkok - 13. avgust

Hali Beri - 14. avgust

Ivan Meštrović - 15. avgust

Čarls Bukovski - 16. avgust

Tarja Turunen - 17. avgust

Roman Polanski - 18. avgust

Ian Gillan - 19. avgust

Dino Dvornik - 20. avgust

Liam Howlett - 21. avgust

Re: Kalendar poznatih

Ivana Peters - 22. avgust

Aleksandar Grin - 23. avgust

Horhe Luis Borhes - 24. avgust

Tim Burton - 25. avgust

Antoan Lavoazje - 26. avgust

Georg Vilhelm Fridrih Hegel - 27. avgust

Re: Kalendar poznatih

Nebojša Glogovac - 30. avgust

Vilijam Sarojan - 31. avgust

Fransis Vilijam Aston - 1. septembar

Sergej Trifunović - 2. septembar

Re: Kalendar poznatih

Karl Dejvid Anderson - 3. septembar

Aleksandar Berček - 4. septembar

Freddie Mercury - 5. septembar

Re: Kalendar poznatih