Re: Kalendar poznatih

od **Still_dreaming** Čet Sep 22, 2011 11:00 am

Ray Charles (pravim imenom Raymond Charles Robinson), američki glazbenik, rođen je 23. rujna 1930. godine u Albanyju, Georgia. Otac je napustio obitelj vrlo rano. Kada je Ray imao samo pet godina, utopio mu se godinu dana mlađi brat. Sa sedam je godina potpuno oslijepio. Pohađao je Floridsku školu za gluhe i slijepe, a nakon toga ide živjeti u samostan.

Nadaren za glazbu, svirao je klavir. Bio je američki pionir glasovira u soulu, koji je oblikovao zvuk rhytm and bluesa. U country i pop glazbu unio je dah soula. Frank Sinatra zvao ga je „jedinim pravim genijem u show biznisu“, a 2004. godine časopis „Rolling Stone“ uvrstio ga je među prvih deset u svom popisu stotine besmrtnika.

Snimio je puno ploča i mnoge njegove pjesme bile su hitovi. Bio je žestoki protivnik rasne segregacije i nasilja nad crnim stanovništvom Amerike pa je 1961. godine otkazao koncert zato što su u dvorani bila rasno podijeljena sjedala.

Umro je 10. lipnja 2004. godine.

Spojler:

od **polly88** Čet Sep 22, 2011 8:24 pm

Volim ga slušati. Sjajan muzičar. Ako niste pogledali film "Ray" (2004) - moja preporuka; Jamie Foxx odličan u ulozi Raya

od **Still_dreaming** Pet Sep 23, 2011 11:05 am

Pedro Almodóvar, španjolski redatelj, scenarist, kompozitor i glumac, rođen je 24. rujna 1949. godine. Kad mu je bilo osam godina s obitelji je emigrirao u Extremaduru. Obrazovanje kod salezijanaca i franjevaca, te katoličke škole koje je prošao kod njega su razvile podozrivost prema Crkvi koju kasnije često kritizira u filmovima. U tinejdžerskim godinama otkriva svoju veliku strast prema filmu. Zato se već u 16. godini seli u Madrid. Upisati akademiju u tom mu je trenutku bilo onemogućeno jer ju je Franco iz političkih razloga zatvorio. U to se vrijeme posvećuje pukom preživljavanju. Radio je na raznim poslovima, a Super 8 kameru priuštio si je tek nakon dvanaestogodišnjeg rada za nacionalnu telefonsku kompaniju. Niz godina skuplja materijale za filmove, brusi svoje umijeće pričanja priča te upoznaje mizeriju srednje klase s praga dolazećeg konzumerizma. Za budućeg majstora sve su životne situacije predstavljale štof za kreativnost. Dok je danju bio administrator, noću bi tulumario, glumio u nezavisnoj kazališnoj trupi „Los Gollardos“ te snimao Super 8 filmove. Pisao je za nekoliko alternativnih časopisa kao što su „Star“ i „Vibora“, a bio je i član punk-rock grupe Almodovar and MacNamara. Od 1972. godine počinje konstantno snimati superosmicom.

Praktički se školuje snimanjem kratkih nijemih filmova. Između ostalog, objavljuje kratki roman, porno foto novele i brojne tekstove koji su uvelike utjecali na njegov pristup filmu. Premijere ranih kratkih radova postajale su popularne planetarnom brzinom, a Almodovar postaje zvijezda „La Movide“ - pop kulturnog pokreta koji je prevladavao Madridom kasnih '70. godina.

Prvi komercijalni film „Pepi, Luci, Bom…“, šarmantnu seksualnu satiru, predstavio je tek 1980. Nakon toga redovito servira provokativne, snažno obojene vizije s postmodernističkim naglaskom na seks, nasilje i religiju. Često šokantan, ponekad kontroverzan i bizaran, njegov filmski svijet prozor je u neku novu, drugačiju Španjolsku. Dvije godine kasnije portretira vulgaran pop-art u „Labirintu strasti“ (1982). Već se za tih prvih radova javljaju mnoge kritike koje ga stigmatiziraju kao premodernog i prepovršnog.

Prve internacionalne odjeke zaradio je filmom „Žene na rubu živčanog sloma“ (1988), te se još jače etablirao kao ženski autor, s posebnim senzibilitetom za temu ženske neovisnosti. Uspjesi su se zaredali filmovima „Veži me“ (1990) gdje se njegova muza Victoria Abril zaljubljuje u svog otmičara, „Cvijet moje tajne“ (1995), „Živo meso“ (1997), „Sve o mojoj majci“ (1999), za koji je 1999. u Cannesu osvojio Zlatnu palmu. Dvije godine kasnije predstavlja kompleksnu melodramu „Razgovaraj s njom“ (2002.) koja nas uvodi u živote dviju junakinja u komi. Naljutio je mnoge, ali i pokupio Oscara za najoriginalniji scenarij te francuskog Cesara za najbolji nefrancuski film. Godine 2004. opet je izazvao medijsku buru i linč konzervativaca s uratkom „Loš odgoj“. Za ovo zadnje mu djelce svi kažu da je najbliže njegovoj vlastitoj priči i da vrlo vjerno prikazuje Almodovarove probleme, jer je i on sam homoseksualac.

Nakon toga slijede još „Vraćam se“, „Slomljeni zagrljaji“ i „Koža u kojoj živim“, s Antoniom Banderasom u glavnoj ulozi.

od **Still_dreaming** Sub Sep 24, 2011 11:08 am

Vilijam Fokner, rođen u Nju Olbani, u Misisipiju, 25. septembra 1897. godine, bio je američki književnik. Odrastao u provincijskoj sredini, na severu siromašne savezne južne države Misisipi. Taj kraj i ljudi ostavili su neizbrisiv trag u njegovoj prozi. Fokner nije maturirao, ali je mnogo čitao (od svetskih klasika do francuskih simbolista: Pola Verlena, Vajlda, Dostojevskog, Flobera, Remboa, Svinburna, Šekspira, Servantesa ).

1918. primljen je kao dobrovoljac u pilotsku školu britanskog vazduhoplovstva u Kanadi. Nakon rata vratio se u Oksford, gde je proživeo najveći deo života (pred kraj života često je boravio u državi Virdžiniji kod ćerkine porodice). Nakon pesama i kraće proze, prvi mu je početnički roman ‚‚Vojnikova plata'', 1926. Budući da je teško nalazio izdavače, do kraja Drugog svetskog rata povremeno je odlazio u Holivud, gde je pisao i prepravljao uglavnom tuđe scenarije; poznate su njegove prerade Hemingvejevih romana. Poslednjih petnaestak godina života uživao je veliku popularnost i bio svojevrstan ambasador američke kulture u Evropi, Južnoj Americi i Japanu. Godine 1949. dobio je Nobelovu nagradu za književnost, održavši pri tom verovatno najpoznatiji i najbolji govor koji je ikada izgovoren tokom te svečanosti.

Na početku Foknerovog velikog doba njegov je treći roman ‚‚Sartoris'', 1929, priča o uglednoj porodici tog imena kojom počinje njegova saga o Joknapatafi i gradiću Džefersonu (apokrifna imena za gradić sličan Oksfordu i njegov okrug Lafajet). Na neobično tačno opisanu i u svakom detalju proživljenu priču o životu svoje regije (što ga čini i regionalnim piscem), Fokner je izgradio istorijski, simbolični i mitski svet. Prozom biblijske veličine i grozničavog intenziteta, Vilijam Fokner je stvorio, kako je rekao jedan kritičar, „kosmos koji niko ne poseduje“. Po senzibilitetu blizak naturalističkim piscima kraja 19. veka, no istovremeno visoko svestan i savestan umetnik, u svoj je opus integrisao mnoge modernističke narativne tehnike (npr. tehniku toka svesti, vremenskog flešbeka koji nalazimo u filmovima, polifoniju glasova, narativne rezove i poetske komentare).

Roman ‚‚Buka i bes'', 1929, prikaz je propasti četvoro dece stare porodice Kompson, uklopljen u istoriju američkog Juga, a ujedno i eksperimentalni, inovativni roman toka svesti koji može stati uz bok Džojsovom ‚‚Uliksu''. Radikalnost foknerovske inovacije vidljiva je i po tom što je, esencijalno, sav roman sadržan u svesti idiota Bendžija. Tom je delu poput slike u ogledalu suprotstavljen roman o krajnje siromašnoj seljačkoj porodici Bundrenovih, ‚‚Kad ležah na samrti'', 1930, koji se sastoji od unutrašnjih monologa muža i (umiruće) žene, njihove vizionarske i ekstravagantne dece i suseda, a radnja kulminira u mitsko-grotesknom, ali primitivnom i tvrdoglavom, ustrajnom prevoženju majčinog tela na daleko groblje u doba velike poplave.

