Milorad Pavić - 15. oktobar

od **Still_dreaming** Pet Okt 14, 2011 11:03 am

Milorad Pavić, rođen 15. oktobra 1929. godine u Beogradu, bio je srpski pisac, istoričar srpske književnosti 17-19. veka, stručnjak za barok i simbolizam, prevodilac Puškina i Bajrona, profesor univerziteta. Bio je član Srpske akademije nauka i umetnosti od 1991. godine do smrti.

Pavić je bio romansijer, pripovedač, pesnik i dramski pisac. Do danas Pavićeva dela imaju preko 80 prevoda u zasebnim knjigama na različite jezike širom sveta. Od strane stručnjaka iz Evrope, SAD i Brazila, Milorad Pavić je nominovan za Nobelovu nagradu za književnost. Bio je oženjen sa Jasminom Mihajlović, koja je pisac i književni kritičar. U periodu od 1974. do 1990. bio je profesor Filozofskog fakulteta Univerziteta u Novom Sadu, redovni profesor ovog fakulteta postao je 1977. godine, a u periodu 1977-79 bio je dekan.

Na početku svoje književničke i profesorske karijere, Pavić je objavio knjigu pesama „Palimpsesti“ 1967. godine, pa „Istoriju srpske književnosti baroknog doba“ 1970, zatim „Vojislav Ilić i evropsko pesništvo“ 1971. godine. Drugu knjigu pesama „Mesečev kamen“ objavljuje 1971, a prvu zbirku priča „Gvozdena zavesa“ 1973. Slede knjige priča: „Konji svetoga Marka“ (1976), „Ruski hrt“ (1979), „Nove beogradske priče“ (1981), „Duše se kupaju poslednji put“ (1982).

Pavić je domaću i svetsku slavu stekao romanom „Hazarski rečnik“ koji je objavio 1984. godine. Ovaj svojevrsni leksikon u 100.000 reči kritičari i publika brzo su proglasili nezaobilaznim štivom novoga veka. Mnogi kritičari zabeležili su da je Pavić pisac čudesne imaginacije i predvodnik evropske postmoderne. U drugom romanu „Predeo slikan čajem“ (1988) autor nudi uzbudljivo delo za ljubitelje ukrštenih reči. Godine 1991. objavljuje treći roman „Unutrašnja strana vetra“, pa „Poslednju ljubav u Carigradu“ (priručnik za gatanje) 1994.

Pored ovog kvarteta romana koji su ključni za sagledavanje svestranog Pavićevog stvaralaštva, pojavljuje se „Šešir od riblje kože“ (ljubavna priča) 1996, „Stakleni puž“ (priče sa Interneta) 1998, „Kutija za pisanje“ 1999, i romani „Zvezdani plašt“ (astrološki vodič za neupućene) 2000. godine i „Unikat“ 2004. godine. Godine 2005. objavio je komediju ‚‚Svadba u kupatilu''.

Preminuo je u Beogradu 30. novembra 2009. od posledica infarkta. Sahranjen je u četvrtak 3. decembra u Aleji velikana na Novom groblju u Beogradu. U ime Srpske akademije nauka i umetnosti od njega se pozdravnim govorom oprostio potpredsednik Nikola Tasić, a u ime Krunskog saveta i Odeljenja za jezik i književnost SANU Svetlana Velmar-Janković.

Dobitnik je više književnih nagrada, kao što su: NIN-ova nagrada za 1985; nagrada Meša Selimović za 1988; nagrada Narodne biblioteke Srbije za 1988; nagrada Borisav Stanković za 1992; srebrna medalja Feliks Romulijana za 1992; Oktobarska nagrada grada Beograda za 1992; Prosvetina nagrada za 1994; nagrada Stefan Mitrov Ljubiša za 1994; Kočićeva nagrada za 1994; Vukova nagrada za 1996; Andrićeva nagrada.

Bio je počasni doktor sofijskog univerziteta i predsednik srpsko–ukrajinskog društva, član Evropskog udruženja za kulturu, član Srpskog PEN centra, član Krunskog saveta.

Spojler:

od **Still_dreaming** Sub Okt 15, 2011 11:01 am

Oscar Wilde, irski književnik, rođen je 16. listopada 1854. godine u Dublinu. Pohađao je Trinity College u Dublinu od 1871. do 1874. godine. Dobio je stipendiju za Magdalen College u Oxfordu koji je počeo pohađati 1875. godine.