Posebno je šokantno ‚‚Svetilište'', 1931, u kojem impotentni gangster Popaj kukuruznim klipom siluje otmenu i izazovnu Temple Drejk te sa njom živi u bordelu u Memfisu. Andre Malro nazvao je ‚‚Svetilište'' prodorom grčke tragedije u kriminalni trivijalni roman. Slede ‚‚Svetlost u avgustu'', sa središtem oko tragičnog lika Hrista-Sotone, heroja i zločinca Džo Kristmasa, opsednutog hipernadraženom rasnom svešću i samomržnjom zbog sumnje da ima crnačke krvi; taj roman istovremeno sadrži i najpotresniju ljubavnu priču u Foknerovom opusu i prikaz otrovnog bujanja verskog fanatizma, te ‚‚Avesalome, Avesalome!'', 1936, tehnički nerazmrsiv splet opsesivnog unutrašnjeg monologa mladog Kventina Kompsona i trostrukog narativnog prenošenja verzija priče o usponu i padu Tomasa Sutpena u doba pre, tokom i posle Američkog građanskoga rata - radnja se događa pola veka pre same priče o usponu i padu Juga kao kao zasebne civilizacije. Taj roman, koji je sam pisac smatrao svojim najvećim ostvarenjem, „najfoknerskiji“ je autorov iskaz o Jugu, ljudskoj sudbini i životu uopšte.

‚‚Zaselak'', 1940, prvi je deo „trilogije“ o porodici Snoups, groteskno prikazanih i karikiranih pripadnika razgranatog plemena „belog šljama“ i njihove najezde na Džeferson pod vođstvom Flema Snoupsa, koji u preostala dva dela, ‚‚Grad'', 1957. i ‚‚Palata'', 1960, preuzima banku i postaje vodeća ličnost u Džefersonu sve dok ga ne ustreli prevareni rođak. I u toj trilogiji, koja sadrži više političke satire i društvene kritike, a manje mitske veličine i tragičnog raskola nego što je uobičajeno kod njega, Fokner ostaje majstor: uz svu detaširanost i sarkazam, trilogija obiluje nezaboravnim scenama i likovima među kojima dominiraju Foknerov alter ego, advokat Gavin Stivens i njegov prijatelj, zdravorazumski i humani prodavac V. K. Retlif (kasnije se ispostavilo da V. K. stoji za Vladimir Kirilovič - još jedan Foknerov ironično-humani komentar u doba bujanja makartizma i Hladnog rata).

Od kasnijih romana su poznatiji ‚‚Uljez u prašinu'', 1948, mešavina detektivske priče i pomalo didaktične priče usmerene protiv rasnog greha Juga otelovljenog u linčovanju, zatim ‚‚Bajka'', 1954, alegorijska povest koja rekreira hrišćanski mit, smešten u rovove 1. svetskog rata u Francuskoj, te ‚‚Lupeži'', 1962, poslednji roman, objavljen tik pre piščeve smrti - laka priča protkana nostalgijom za prošlim vremenima. Ta se dela inače smatraju slabijim i moralizatorskim iskazima autora koji je u to doba izgradio personu južnjačkog gospodina liberalno-humanističkih pogleda.

No, u velikom, tragičnom razdoblju Foknerovog stvaralaštva, koje je trajalo od kraja dvadesetih do sredine četrdesetih, pojavila su se i dela hibridnih oblika: u ‚‚Divljim palmama'', 1939, autor modernu gradsku priču o tragičnoj ljubavi prepliće s komičnim narodskim „epom“ o doživljajima nevino osuđenog robijaša u vreme velike poplave. Neke je pak zbirke novela objavio kao „romane": ‚‚Nepobeđeni'', 1938, (Foknerov „vestern“ i njegovo najpristupačnije delo), te hronika bogate farmerske porodice MekKaslin ‚‚Siđi, Mojsije'', 1942, zapravo zbirka povezanih pripovedaka u kojima se ističe ‚‚Medved'', prikaz obrednog lova na drevnog medveda, simbola iskonskog prirodnog poretka - priča protkana nostalgijom za nepovratno nestalim „izgubljenim rajem“. U tom je smislu zanimljiv i ‚‚Rekvijem za opaticu'', 1951, sastavljen od dramskih i proznih segmenata. Fokner je objavio i nekoliko zbirki novela, te razgovora sa studentima na raznim univerzitetima (Virdžinija Tek, Nagoja), a posmrtno su izašli neki početnički radovi i izabrana pisma.

Još neki romani:

„Komarac“, (1927)
„Svetlost u avgustu“, (1932)
„Divlje palme“, (1939)
„Lupeži“, (1962)

Napisao je i veći broj kraćih priča i pripovedaka. Umro je u Oksfordu, u Misisipiju, 6. jula 1962. godine.

Spojler:

od **Still_dreaming** Ned Sep 25, 2011 11:00 am

Kalendar poznatih - Page 6 Georgegershwin1937

George Gershwin, američki skladatelj, rođen je 26. rujna 1898. godine. Postao je slavan i bogat već u ranoj mladosti, skladajući zabavnu i plesnu glazbu. Na klaviru je prvo naučio svireati popularne melodije, a tek je kasnije upoznao skladbe Bacha, Liszta, Debussyja i drugih skladatelja.

S 15 godina svirao je popularne pjesme u trgovini nota, a ubrzo ih je i sam počeo skladati. Prvi veliki uspjeh bila je pjesma „Swanee“, koju je pjevao u svoje vrijeme jako popularni Al Jolson (glavni junak prvog zvučnog filma). Dvadesetih i tridesetih godina 20. stoljeća zajedno s bratom Irom, koji je pisao stihove, skladao je brojne broadwayske mjuzikle poput „Lady, be good“, „Funny face“ i „Of thee I sing“. Mnoge pjesme iz njegovih mjuzikla postale su evergreen-melodije.

Svjetsku slavu postigao je „Rapsodijom u plavom“ (1924), skladbom za klavir i orkestar. Ova je skladba najpoznatija primjer simfonijskog jazza, u kojem su spojeni jazz i klasična glazba. Kroz njegovo stvaralaštvo američka glazba dobila je vlastiti stil, različit od europskog.

Gershwin je također autor prve američke opere „Porgy i Bess“. Mnogi su se dvoumili oko toga je li on popularni, klasični ili jazz skladatelj. Neki su čak i osporavali njegovo svrstavanje u velike skladatelje.

Spojler:

od **polly88** Ned Sep 25, 2011 9:41 pm

od **Still_dreaming** Pon Sep 26, 2011 11:45 am

Kalendar poznatih - Page 6 Gwynethpaltrowpicture1

Gwyneth Paltrow, američka glumica i pjevačica, rođena je 27. rujna 1972. godine u Los Angelesu. Pohađala je privatnu školu Spence za djevojke u New Yorku te nakratko studirala povijest umjetnosti na fakultetu u Kaliforniji. Napustila je školovanje te se odlučila posvetiti glumi. Debitirala je nastupom u nezapaženom filmu „Shout“ (1991), no te ju je godine Steven Spielberg, prijatelj njezine obitelji, angažirao malom ulogom u filmu „Kuka“. Godine 1995. nastupila je u hvaljenom trileru „Sedam“ i započela vezu s Bradom Pittom.

Godine 1997. Paltrow je za povijesnu komediju „Zaljubljeni Shakespeare“ osvojila Zlatni globus kao najbolja glumica, a zatim i Oscara za najbolju glumicu. Od tada je snimala rjeđe, ali je nastavila nizati značajne filmove, kao što su tragikomedija „Obitelj čudaka“ (2001) i „Sylvia“ (2003).

Za pjevača Coldplaya, Chrisa Martina, udala se 2003. godine, s kojim je dobila kćerku Apple i sina Mosesa.

Spojler:

od **polly88** Pon Sep 26, 2011 9:00 pm

Nikada mi nije bila nešto posebno draga glumica; nekako skoro uvijek odabere ulogu u filmovima kakve ne volim pa ju nisam puno ni gledala, ali dobra mi je u ulozi Marge u filmu "The Talented Mr. Ripley" (1999).

od **Still_dreaming** Uto Sep 27, 2011 11:19 am

Kalendar poznatih - Page 6 Marcellomastroiannip

Marcello Mastroianni, talijanski kazališni i filmski glumac, rođen je 28. rujna 1923. godine. Od 1948. godine nastupao je na kazališnim pozornicama u ulogama mladih junaka i ljubavnika u djelima Williama Shakespearea, Goldonija, Čehova, Tennesseeja Williamsa. Na filmu isprva tumači likove dobrodušnih mladića pučana i malograđana zbunjenih dinamikom suvremenog života, a zatim u djelima vrhunskih talijanskih redatelja igra i uloge osoba iz viših društvenih slojeva.

Poslije prvog velikog uspjeha u filmu „Tramvaj zvan čežnja“ 1947. godine, Mastroianni je odigrao više od 300 filmskih uloga, 12 puta u paru sa Sophiom Loren. Bio je nominiran za nagradu Oscar, a dvaput je dobio nagrade za najboljega glumca na Filmskom festivalu u Cannesu. Vrhunac svojega stvaralaštva Marcello Mastroianni postiže u suradnji s Federicom Fellinijem, u čijoj je režiji snimio osam filmova, od „Slatkog života“ (1960) do „Intervjua“ (1987).

Svoje posljednje dane Marcello Mastroianni proveo je u Parizu, uz Catherine Deneuve i kćer Chiaru. Kada je 19. prosinca 1996. godine napustio ovaj svijet, „Times“ ga je proglasio „najvećim od svih talijanskih glumaca“.

Spojler:

od **Still_dreaming** Sre Sep 28, 2011 11:00 am

Kalendar poznatih - Page 6 451px-bild-ottavioleonic

Mikelanđelo Merizi Da Karavađo, rođen 29. septembra 1571. godine, je bio italijanski slikar aktivan u Rimu, Napulju, Malti i Siciliji između 1593. i 1610. Smatra se prvim velikanom baroknog slikarstva u svetu. Njegovi radovi se odlikuju realizmom prikaza i korišćenjem izrazitog kontrasta svetlo-tamno (kjaroskuro). Krajem XVI veka, Karavađo se pojavio u Rimu, koji je svojim sirovim realizmom i negiranjem starih majstora, počeo da razara njihove doktrine i da potčinjava italijansku umetnost svome uticaju.
Karavađova biografija je isprepletana mnogim pričama o ubistvima, tučnjavama, tamnicama i bežanja iz istih, pričama koje ga pokazuju kao brutalnog i neobuzdanog čoveka. Spremnog da potegne nož na svakog ko ne deli njegovo mišljenje. Čoveka koji život provodi po krčmama, u društvu sa skitnicama, kafanskim ološem i kockarima, koji pred policijom beži iz mesta u mesto.
Sin jednog zidara iz mesta Karavađa kraj Borgama, i sam je započeo kao zidarski radnik, pripremajući freskistima malter za podlogu. U slikara se izgradio bez škole i učitelja. Od 1585. godine, Karavađo bedno živi u Rimu, napola sluga (kod viteza d` Aprino), napola slikar, a njegova dela polako postaju sve zapaženija. Cveće koje on slika, žanr scene sa tipovima iz njegove blizine: kartašima, ubicama, ciganima, izazivaju senzaciju svojom novinom - realizmom i plastičnošću. Uspeh mu donosi podrška kardinala del Montia, koji mu pribavlja bogate narudžbine za crkve. Upravo crkveno slikarstvo čini glavni deo njegovih radova. Međutim, i u crkvenom slikarstvu Karavađo istupa svojim inovacijama. On revolucioniše tradicionalnu ikonografiju, uvodi u nju svoje snažne, neugledne figure, slikano bez doterivanja prema tipovima iz naroda. Ovakve inovacije nailazile su na otpor. Protivnici, karačijevci, nazivali su ga ‚‚slikarom prljavih nogu", jer je Karavađo stvarno, na nogama slikao i trag prašine. Neke od njegovih religioznih slika crkvene vlasti odbile su da prime.
Prinuđen da posle nekakve kavge u kojoj je mačem smrtno ranio jednog svog druga utekne 1606. godine iz Rima, Karavađo počinje svoj lutalački život po Napulju, po Malti, gradovima Sicilije, pun novih burnih zgoda i nezgoda a takođe i novih slikarskih uspeha.
Za života izrazito slavan i uticajan, Karavađo je skoro bio potpuno zaboravljen vekovima nakon smrti. Tek je u 20-tom veku prepoznat njegov uticaj na razvoj zapadne umetnosti. O njegovom uticaju na barok, sekretar Paula Valérya, Andre Berne-Joffroy, je rekao: ‚‚Ono što započinje s Karavađovim delima je jednostavno – moderno slikarstvo".

Kalendar poznatih - Page 6 Narcis

‚‚Narcis", 1594-1596, ulje na platnu, Galleria Nazionale d'Arte Antica

Kalendar poznatih - Page 6 -davidandgoliathbycarava

‚‚David i Golijat", 1600, ulje na platnu,Museo del Prado

Kalendar poznatih - Page 6 -michelangelocaravaggi6

‚‚Uskrsnuće Lazarovo" , 1609 , ulje na platnu, Museo Regionale Uffici, Messina

Spojler:

od **Still_dreaming** Čet Sep 29, 2011 11:05 am

Kalendar poznatih - Page 6 424px-monicabellucciwome

Monika Ana Marija Beluči je italijanska glumica, rođena 30. septembra 1964. godine.
Monika Beluči je rođena kao jedino dete vlasnika transportnog preduzeća, Luiđija Belučija, i slikarke, Marije Gustineli. Karijeru je započela kao model, i to u 16. godini, kada je pohađala Liceo Classico. Kasnije, kada je upisala pravo na Univerzitetu u Peruđi, nastavila je da radi kao model da bi zaradila novac za školovanje.
Godine 1988. preselila se u italijanski centar mode, Milano, gde je počela da radi za „Elit model menadžment“. Godinu dana kasnije počinje da radi za modne kuće iz Pariza i Njujorka, kao što su: ELLE i „Dolče i Gabana“. U toku te godine počinje da uzima časove glume da bi 1990. godine dobila svoju prvu ulogu u TV filmu ‚‚Vita coi figli". Tokom sledećih godina igrala je u još nekoliko filmova, u kojima nije imala zapažene uloge. Malo veću pažnju skreće na sebe u američkom filmu Bram Stokerov ‚‚Drakula", u kome je imala jednu scenu u kome se pojavila naga. Sledećih pet godina igrala je uglavnom u nekoliko francuskih i italijanskih filmova, kao što su: ‚‚I Mitici", ‚‚Palla di neve", ‚‚Il Cielo è sempre più blu" i ‚‚Sorellina e il principe del sogno". Uloge u ovim filmovima su prošle uglavnom nezapaženo kod filmske javnosti, ali to se promenilo sa filmom ‚‚Apartman" u kome je za ulogu Lise nominovana za nagradu Cezar u kategoriji kao najobećavajuća glumica. Ipak, godinu dana postaje poznata i svetskoj javnosti sa filmom ‚‚Doberman" gde je nastupila zajedno sa svojim sadašnjim mužem Vinsent-om Kasel-om. Sledećih nekoliko godina igra u nekoliko filmova u kojima se često pojavljivala naga.

Godine 2000. pojavila se u trileru koji se zvao ‚‚Pod sumnjom", u filmu je igrala zajedno sa fimskim velikanima Džin-om Hekman-om i Morgan-om Friman-om. Ovo joj je bila do tada ukupno treća uloga u američkim filmovima. Svoju svetsku slavu stiče te iste godine sa filmom ‚‚Malena". U filmu je igrala Malenu Skordiju, prelepu udovicu koju svi muškarci obožavaju, a sve žene zavide. Za ulogu je nominovana za Nagradu publike na Evropskom filmskom festivalu. Nakon ‚‚Malene" usledila je manja uloga u filmu ‚‚Pakt sa vukovima" (2001). Sledeće godine igrala je u kontroverznom filmu ‚‚Nepovratno" (2002). Film je uzburkao svetsku javnost zbog scena silovanja i prevelikog nasilja. Iste godine imala je ulogu Kleopatre u filmskoj komediji ‚‚Asteriks i Obeliks: Misija Kleopatra".

Godine 2003. igrala je zajedno sa Brus-om Vilis-om u ratnom filmu ‚‚Jecaji sunca", u kome je igrala doktorku iz Afrike koja želi da spase meštane jednog sela. Iste godine se pojavila u filmu ‚‚The Matrix Reloaded", da bi reprizirala svoju ulogu u nastavku ‚‚The Matrix Revolutions", koji je izašao krajem iste godine. Sledeće godine igra u režiserskom ostvarenju Mela Gibsona, ‚‚Stradanje Hristovo" (2004). Ulogu Isusa Hrista je poverena Džim-u Kavizel-u, dok je ona odigrala veoma dobro ulogu Marije Magdalene. Ipak, i ovaj film je često osuđivan zbog prevelikog nasilja u filmu, naročito kod scena sa Hristom. U toku iste godine ponovo igra zajedno sa Vinsent-om Kasel-om, ovaj put u francuskom filmu ‚‚Tajni agenti" (2004). Tokom ove godine imala je još dve uloge, prvu kao Simona Bonsera u filmu ‚‚She Hate Me" (2004), a drugu u kome je pozajmila glas Kajlini u video igri ‚‚Prince of Persia: Warrior Withi". Sledeće godine imala je dve filmesku uloge u filmoima ‚‚Braća Grim" i ‚‚Koliko me voliš?".