Najveći utjecaj na Wildea kao umjetnika u to vrijeme imali su Svinbern, Walter Peter i John Raskin. Pohađajući Oxford, zbog svog ekscentričnog ponašanja imao je problema s profesorima. Tijekom 1875 i 1876. godine Wilde objavljuje poeziju u nekoliko literarnih magazina. Zbog smrti oca 1876. godine vraća se u Irsku i nastavlja s objavljivanjem poezije, a 1878. godine dobiva Nagradu za englesku književnost. Uskoro napušta Oxford i odlazi u London gdje polako stječe popularnost među književnicima. Stekavši popularnost kao književnik, 1882. godine odlazi u Ameriku. Poslije povratka iz Amerike, nekoliko je mjeseci živio u Parizu.

Godine 1884. ženi se s Constance Lloyd u Londonu i dobiva dva sina, Cyila i Vyvyana. Tijekom tih godina, Wilde je radio kao novinar, a uz to je i dalje pisao poeziju i drame. 1890. godine objavio je svoje najčuvenije djelo, roman „Slika Doriana Graya“. U to je vrijeme Wilde doživio najveću slavu. No, u ljeto 1891. godine upoznaje lorda Alfreda Douglasa, u kojeg se zaljubljuje. U to vrijeme postaje i alkoholičar, a njegova slava počinje polako blijediti. Godine 1895. osuđen je na dvije godine prisilnog rada zbog „nakaznog ponašanja“. Poslje povratka iz zatvora seli se u Pariz, gdje, napušten od svih, umire 30. studenog 1900. godine.

Važnija djela:
Priče:
„Slavuj i ruža“ (1888)
„Sretni kraljević“ (1888)
„Sebični div“ (1888)

Poeme u prozi:
„Umjetnik“ (1895)
„Sljedbenik“ (1894)
„Gospodar“ (1894)
„Učitelj mudrosti“ (1894)

Roman:
„Slika Doriana Graya“ (1891)

Drame:
„Salome“ (1894)
„Idealni muž“ (1895)
„Važno je zvati se Ernest“ (1895)

Spojler:

od **Still_dreaming** Ned Okt 16, 2011 11:19 am

Artur Ašer Miler, rođen 17. oktobra 1915. godine, bio je američki dramski pisac i esejista. Sa dramama ‚‚Svi moji sinovi'' (All my sons), ‚‚Smrt trgovačkog putnika'' (Death of a Salesman) i ‚‚Veštice iz Salema'' (The Crucible) stekao je kultno mesto u američkom teatru. Miller se često nalazio pod lupom javnosti, posebno tokom '40-tih, '50-tih i '60-tih godina 20. veka, kada je svedočio pred Odborom za protiv-američko delovanje, dobio Pulicerovu nagradu za dramu i bio u braku sa Marilyn Monroe.

Rođen je u Njujorku, kao drugo od troje dece poljsko-jevrejskih imigranata, Isidore i Augusta Millera. Njegov otac, nepismeni, ali dobrostojeći preduzetnik, bio je vlasnik dućana ženske odeće u kojem je zapošljavao 400 osoba. Porodica je živela na Menhetnu. 1929. godine, nakon sloma berze na Wall Streetu, Millerovi su izgubili gotovo sve te se sele u Bruklin gde Miller radi kao dostavljač heba i pomaže porodici da sastavi kraj s krajem.Nakon što je 1932. godine završio srednju školu, radio je brojne bedne poslove kako bi platio školovanje na koledžu.

Pošto je na Univerzitetu u Mičigenu počeo da studira žurnalistiku, Miller je radio kao reporter i noćni urednik studentskih novina The Michigen Daily. U ovom periodu nastao je njegov prvi rad - ‚‚No Villain''. Posle je promijenio studije, počeo je da studira engleski jezik i dobio nagradu Avery Hopwood za ‚‚No Villain''. 1940. godine venčao se sa svojom devojkom sa koledža, Mary Slattery. Par je imao dvoje dece, Jane i Roberta. Robert, scenarista i reditelj, bio je producent filma ‚‚Veštice iz Salema'' (The Crucible), snimljenog 1996. godine.

1940. godine, Miller je napisao pozorišni komad ‚‚The Man Who Had All the Luck'', koji je izveden u Nju Džersiju iste godine, te dobio nacionalnu pozorišnu nagradu (Theatre Guild's National Award). Ipak, predstava je skinuta sa programa nakon samo četiri izvođenja. 1946. godine, Millerova je predstava ‚‚Svi moji sinovi'' (All My Sons), koju je počeo da piše 1941. godine, bila pravi brodvejski uspeh sa kojim je dobio svoju prvu Tony nagradu za najboljeg autora i koja ga je konačno utvrdila kao dramskog pisca.