Godine 2006. ponovo igra sa Vinsent-om Kasel-om, ovog puta u filmu ‚‚Sheitan", iste godine igrala je u filmovima ‚‚N (Io e Napoleone)" i ‚‚Kameno veće". Sledeće 2007. godine se pojavila u još dva filma, prvi je bio ‚‚Manuale d'amore 2", a drugi ‚‚Vatreni obračun" u kome je glavnu mušku ulogu igrao Klajv Oven. Ostali filmovi su: ‚‚Le Deuxième soufflé" (2007), ‚‚Sangue pazzo‚" (2008) i ‚‚Ne te retourne pas" (2009) i ‚‚Manuale d'amore 3" (2011).
Bila je verena za glumca Nikolu Farona, od 1989, do 1995. godine. Venčala se 1999. godine sa poznatim francuskom glumcom Vinsent-om Kaselom, sa kojim ima jednu kćerku koja se zove Deva, a rođena je 12. septembra 2004. godine u Rimu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pet Sep 30, 2011 11:07 am

Kalendar poznatih - Page 6 428px-horowitzstairsbain

Vladimir Samojlovič Horowitz, rođen 1. oktobra 1903. godine je bio američki pijanista ruskog porekla.
Smatran je jednim od najistaknutijih pijanista svih vremena. Njegova tehnika, korišćenje boje tona i uzbudljivost njegovog sviranja bili su legendarni. Iako su ga kritičari ponekad proglašavali sladunjavim i kičastim, imao je mnoštvo strastvenih sledbenika i ubraja se među najveće pijaniste dvadesetog veka.
Sam Horowitz izjavio je da je je rođen u Kijevu, Ukrajina pod ruskim carstvom, ali neki izvori za njegovo rodno mesto navode Berdičev, Ukrajina. Njegova sestrična Natasha Saitzoff je u jednom intervjuu 1991. godine rekla da je svo četvero dece rođeno u Kijevu. Horowitz-owa supruga, Wanda Toscanini, međutim, bila je uverenija da je rođen u Berdičevu. Rabinski dokumenti takođe potvrđuju rođenje u Berdičevu.
Iako rođen 1903. godine, da bi ga prikazao mlađim radi izbegavanja vojne službe da ne bi oštetio ruke, njegov otac je tvrdio da je rođen 1904. godine. Ta godina se pojavljivala u mnogim referentnim delima za vreme njegovog života.
Horowitz je imao časove u sviranju klavira od najmlađe dobi, uglavnom ga je podučavala njegova majka, koja je i sama bila kompetentna pijanistkinja. 1912. godine je otišao na Kijevski konzervatorijum, gde je učio od Vladimira Puhalskog, Sergeja Tarnovskog i Felixa Blumenfelda. Otišao je s konzervatorijuma 1919. godine odsviravši ‚‚Klavirski koncert No. 3 u d-molu" Rahmanjinova za diplomski. Prvi solistički recital izveo je 1920. godine.

Zvezda njegove popularnosti počela se naglo uzdizati i uskoro je počeo putovati Rusijom gde su ga često plaćali hlebom, maslacem i čokoladom umesto novcem, zbog privrednih teškoća u zemlji. U sezoni 1922/1923. izveo je 23 koncerta s jedanaest različitih programa samo u Lenjingradu 2. januara 1926. godine Horowitz se prvi put pojavio van domovine, u Berlinu. Nakon toga, svirao je u Parizu, Londonu i New Yorku. Horowitz se 1940. godine doselio u Sjedinjene Američke Države, a američkim građaninom postao je 1944. godine.

Kalendar poznatih - Page 6 800px-horowitzsignature

Spojler:

od **Still_dreaming** Sub Okt 01, 2011 11:04 am

Dragana Šarić - Bebi Dol, rođena 2. oktobra 1962. godine u Beogradu, je poznata srpska i jugoslovenska pevačica pop muzike. Ljubav prema muzici je nasledila od svog oca koji je svirao jazz po vojnickim centrima širom Evrope. Iako je sa ocem proputovala celu Evropu, na insistiranje majke se sa sedam godina vraća u Beograd.
Svoju estradnu karijeru je započela u grupi “Tarkus” krajem 70-tih, da bi 1980. godine objavila i album sa grupom ‚‚Igra staklenih perli” za PGP RTS. 1981. godine se povezala sa Goranom Vejvodom i formirala kratkotrajni bend Annoda Rouge, koji nije objavio nijedan album. Posle toga se okrenula solo karijeri, i u saradnji sa Vejvodom uskoro objavila dvostruki singl „Mustafa“ / „Na planeti uzdaha“ u produkcijskoj kući PGP RTB. Singl je imao mnogo uspeha, i pesma „Mustafa“ je proglašena pesmom godine 1981, a Bebi Dol je dobila nagradu za najbolji snimak iste godine.
Ohrabrena uspehom, počela je raditi na albumu koji se pojavio 1983. pod imenom „Ruže i krv“. Dobila je nagradu za najbolji debitantski album iste godine, a kritičari i javnost su imali odlične komentare i album se dobro prodao. Pored već velikog hita „Mustafa“, na albumu su bile i pesme „Superboj“, „Ruže i krv“ i „Lapis lazzuli“ koje su takođe postale popularne.
1991. godine je snimila pesmu „Iznad duge“, obradu popularnog klasika „Over the Rainbow“ od Džudi Garland iz filma „Čarobnjak iz Oza“.
1995. Bebi Dol je snimila svoj drugi album „Ritam srca“. Album je sadržao nekoliko novih pesama u dens ritmu, kao i pesmu „Brazil“ sa je nastupila na Pesmi Evrovizije 1991.godine i pesmu „Slatke suze ljubavi“ iz 1988. Popularni hit sa ovog albuma je bila i pesma „Hajde da“, za koju je snimila i spot. Na ploči se našla obrada Madonine pesme „Take a Bow“, prevedena sa „Pokloni se“.
Nakon ovoga, Bebi Dol se ponovo povukla na nekoliko godina tokom kasnih 1990-ih. Tek 2002.godine je objavila svoj treći album „Ljuta sam“. Međutim, ni publika ni kritičari nisu dobro prihvatili album, imajući dobre komentare samo za kvalitet proizvodnje. Samo dve pesme, „Krv, sreća, suze i znoj“ i „Smejem se“, su rado puštane na radiju i televiziji.
U decembru 2006 je objavila ajbum naslovljen sa „Čovek rado izvan sebe živi“. Album je sadržao obrade klasika poput „Help“, „Papa's Got A Brand New Bag“, „Moon River“ i „Lush Life“.

Spojler:

od **Still_dreaming** Ned Okt 02, 2011 11:08 am

Sergej Aleksandrovič Jesenjin, ruski pjesnik, rođen je 3. listopada 1895. godine u Konstantinovu. U Petrograd je došao 1915. godine i ušao u književne krugove u kojima je pobudio zanimanje seoskim motivima u poeziji. Oduševljeno je pozdravio revoluciju. Kasnije se odao boemskom životu, oženio se balerinom Isadorom Duncan.

Stvorio je pjesništvo posvećeno selu i prirodi, s mnogo metafora koje crpi iz seoskog života i vjerovanja. Njegov drugi ciklus ima karakter pjesnikovih osobnih ispovijesti. Staljinistička je kritika oštro osuđivala „jesenjštinu“, pijanstvo, razbarušeni individualizam, kavanska raspoloženja i poetizaciju huliganstva. Jesenjinova poezija stekla je mnoge poklonike i izvan pjesnikove domovine.

Posljednje godine života, Jesenjin je u neprestanom stvaralačkom zanosu. Prije toga, 1924. godine, na Kavkazu je također bilježio sve što je godinama gomilao u sebi. Nezaboravna ispovijest „Ana Snjegina“ izlijeva se snagom bujice u divnu lirsku pjesmu. „Ana Snjegina“ je pjesnikovo i najrealističnije ostvarenje, s utiscima iz rodnog kraja 1918. godine gdje je Jesenjin proveo ljeto i bio očevidac mnogih događaja.

Pred smrt Jesenjin se najviše sjeća ljubavi, koja za njega znači najveću sreću i čudo na svijetu. Ispovjesti smrtnika, tako bi se mogle nazvati posljednje Jesenjinove pjesme. Opraštajući se sa životom, on u njima, tonom intimnosti, uzbudljivih osjećanja, tihih radosti i tuge, izražava najneposrednija osjećanja.

U jesen 1925. godine pjesniku se teško moglo pomoći. Navečer 23. prosinca, Jesenjin po bilješkama zeta Neasedkina, odlazi sestrama u Zamoskvorecje i ne pozdravlja se, ide u sobu i kupi sve svoje stvari. Stiže u Petrograd 24. prosinca ujutro, odsjeda u hotelu Angleter i tri dana juri obavljajući poslove. Bolesno uznemiren, Jesenjin se tih dana osjećao strahovito usamljen. U hotelskoj sobi br. 5, u koju je nekada dolazio s Isidorom, atmosfera postaje sve teža, naročito navečer. Njegovo stanje se pogoršavalo i on je ujutro 27. prosinca, nemajući tinte - kako je sam pričao preko dana poznanicima - napisao pjesmu krvlju, iz rasječenih vena. To su bili stihovi „Do viđenja, dragi, do viđenja“, predani navečer mladom pjesniku Erlihu, koji ih je zaboravio pročitati i zavirio je u njih tek kasnije.

U stanju jake potištenosti i duševnog nemira, poslije ponoći izmedu noći 27. i 28. prosinca 1925., počinio je trostruko samoubojstvo: presijecenjem vena, vješanjem i izgaranjem uz cijev parnog grijanja.

Na forumu postoji i tema posvećena njemu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pon Okt 03, 2011 11:09 am

Kalendar poznatih - Page 6 Susansarandonl

Susan Sarandon, rođena 4. oktobra 1946. godine, je američka filmska glumica.
Rođena kao Susan Abigail Tomalin, kao najstarije od devetero dece, vrlo rano se počela zanimati za glumu. Majka joj je bila domaćica, a otac televizijski producent i pevač. S očeve strane ima engleske, irske, i velške krvi, a s majčine je delom Nemica i Indijanka. Nakon završenog fakulteta, počela je glumiti, a od 1970. do danas je ostvarila 70 filmskih uloga. Za nagradu Oscar bila je nominovana čak pet puta, osvojila je konačno za ulogu u filmu ‚‚Osuđenik na smrt" (1995).
Nakon razvoda od prvog supruga, uzima prezime Sarandon kao svoje umetničko ime.
Osim njene glume, aktivna je i raznim dobrotvornim organizacijama. Kao socijalni aktivista ima potporu svog partnera Tima Robbinsa. Levičarski je orijentisana, a njene ideje poklapaju se sa idejama hrišćanske levice. Žestoko se protivila invaziji na Irak 2003. godine.
Prvobitnu slavu postiže nastupom u hororu ‚‚Glad" 1983., koji je zapamćen po lezbejskoj sceni između nje i Catherine Deneuve. Sam film bio je veliki promašaj. 1981. godine čitataoci časopisa Playboy proglasili su je ženom s najboljim grudima. Veliku popularnost dobila je filmom ‚‚Bull Durham" 1988. godine, gde je upoznala sadašnjeg partnera Tima Robbinsa. S njim živi u vanbračnoj zajednici od tada. Imaju sinove Jacka i Milesa. Iz prethodne veze ima ćerku Evu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Uto Okt 04, 2011 11:27 am

Kalendar poznatih - Page 6 Louismichelvanloo001

Deni Didro, rođen 5. oktobra 1713. godine, je bio francuski pisac i filozof, istaknuta ličnost doba prosvetiteljstva i glavni urednik širom sveta poznate Enciklopedije.
Vek Prosvećenosti je uobičajen naziv za doba u kome je živeo i stvarao Didro i njegovi istomišljenici upravo zbog velikog doprinosa teorijskoj izgradnji temelja novog buržoaskog poretka. Borba koju je on vodio za pobedu svojih ideala se odvijala protiv feudalnog apsolutizma i religioznog konzervativizma, a sredstva koja je on upotrebljavao su skupljanje svih ideja nove francuske filozofske misli. Bio je neumoran sakupljač i inteligentan propagator u burnim vremenima predrevolucionarne monarhističke Francuske. Nastajuća buržoaska klasa je imala u njemu svog ideologa i idejnog vođu. Sem toga, Didro je bio izuzetan organizator, uporan i vredan što je bio način da stvori toliko dela i da (zajedno sa d'Alamberom) izda sve tomove Enciklopedije. Zato ga je Volter nazvao „pantofil“ (sveljubac).

Rođen je u bogatoj zanatlijskoj porodici. Otac mu je predvideo karijeru visokog crkvenog dostojanstvenika. Zato ga šalje u jezuitsku školu, a potom u pariski koledž Garkur. Tokom školovanja mladi Didro pokazuje mnoga interesovanja. Od jezika se interesuje za latinski, grčki i engleski. Pored toga, zanima se i za filozofiju i matematiku. Nemirnog duha, posle završetka studija ne zadržava se duže ni na jednom nameštenju i izdržava se od usputnih poslova. Počinje da živi kao pariski intelektualac beskućnik. Desetak godina je sklapao razna poznanstva i suštinski životario na marginama pariskog umetničkog i intelektualnog miljea. Godine 1743. se ženi Antoanetom Šampion, ali otprilike u isto vreme počinje i njegovo intimno druženje sa gospođom Puizje, a kasnije i sa Sofi Volan. Upravo iz pisama koje je razmenjivao sa poslednjom se može najviše saznati o atmosferi i svakodnevnom životu u filozofskim krugovima tadašnjeg Pariza.
1743. godine je preveo ‚‚Istoriju Grčke" Templa Stenijana, a zatim učestvuje u prevodu šest svezaka ‚‚Medicinskog rečnika" Džejmsa Londona. Napisao je 1745. predgovor prevodu četvrte knjige engleskog filozofa Šeftsberija ‚‚Karakteristike ljudi, običaja i mišljenja". Ovde prvi put iznosi svoje mišljenje da se fanatizam ne slaže sa religijom i da bilo koji vernik mora biti prvenstveno human. Ubrzo posle ovoga štampa svoju prvu autorsku knjigu ‚‚Filozofske misli". Zbog kritike katoličke ortodoskije pariski parlament 7. jula 1746. donosi nalog da se knjiga spali. Ovo ne zaustavlja Didroa i on 1747. objavljuje ‚‚Skeptikovu šetnju", gde još dublje zalazi u neslaganje sa crkvenim dogmama. Didro dalje proširuje svoj rad 1748. pisanjem romana ‚‚Indiskretan nakit", koji predstavlja izvesnu vrstu političke kritike, i pripovetke ‚‚Bela ptica".

Didro stvara u vreme kada Monteskje piše ‚‚Duh zakona", Bifon piše prve sveske ‚‚Prirodopisa", Ruso piše ‚‚Razmatranja o naukama i umetnostima". Stvaralački talas se dešava u vreme zaoštravanja ekonomskih, socijalnih i političkih protivrečnosti u francuskom društvu. Mirovni ugovor u Ahenu (1748) je bio nepovoljan po monarhiju, porezi su bili nepodnošljivi i narod je odbijao da ih plaća. Izbijale su pobune koje su gušene vojnom silom. U isto vreme crkva zaoštrava odnos prema jensenistima na način koji iritira narod. U toj uzbuđenoj i napregnutoj atmosferi se razvija intelektualna elita koja počinje svoju borbu za širenje napredne misli stvaralačkim i intelektualnim metodama. Klerikalni krugovi shvataju opasnost koja preti i odmah kreću u obračun sa slobodoumnicima. Međutim, istorijski tok je nemoguće zaustaviti. Opoziciona raspoloženja i opoziciona književnost postaju nerazdvojni. Intelektualci postaju perjanica novonastalog sloja društva, buržoazije.

Neka dela je skrivao. Razmatranje ‚‚Prirodna religija je dovoljna" je napisao 1747. godine, ali nije objavio, dok je 1749. anonimno štampao ‚‚Pismo o slepima za upotrebu onima koji vide". Upravo posle objavljivanja ‚‚Pismo o slepima" eskalira njegov sukob sa režimom i on biva hapšen i zatočen u tamničnoj kuli zamka Vensen, gde provodi više od tri meseca. Tu, u prisilnoj dokolici, prvi put razmišlja i razrađuje ideju o ‚‚Enciklopediji".

Još pre tamničenja u zamku Vensen, Didro je organizovao posao i pridobio za saradnika Žana Dalambera, znamenitog matematičara i jednog od najistaknutijih naučnih imena tog vremena. Poziv na pretplatu sledi oktobra 1750. godine uz prigodan prospekt koji opisuje šta će biti "Enciklopedija": ‚‚stvaranje rodoslovnog stabla svih nauka i umetnosti koje pokazuje poreklo svake grane naših nauka i njihove veze međusobno, kao i sa zajedničkim stablom". Ovakva, prilično bezopasna, reklama odmah izaziva reakciju. Ispred Katoličke crkve prvi se javlja jezuitski časopis koji upozorava vlast da se jedna veoma opasna ideja rađa. Nauka je odjednom postala značajan činilac života, kasnije se pokazalo čak revolucionaran.
Kraljevskim ukazom od 7. februara 1752. obe odštampane sveske Enciklopedije su osuđene i imale su biti uništene. Razlog, antiklerikalni i antidržavni sadržaj. Dalje štampanje nije bilo zabranjeno, ali su jezuiti pokušali da preuzmu redakciju daljih izdanja. Didro se odupire i na jesen 1753. godine izlazi treća sveska. Od tada pa do 1757. izlazi svake godine po jedna sveska i raste broj pretplatnika. Novembra 1757. izlazi sedma sveska u kojoj je članak „Ženeva“ čiji je autor Dalamber. Članak je sadržao par rečenica koji su usput bačeni u lice ortodoksnom katolicizmu. Državni savet 1759. godine povlači povlasticu na štampanje "Enciklopedije", čak zabranjuje sve prethodno izašle sveske. Dalamber i Ruso napuštaju enciklopedijsko društvo i Didro ostaje sam. Međutim, ‚‚Enciklopedija" nastavlja da izlazi ilegalno. Osma sveska izlazi tajno 1759. godine. Potom sledi petogodišnja pauza tokom kojih je Didro pripremao sveske koje sadrže samo tabele i crteže kao prateći materijal, odnosno prilog sveskama. Svojim upornim radom je Didro stekao neke moćne prijatelje i zaštitnike među evropskim aristokratama. Fridrih II je savetovao Didrou da izdavanje nastavi u Berlinu, a Katarina II mu je predlagala Petrograd. Međutim, Didro odlučuje da se ceo posao mora završiti u Francuskoj. Godine 1765. pretplatnici dobijaju poslednjih deset svezaka, ilegalno štampanih. Dodatnih jedanaest svezaka tablica i crteža završeno je 1774. godine.
Više od dvadeset godina je trajala borba oko pripreme, pisanja i štampe "Enciklopedije", a ulice su se već zagrevale događajima koji najavljuju burne i krvave revolucionarne godine. Nisu samo knjige spaljivane. "Enciklopedija" je vremenom sve jasnije postajala manifest trećeg staleža i intelektualni svetionik koji je davno prevazišao skromne najave iz predgovora prve sveske.