1948. napisao je ‚‚Smrt trgovačkog putnika'' koji se danas smatra klasičnim delom svetskog teatra. Delo je svoju pozorišnu premijeru imalo 1949. godine u režiji Elia Kazana. Pokupilo je hvalospeve kritike, osvojivši, između ostaloga, Tony nagradu za najboljeg autora, te Pulicerovu nagradu za dramu. Predstava je odigrana 742 puta.

U junu 1956, Miller je napustio svoju prvu suprugu Mary Slattery i venčao se sa Marilyn Monroe sa kojom se prvi put sreo u aprilu 1951. i sa kojom je od tada bio u stalnom kontaktu. Monroe je igrala glavnu ulogu u filmu ‚‚Neprilagođeni'' (The Misfits) nastalom prema Millerovom scenariju. Ali film je bio apsolutni promašaj. Nekoliko meseci pre premijere, 1961. godine, par se razveo, a devetnaest meseci kasnije, Monroe je pronađena mrtva u svojoj kući od prevelike doze tableta koje je uzela. 1962. godine, Miller se venčao fotografkinjom Inge Morath sa kojom je imao dvoje dece: kćerku Rebbecu i sina Daniela rođenog sa Downovim sindromom.

1964. Miller je napisao pozorišni komad ‚‚After The Fall'', kao duboko lični pogled na brak sa Monroe. Izuzetnu popularnost izazvala je činjenica da je Marilyn Monroe prikazana kroz lik Maggie. 1965. izabran je za prvog američkog predsednika Međunarodnog PEN Centra, na čijem je čelu ostao četiri godine. U ovom periodu, Miller je napisao poznatu porodičnu dramu ‚‚The Price'' koja slovi za njegovo najuspešnije delo nakon ‚‚Smrti trgovačkog putnika''.

Tokom '70-tih, Miller je proveo mnogo vremena eksperimentišući sa teatarskim prikazima. Međutim, oba njegova poznata rada, komedija ‚‚The Creation of the World and Other Business'', te muzička adaptacija drame ‚‚Up from Paradise'', doživela su komercijalni debakl i hladan prijem kritike.

1983. Miller putuje u Kinu kako bi producirao i režirao ‚‚Smrt trgovačkog putnika'' u Narodnom pozorištu u Pekingu. Predstava je doživela veliki uspeh u Kini, te 1984. objavljuje knjigu o svom kineskom iskustvu pod nazivom ‚‚Trgovački putnik u Pekingu''. 1987. objavljeno je njegovo autobiografsko delo ‚‚Timebends'' u kojem je Miller progovorio o do tada nepoznatim detaljima iz života sa Monoroe. Tokom ranih '90-tih, Miller je napisao tri pozorišna komada: ‚‚The Ride Down Mt.Mogan'' (1991), ‚‚Tha Last Yankee'' (1992) i ‚‚Broken Glass'' (1994).

Millerova književna karijera trajala je gotovo sedam decenija i u momentu smrtu, 10. februara 2005. godine, Miller je smatran za jednog od najvećih dramskih pisaca 20. veka. Nakon smrti, počast su mu odali mnogi glumci, reditelji i producent, nazvavši ga poslednjim velikim praktičarem američke pozornice.

Christopher Bigsby napisao je knjigu ‚‚Arthur Miller: The Definitive Biography'', zasnovanu na kutijama materijala koje mu je predao Miller neposredno pre smrti, 2005. godine. Knjiga je objavljena u novembru 2008, a imala je za cilj da otkrije neobjavljene radove u kojima Miller napada nepravde američkog rasizma mnogo pre nego je to učinio pokret za građanska prava.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pon Okt 17, 2011 11:03 am

18. oktobra 1926. godine u Sent Luisu rođen je jedan od najuicajnijih izvođača u istoriji roka - Chuck Berry. Rock and roll je zasigurno postojao i pre njega. Bilo je i gitarističkog rock and rolla pre Chucka Berrya, ali on je savršeno utelovljenje svega što rock and roll znači, bilo to dobro ili zlo. Chuck Berry je srazmerno kasno počeo profesilonalno da se bavi muzikom. Tek u svojoj 26. godini prvi put je nastupio za honorar, a snimati je počeo tri godine kasnije. Možda je jedan od razloga za tako kasni početak njegov boravak u popravnom domu zbog krađe automobila. U 21. godini Berry je napustio karijeru sitnog kriminalca, smirio se, zaposlio kao radnik i oženio. No, nije dugo mirovao. Uskoro se proslavio na lokalnom nivou pevajući i svirajući po klubovima. Kada je 1955. godine izašla ‚‚Maybellene", Berryjeva karijera krenula je punim gasom. Uspeh mu je doneo slavu, bogatstvo i sve veće zanimanje zakonodavne vlasti. U roku od 20 meseci hapšen je dva puta, a u optužbi se spominjalo ‚‚belo roblje" - njegove mnogobrojne veze sa ženama druge rase nisu prošle nezapaženo. U posljednjih dvadeset godina Berry se dostojanstveno povukao iz muzičkog biznisa.