Kalendar poznatih - Page 6 400pxenc1na5600px

Spojler:

od **Still_dreaming** Sre Okt 05, 2011 11:31 am

Riccardo Giacconi, američki astronom talijanskog podrijetla, pionir i jedan od začetnika rendgenske astronomije, dobitnik Nobelove nagrade za fiziku, rođen je 6. listopada 1931. godine u Genovi. Studij fizike završio je na Sveučilištu u Milanu doktoratom iz fizike elementarnih čestica. Do prelaska u privatnu kompaniju American Science and Engineering (ASE) 1959. godine, kraće radi na sveučilištima u Milanu, Indiani i Princetonu.

Godine 1949. tim istraživača s Naval research Laboratory predvođen Herbertom Friedmanom otkrio je slabu emisiju rendgenskih zraka iz Sunčeve korone. Na zarobljenim njemačkim raketama V2 iz Drugog svjetskog rata, oni su postavili male Geigerove brojače. Otkrivena emisija X-zraka bila je čak milijun puta manja od ukupne energije koju Sunce zrači u ostalim valnim duljinama. Zbog toga se smatralo da će detekcija svemirskih izvora rendgenskog zračenja biti bezuspješna. Giacconi, koji je vodio malu grupu entuzijasta, na sreću, nije se previše obazirao što drugi misle. Potraživši potporu kod NASA-e, Giacconi je bio odbijen. Međutim, američki Air Force imao je više sluha za astrofizičare: mala kompanija AS&E dobiva financijsku potporu za potragu X-zračenja Mjeseca. Početak je bio težak. Prve dvije rakete AS&E rasprsnule su se prilikom lansiranja. Treći pokušaj, u lipnju 1962. bio je pun pogodak. Tijekom vrlo kratkog perioda opažanja, svega pet minuta je bilo na raspoloaganju, Geigerovi brojači stotinu puta osjetljiviji od bilo kojih upotrebljenih ranije, detektirali su jak izvor X-zraka u smjeru zvježđa Škorpiona, a pored toga i jednoličnu pozadinu rendgenskog zračenja. Ubrzo, otkriće Giacconija i suradnika potvrdila je Friedmanova grupa. Otvoreno je novo spektralno područje za istraživanje svemira.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pet Okt 07, 2011 11:37 am

Branislav Nušić, rođen 8. oktobra 1864. godine, bio je srpski komediograf, pisac romana, drama, priča i eseja, začetnik retorike u Srbiji, i istaknuti fotograf amater. Takođe je radio kao novinar i diplomata. Rođen je u Beogradu kao Alkibijad Nuša (Alchiviadi al Nuşa) u cincarskoj porodici Đorđa i Ljubice Nuše. Njegov otac je bio ugledni trgovac žitom, ali je ubrzo posle Nušićevog rođenja izgubio bogatstvo. Porodica se preselila u Smederevo, gde je proveo svoje detinjstvo i pohađao osnovnu školu i prve dve godine gimnazije. Nušić je maturirao u Beogradu. Kada je napunio 18 godina, zakonski je promenio svoje ime u Branislav Nušić. Diplomirao je na pravnom fakultetu u Beogradu 1885. godine. Tokom studija je proveo godinu dana u Gracu. Borio se u Srpsko-bugarskom ratu 1885. godine, koji ga je zatekao na služenju redovnog vojnog roka. Nakon rata je objavio kontroverznu pesmu „Dva raba“ u „Dnevnom listu“, zbog koje je osuđen na dve godine robije. Pesma je ismevala srpsku kraljevinu, a posebno kralja Milana.
Državnu službu Nušić je dobio 1889. godine. Kao zvaničnik Ministarstva spoljnih poslova, postavljen je za pisara konzulata u Bitolju, gde se i oženio 1893. godine. Na jugu Srbije i u Makedoniji proveo je celu deceniju. Njegova poslednja služba u tom periodu bilo je mesto vicekonzula u Prištini. Tokom službovanja u Prištini bio je svedok stradanja srpskog stanovništva, što je opisivao u svojim pismima koja su postala poznata kao ‚‚Pisma konzula".
Godine 1900. godine je postavljen za sekretara Ministarstva prosvete, a ubrzo posle toga postao je dramaturg Narodnog pozorišta u Beogradu. 1904. godine postavljen je za upravnika Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu. 1905. godine, napustio je ovu funkciju i preselio se u Beograd, gde se bavio novinarstvom. Osim pod svojim imenom, pisao je i pod pseudonimom „Ben Akiba“.
Vratio se 1912. godine u Bitolj kao državni službenik, a 1913. godine osnovao je pozorište u Skoplju, gde je živeo do 1915. Napustio je zemlju sa vojskom tokom Prvog svetskog rata i boravio u Italiji, Švajcarskoj i Francuskoj do kraja rata.
Posle rata, Nušić je postavljen za prvog upravnika „Umetničkog odseka“ ministarstva za prosvetu. Na ovoj poziciji je ostao do 1923. godine. Posle toga je postao upravnik Narodnog pozorišta u Sarajevu, da bi se 1927. godine vratio u Beograd. Izabran je za redovnog člana Srpske kraljevske akademije 10. februara 1933.
Iza Nušića, uprkos tome što mu se činilo do je „malo dao“, ostao je impozantan književni opus: komedije, celovečernje i jednočinke, drame u užem smislu, istorijske i savremene, romani, pripovetke, novinske kozerije, autobiografske knjige, putopisi, etnografski spisi, novinski članci, predavanja... njegova Sabrana dela skupljena su u dvadeset tomova, a izvan njih ostali su različiti tekstovi, koji bi, verovatno, mogli ispuniti još desetak knjiga. Nušić je pretežno humoristički pisac, ali ima nehumorističko delo obimnije no mnogi pisci koji nikada nisu napisali ni jedan humoristički redak. Iako je, prevashodno, dramski pisac, njegovo prozno delo je obimnije od dela mnogih pisaca koji su isključivo pisali prozu. Njegovi članci, izjave, intervjui, predavanja razasuti po novinama, kada bi se skupili, ispunili bi, po svoj prilici, više knjiga nego celokupni opus mnogih pisaca. Nasuprot publici, kritika je prema Nušiću bilo stroga, često nepravedna. Kao da je bila ljubomorna na Nušićevu veliku popularnost ostvarenu mimo njenih procena, ona je, po pravilu, zagovorala viša poetička, kulturna i moralna stanovišta, bez razumevanja za Nušićevu osobenu književnu poziciju, njegovu ukorenjenost u postojeću kulturu, prilagodljivost publici. Zbog svega toga, Nušićevo delo je u najvećoj meri nastajalo u znaku kontroverze između publike i kritike. Čini nam se da je tek u našem vremenu odnos prema Nušićevom delu usaglašen, i to u slavu „pesnika smeha“.
Preminuo je 19. januara 1938, a tog dana fasada zgrade beogradskog Narodnog pozorišta bila je uvijena u crno platno.

Najpoznatija književna dela Branislava Nušića

Drame: „Tako je moralo biti“, „Jesenja kiša“, „Iza Božjih leđa“, „Pučina“
Komedije: „Protekcija“, „Svet“, „Put oko sveta“, „Gospođa ministarka“, „Narodni poslanik“, „Mister Dolar“, „Ožalošćena porodica“, „Pokojnik“, „Sumnjivo lice“, „Dr“
Romani: „Opštinsko dete“ (u Sarajevu izdato kao „Opštinsko dijete“), „Hajduci“ (Ajduci)
Pripovetke: „Politički protivnik“, „Posmrtno slovo“, „Klasa“, „Pripovetke jednog kaplara“
Tragedije: „Knez Ivo od Semberije“, „Hadži Loja“, „Nahod“
Rasprave i udžbenici: „Retorika“

Spojler:

od **Still_dreaming** Sub Okt 08, 2011 11:00 am

Ivo Andrić je rođen 9. oktobra 1892. godine u Docu pored Travnika, a proživeo je četiri veka u Višegradu i omogućio nama da proživimo bar približno toliko uz njega. Čekao je ženu koje nema,

Opažajući i pamteći danima i godinama njeno javljanje u najrazličitijim oblicima, uvek čudno i neočekivano, uspeo sam da nađem u tome izvesnu pravilnost, kao neki red. Pre svega, priviđenje je u vezi sa suncem i njegovim putem. (Ja to zovem priviđenjem zbog vas kojima ovo pričam, za mene lično bilo bi smešno i uvredljivo da svoju najveću stvarnost nazivam tim imenom, koje u stvari ne znači ništa.) Da, ona se javlja gotovo isključivo u vremenu od kraja aprila pa do početka novembra. Preko zime vrlo retko, a i tada opet u vezi sa suncem i svetlošću. I to, kako sunce raste, tako njena javljanja bivaju češća i življa. U maju retka i neredovita. U julu, avgustu gotovo svakodnevno. A u oktobru, kad je popodnevno sunce žitko i kad ga čovek pije bez kraja i zamora kao da pije samu žeđ, ona se gotovo ne odmiče od mene dok sedim na terasi, pokriven pletivom sunca i senki od lišća. Osećam je u sobi po jedva čujnom šuštanju listova u knjizi ili po neprimetnom pucketanju parketa. Ali najčešće stoji, nevidljiva i nečujna, negde iza moje senke. A ja satima živim u svesti o njenom prisustvu, što je mnogo više od svega što mogu da daju oči i uši i sva sirota čula.

odavao nam svoje nemire,

Kad Te nisam vidio nad sobom, mislio sam da Te nema. I ništa nije ostalo što nisam učinio da Ti se otmem, jer je malo ko ljubio grijeh i strašnu radost kao ja. Prolazio sam svijetom i udarao lijevo i desno na vrata tuđih sudbina, ali sva su se redom, kao po nekom mučkom dogovoru, bila za mene zatvorena. Nasrtao sam uzalud na vrata čovjekova, i poslije sam dugo sjedio krvavih ruku, na kamenu.

Jer kasno sam uvidio da se ne otvaraju silom.

Nisam mogao shvatiti zašto je za mene svaki živ čovjek tajna vlažnih treptavih očiju i zašto se pred mojim koracima svaka vrata zatvaraju, kao na tajni znak.

A to si Ti htio da me odbiješ od svijeta kao što se djeca od godine odbijaju od sise: da im ogrkne i da im se ogadi. To si Ti, postavljao svoju nevidljivu ruku između mene i svijeta, da me onda inokosna i ostavljena okružiš ljubavlju koja boli i posvećuje.

pričao sa Gojom i čitao nam znakove pored puta.

Ono što je vredelo nešto u meni i na meni bilo je redovito izvan moje volje i moga znanja i saznanja. Ono što sam bio, hoteći da to budem, takvo je da u većini slučajeva, ne vredi mnogo, a ponekad čak ne služi na čast ni mom karakteru ni mojoj pameti, i bolje bi bilo da nije nikad ni bilo, ili da se bar može zaboraviti, kad se već ne može izbrisati.

Tako mi se ponekad čini da je kod samog postanka mog duha i karaktera učinjena greška koju ništa više ne može popraviti.

Ko sam ja koji delam i živim na svoju bruku i na svoju štetu, a ko je onaj drugi koji, ne poznavajući sebe, živi u istoj koži sa mnom, stideći se svog nerazdvojnog parnjaka.

Konzulovao je u mnogim zemljama, ali je uvek srcem ostajao u Bosni i Srbiji, na mostovima koje nije dao da ruše.

Tamo dole, izgleda, pevaju. Tamo dole je i razoreni most, grozno, dušmanski presečen po polovini. Ne treba mu da se okrene (i ne bi se ni za što na svetu okrenuo) pa da vidi ceo prizor: pri samom dnu glatko odsečen stub, kao džinovsko deblo, i raznesen u hiljadu komada po okolini, a lukovi levo i desno od toga stuba grubo prekinuti. Između njih zja praznina od petnaestak metara. A izlomljene strane prekinutih lukova bolno teže jedna ka drugoj.

Ne, ni za što na svetu ne bi se okrenuo! Ali ne može ni napred, uzbrdo, jer ga sve više guši njegovo rođeno srce i noge otkazuju poslušnost.

Umro je 13. marta 1975. godine, a iza sebe nam ostavio sebe.

Za pisca

Nijedna stvar, nijedan položaj čoveka ili pojavu u prirodi ne treba opisivati kao usamljene i izdvojene. Kod opisa mora treba u našoj svesti da je uvek prisutno, duboko potisnuto i nevidljivo ali prisutno - kopno, kod opisa bola - zadovoljstvo, kod zla - dobro. Ukratko: nevidljivi opositum. Samo tada će u našem pričanju opisivani predmet biti zaista i u punoj meri ono što jest, potpun, stvaran i živ.

Ali isto tako važi i obrnuto od toga: u opisu samom opisivani predmet treba da je izdvojen i apsolutan u svom postojanju i pisac ceo sa svim što ume, zna i može sav u njemu, isključivo posvećen njemu.

To izgleda protivrečno, ali umetnost je osnovana na toj prividnoj protivrečnosti i živi od nje.

Pisac je u tome sličan lekaru. Kod svakog pojedinog slučaja lekar je sav u njemu, sa bolešću i bolesnikom kao svojim jedinim vidikom, ali i sa svim iskustvima i sa zdravljem kao ciljem - opositom u sebi.

Spojler:

od **Still_dreaming** Ned Okt 09, 2011 11:04 am

Đuzepe Verdi (ital. Giuseppe Fortunino Francesco Verdi) je najveći kompozitor zrelog italijanskog belkanta (bel canto). Rođen je 10. oktobra 1813. godine u selu Le Ronkole kraj Parme u Italiji. Već u svojoj jedanaestoj godini je postao orguljaš u lokalnoj crkvi. Prvi koji je uočio njegov talenat je bio trgovac i ljubitelj muzike Antonio Bareči, koji ga je uzeo u svoju radnju i pomagao u svakom pogledu. Uz njegovu pomoć, kao i pomoć grada Buseta, omogućeno mu je da upiše muziku u Milanu godine 1832. Međutim, upravnik Konzervatorijuma se ustručavao da Verdija primi, navodno zbog toga što je bio stariji nego što je statut dozvoljavao, ali verovatnije stoga što nije imao poverenja u njegov talenat. Zbog toga je Verdi tokom sledeće tri godine radio kod operskog dirigenta Lavinje, pragmatičnog čoveka, čiji je katihizam bio Mocartov Don Đovani. Godine 1833. u Busetu umire orguljaš Provesi i Verdi ga nasleđuje. Dve godine nakon toga se ženi Margeritom Bareči, najstarijom ćerkom svoga zaštitnika. No, već 1840. ona umire, kao i njihovo dvoje dece. Godinu dana pre toga je Verdi debitovao kao operski kompozitor, što mu je donelo uspeh i mogućnost da se preseli u Milano. Ova opera je bila Oberto, grof od San Bonifacija. Nakon ove je napisao još mnoge opere, koje su mu stvorile ime najpre u Italiji, ali i u svetu. 1859. se venčao sa operskom pevačicom Đuzepinom Streponi, ali je i nju nadživeo, iako samo četiri godine.

Osim opera, napisao je i dva dela sakralnog karaktera, i to Rekvijem (Requiem) 1874. na uspomenu na Aleksandra Manconija i Četiri sveta komada (Quattri pezzi sacri) 1898., koje se sastoje od Ave Maria, Stabat Mater, Te Deum i Laudi alla Vergine iz Danteovog Raja.

Verdi je umro 27. januara 1901. godine u Milanu u kojem je dugo godina živeo i radio i sahranjen je u Muzičkom Institutu Verdi u tom gradu.

Opus

Opere

‚‚Oberto, grof od San Bonifacija'' (Oberto, conte di San Bonifacio), ‚‚Jedan dan vlasti, ili lažni Stanislav'' (Un giorno di regno, o Il finto Stanislao), ‚‚Nabuko'' (Nabucco), ‚‚Lombardijci u Prvom krstaškom pohodu'' (I Lombardi alla prima crociata), ‚‚Ernani'' (Ernani), ‚‚Dva Foskarija'' (I Due Foscari), ‚‚Jovanka Orleanka'' (Giovanna d'Arco), ‚‚Alzira'' (Alzira), ‚‚Atila'' (Attila), ‚‚Makbet'' (Macbeth), ‚‚Razbojnici'' (I Masnadieri), ‚‚Gusar'' (Il Corsaro), ‚‚Bitka za Lenjano'' (La battaglia di Legnano), ‚‚Lujza Miler'' (Luisa Miller), ‚‚Stifelio'' (Stiffelio), ‚‚Rigoleto'' (Rigoletto), ‚‚Trubadur'' (Il Trovatore), ‚‚Posrnula žena'' (Travijata) (La Traviata), ‚‚Sicilijansko večernje'' (I Vespri Siciliani/Les vêpres Siciliennes), ‚‚Simone Bokanegra'' (Simone Boccanegra), ‚‚Bal pod maskama'' (Un Ballo in Maschera), ‚‚Moć Sudbine'' (La Forza del Destino), ‚‚Don Karlos'' (Don Carlos), ‚‚Aida'' (Aida), ‚‚Otelo'' (Othello), ‚‚Falstaf'' (Falstaff).