Muzičku karijeru počinje ranih pedesetih godina kada kao prvi čovek predvodi bluz sastav u kojem se još nalazio Johnnie Johnson na klavijaturama. Izdaje dva velika hita ‚‚Maybellene" i ‚‚Roll Over Beethoven" na nagovor vlasnika istoimene izdavačke kuće Leonarda Chessa, koja je specijalizovana za R&B i bluz.

U vremenu između 1957. i 1960. Chuck Berry izdaje nekoliko vrlo zapaženih albuma, poput prvenca ‚‚After School Session'' (1958), iste godine ‚‚One Dozen Berrys'', pa sledeće ‚‚Chuck Berry Is on Top'' (1959) i na kraju pedesetih ‚‚Rockin' at the Hops'' (1960.) Tokom toga vremena izlazi i dvadesetak hitova koji zauvek ostaju upisani u istoriju rock and rolla, a neki od njih su ‚‚Rock and Roll Music", ‚‚Sweet Little Sixteen", ‚‚School Days", ‚‚Reelin' and Rockin'", ‚‚Johnny B. Goode" i još mnogi.

Muzičkuu karijeru prekida mu zatvorska kazna od tri godine na koju je osuđen zbog zapošljavanja maloletne prostitutke u svom noćnom baru. Nakon izlaska iz zatvora, izdaje vrlo zapaženi album ‚‚St. Louis to Liverpool'', na kojem se nalaze hitovi ‚‚No Particular Place To Go", ‚‚Promised Land" i ‚‚You Never Can Tell". Ovom uspehu se mora pripisati i velika pomoć Stonesa i Beatelsa, koji su ga stalno isticali kao uzor, ali već u kasnim šezdesetima ne dostiže negdašnji uspeh.

1972. godine, nakon razlaza sa izdavačkom kućom ‚‚Mercury", počinje da snima ponovo za ‚‚Chess", pa iste godine izdaje jedan hit ‚‚My Ding-A-Ling". Nakon toga, povremeno izdaje albume, ima problema sa zakon zbog utaje poreza, ali ostaje aktivan i u osamdesetim i u devedesetim godina.

Spojler:

od **Still_dreaming** Uto Okt 18, 2011 11:01 am

Migel Anhel Asturijas (šp. Miguel Angel Asturias), rođen 19. oktobra 1899. godine u Gvatemali, romanopisac je i pripovedač magičnog realizma, bio je pod uticajem nadrealizma. Međutim, ubrzo pokazuje veliko interesovanje za indijansku mitologiju, sopstvenu domovinu, život seljaka pod kolonijalnim jarmom, što se može videti još u samim naslovima njegovih dela. Dobitnik je Nobelove nagrade za književnost 1967. godine.

Studirao je na Sorboni, u Parizu, stare religije američkog kontinenta. Pod uticajem tih studija, kao i sopstvenih istraživanja Popol Vuha (šp. Popol Vuh), svete knjiga Maja Kiče, 1930. godine napisao je ‚‚Gvatemalske legende'' (šp. Leyendas de Guatemala), delo koje rekonstruiše život i kulturu Maja.

Rođen je u doba diktature Estrade Kabrere (šp. Estrada Cabrera), u čije vreme u Gvatemalu dolazi kompanija Junajtid Fruts (engl. United Fruit Company). Bio je svedok progona, čak i u sopstvenoj porodici, što je ostavilo dubok i neizbrisiv trag koji se ogleda od samog početka njegove književne karijere u averziji prema apsolutnoj moći. U toku svog prvog boravka u Parizu, počinje da piše roman ‚‚Gospodin predsednik'' (engl. El señor presidente) na osnovu jedne kratke priče pod naslovom ‚‚Politički prosjaci'' (šp. Los mendigos políticos) koju nikad nije objavio i koja je bila direktna aluzija na to doba diktature.