Ostala dela

‚‚Inno delle Nazioni'', ‚‚Gudački kvartet u e-mollu'', ‚‚Rekvijem'' (Requiem), ‚‚Pater noster za petodelni hor'', ‚‚Ave Maria za soprana i gudače'', ‚‚Četiri sveta komada'' (Quattri pezzi sacri).

Spojler:

od **Still_dreaming** Ned Okt 09, 2011 9:58 pm

od **Still_dreaming** Pon Okt 10, 2011 11:11 am

Jovan Cvijić, srpski znanstvenik, osnivač Srpskog zemljopisnog društva, predsjednik Srpske kraljevske akademije (sada SANU), profesor i rektor Beogradskog sveučilišta, počasni doktor Sveučilišta Sorbone i Karlovog sveučilišta u Pragu, rođen je 11. listopada 1865. godine u Loznici. Bavio se podjednako društvenom i fizičkom geografijom, geomorfologijom, etnografijom, geologijom, antropologijom i poviješću. Smatra se utemeljiteljem srpske geografije. Bio je istraživač međunarodnog prestiža na više interdisciplinarnih područja, ali i jedna od središnjih ličnosti u nizu srpskih i jugoslavenskih inicijativa prije i poslije stvaranja jugoslavenske države.

Nakon osnovne škole, koju je završio u Loznici, završio je nižu gimnaziju u Loznici (prve dvije godine) i gimnaziju u Šapcu (treću i četvrtu godinu). Nakon toga se upisao i završio višu Prvu beogradsku gimnaziju. Godine 1884. nakon završetka gimnazije, želio je studirati medicinu. Međutim, loznička općina nije bila u mogućnosti stipendirati njegovo školovanje u inozemstvu. Tada mu je Vladimir Karić, njegov profesor iz šabačke gimnazije, predložio da sluša studije geografije na Velikoj školi u Beogradu. Cvijić ga je poslušao i iste godine upisao Prirodno-matematički odsjek Velike škole u Beogradu. Ove studije je završio 1888. godine. Tijekom školovanja, Cvijić je bio posvećen čitanju knjiga. U gimnaziji je učio engleski, njemački i francuski jezik, koji su mu tijekom studija bili korisni, jer nije postojala odgovarajuća znanstvena literatura na njegovom materinskom jeziku. Kasnije je na stranim jezicima pisao i znanstvene i druge radove.

Školske godine 1888./89. radio je kao predavač geografije u Drugoj muškoj beogradskoj gimnaziji. Nakon toga je, 1889. godine, upisao studije fizičke geografije i geologije na Bečkom sveučilištu kao državni stipendist. Cvijić je doktorirao 1893. godine na Sveučilištu u Beču. Njegova doktorska disertacija pod nazivom „Das Karstphänomen“ predstavila ga je široj javnosti i učinila poznatim u svjetskim znanstvenim krugovima. Ovaj rad je kasnije preveden na više jezika, a zahvaljujući njemu, Cvijić se u svijetu smatra utemeljiteljem karstologije.

Cvijić se bavio i geologijom (geomorfologijom, tektonikom, paleogeografijom i neotektonikom). Njegova monografija o kršu izazvala je pozitivne kritike tadašnje znanstvene javnosti, a pristupna akademska riječ o podjeli planina Balkanskog poluotoka na osnovu geološko-tektonske građe proslavila ga je kao prvog južnoslavenskog geotektoničara. Njegov značajan doprinos geomorfologiji dogodio se poslije terenskih istraživanja okoline vrha Midžor na Staroj planini (Srbija) i planine Rile (Bugarska), gdje je prepoznao gorske oči - jezera koja predstavljaju tragove glacijalnog procesa.

Cvijić se istraživačkim radom bavio oko 38 godina, pri čemu je sudjelovao u mnogobrojnim ekspedicijama po Balkanskom poluotoku, Južnim Karpatima i Maloj Aziji, čiji su rezultat brojna znanstvena djela. Tako „Geomorfologija“ (svezak I i II) Jovana Cvijića, koja daje geomorfološki prikaz terena na Balkanskom poluotoku, ni danas nije izgubila na aktualnosti i predstavlja izvanrednu polaznu osnovu u suvremenim istraživanjima.

Tijekom života, odnosno za preko trideset godina intenzivnog znanstvenog rada, objavio je par stotina znanstvenih radova. Jedno od najvažnijih djela je „Balkanski poluotok“.

Umro je u 62. godini života, 16. siječnja 1927. u Beogradu, a sahranjen je na Novom groblju. Svoje imanje ostavio je Srpskom geografskom društvu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Uto Okt 11, 2011 11:01 am

Lučano Pavaroti (ital. Luciano Pavarotti), rođen u Modeni, 12. oktobra 1935. godine, bio italijanski operski pevač. Smatran je za jednog od značajnijih tenora 20. veka. Pavaroti je bio poznat i po svom humanitarnom radu. Dobitnik je medalje od Visoke komisije Ujedinjenih nacija za izbeglice.

Potiče iz muzičarske porodice. Pre nego što se počeo baviti muzikom, bavio se pedagogijom i želeo je da bude učitelj. To je i radio pune dve godine na Scuola delle Magistrale. 1956. je odlučio da postane pevač i počeo je da uzima časove pevanja kod Ariga Pole u Modeni, a kasnije i kod Etora Kampoljanija u Mantovi.

Debitovao je 1961. u Ređio Emiliji, pobeđuje na internacionalnim muzičkim takmičenjima. Prvi javni nastup van Italije je imao u Beogradu.

Na to slede pozivi različitih italijanskih, holandskih (Amsterdam) kao i drugih operskih kuća (Beč, Cirih).

1965. je radio u SAD i Australiji sa Džoan Saterlend. Godinu posle debituje i u milanskoj skali. Slede angažmani u Barseloni, Parizu, Londonu i Njujorku.

1981. osniva u Filadelfiji takmičenje mladih pevača i od tada počinje da smanjuje broj svojih nastupa na bini. To nije važilo i za televizijske nastupe - čak naprotiv, broj koncerata na televiziji se povećao.

U toku svetskog fudbalskog prvensta 1990. godine, sa Hoze Karerasom i Plasidom Domingom formira pevački trio tri tenora.

Lučanove pevačke partnerke su osim Džoan Saterlend bile i Monserat Kabaje, Ileana Kotrubaš, Kiri Te Kanava i Mirela Freni.

Debi kao režiser Pavaroti je imao 1988. u venecijanskoj operi (‚‚La Favorite'' od Gaetano Donicetija).

21. maja 2005. godine održao koncert u Beogradu.

Pavaroti je jula 2006. operisao rak pankreasa. Sredinom avgusta 2007. proveo je više od dve nedelje u bolnici rodnog grada zbog ispitivanja i lečenja. Odatle je otpušten 25. avgusta. Petog septembra mu se stanje pogoršalo, dok su mu bubrezi otkazali. Preminuo je u rano jutro u Modeni 6. septembra 2007. godine, u svojoj 71. godini.

Spojler:

od **Still_dreaming** Sre Okt 12, 2011 11:16 am

Dušan Makavejev, srpski redatelj i scenarist, rođen je 13. listopada 1932. godine u Beogradu. Diplomirao je psihologiju na Filozofskom fakultetu u Beogradu.

Jedan od osnivača filmskog crnog vala. Svojim djelima kritizira trulo društvo, kako komunističko, tako i kapitalističko. Njegovi filmovi nose čulnost i mladost. Obiluju asocijacijama i metaforama, koje ostvaruju naizgled površno dejstvo, ali donose istinitost i slobodan duh. Kao pristalica i veliki poznavatelj djela psihologa Wilhelma Reicha, često njegova učenja komponira u svoje filmove. Njegov film „Misterije organizma“ (1971) zapravo je posveta ovom nikad dovoljno priznatom revolucionaru-psihologu.

Bio je urednik nekoliko listova: „Student“, „Književne novine“ i „Danas“. Bavio se i pisanjem za mnoge časopise.

Dobitnik je velikog broja domaćih i stranih nagrada: Oktobarska nagrada Beograda, Srebrni medvjed u Berlinu, Srebrna arena u Puli, Luis Buñuel u cannesu, Srebrni Hugo u Chicagu, Zlatno doba Belgijske kraljevske kinoteke...

Filmografija:
„Čovek nije tica“ (1965)
„Ljubavni slučaj ili tragedija službenice PTT“ (1967)
„Nevinost bez zaštite“ (1968)
„W. R.: Misterije organizma“ (1971)
„Nedostaje mi Sonja Heni“ (1972)
„Sweet movie“ (1973)
„Montenegro or Pigs and pearls“ (1981)
„The Coca-Cola kid“ (1985)
„Manifesto“ (1988)
„Gorila se kupa u podne“ (1993)

Spojler:

od Sponsored content

Kalendar poznatih