Kada se vratio u Gvatemalu, druga diktatura, diktatura Horhea Ubika (šp. Jorge Ubico), utiče na Asturijasovo književno delo koje je jedno vreme isključivo lirske prirode. Iz tog perioda su ‚‚Emulo Lipolidon'' (šp. Emulo Lipolidón; 1935) i ‚‚Soneti'' (šp. Sonetos; 1937).

Odlazi u Meksiko, gde konačno 1946. godine objavljuje roman ‚‚Gospodin predsednik'', oštar napad na sve vrste američkih „kaudiljizama“.

Odlazi u Buenos Ajres gde započinje diplomatsku karijeru. Godine 1951. objavljuje ‚‚Jak vetar'' (šp. Viento fuerte), prvi roman u ‚‚Trilogiji banana'' (šp. trilogía bananera), romanima u kojima obrađuje bespoštednu eksploataciju Indijanaca i gvatemalskih prirodnih bogatstava kompanije Junajtid Fruts. Sledeće godine objavljuje roman ‚‚Ljudi od kukuruza'' (šp. Hombres de maíz) (1952.). Drugi deo trilogije, ‚‚Zeleni papa'', objavljen je 1954. godine. Godine 1960. objavljuje i treći deo ove trilogije, ‚‚Oči pokojnika'' (šp. Los ojos de los enterrados).

Dolaskom na vlast pukovnika Hakoba Arbensa (šp. Jacobo Arbenz) dolazi do političke promene u Gvatemali. Pukovnik nacionalizuje zemlju koja je pripadala severnoameričkoj kompaniji Junajtid Fruts. Međutim, Arbens će ubrzo biti zbačen s vlasti, o čemu će Asturijas pisati u ‚‚Vikendu u Gvatemali'' (šp. Week-end en Guatemala; 1956.).

Slede godine izgnanstva od kojih neke provodi u Buenos Ajresu radeći kao novinar. Posle rehabilitacije 1960. godine, radio je u različitim zemljama kao ambasador. Umro je 9. juna 1974. godine u Madridu.

Još neka dela:

‚‚Nečija mulatkinja'' (šp. Mulata de tal, 1963.)
‚‚Priče i legende'' (šp. Cuentos y leyendas, 1965.)
‚‚Ogledalo Lide Sal'' (šp. El espejo de Lida Sal, 1967.)
‚‚Amerika, bajka nad bajkama'' (šp. América, fábula de fábulas, 1972.)

Spojler:

od **Still_dreaming** Sre Okt 19, 2011 11:35 am

Artur Rembo je rođen 20. oktobra 1854. godine u Šarlevilu, gradiću na severu Francuske. Rastao je u porodici bez oca, pod tutorstvom prestroge i neosetljive majke. Od najranijih školskih dana pokazao je izuzetnu darovitost dobijajući nagrade iz književnosti i prevođenja i pišući, sa velikom virtuoznošću, pesme na latinskom jeziku. Sa petnaest godina dobio je prvu nagradu na konkursu za sastav napisan na latinskom. Tim povodom direktor škole je rekao: ‚‚U glavi ovog deteta ne nastaje ništa banalno. On će biti genije ili Zla ili Dobra." Verovao je da kao umetnik može da stvori svet umetnosti koji će proizvesti ‚‚totalnu obnovu", ako ne društva, a ono bar umetnika. U maju 1871. piše Polu Demeniju u kojem iznosi svoje viđenje pesnika i poezije: pesnik mora biti ‚‚kradljivac vatre", on mora sići u tamne regije podsvesti da tamo otkrije čovekovo "ja", koje se bitno razlikuje od spoljašnjeg, stilizovanog, društvenog ‚‚ja". U ‚‚Pismu vidovitog'' iste godine Rembo nam otkriva da će raditi na preobražaju svoga bića kako bi sebe učinio vidovitim, a to se postiže dugim, ogromnim i smišljenim rastrojavanjem svih čula. On zato mora da upozna sve oblike ljubavi, patnje, ludila, da istražuje samog sebe, da postane više nego iko veliki bolesnik, veliki zločinac, veliki prokletnik i vrhovni Učenjak kako bi na kraju stigao do neznanog. To biva istovremeno i njegov životni i pesnički program. Zbog potrebe da dosegne neki drugi svet daleko od skučene sredine Šarlevila pokušava da pobegne u Pariz. Na poziv Pola Verlena, tada najistaknutijeg pesnika u Parizu, 1871. godine Rembo ulazi u pariski pesnički krug, ali bez ikakvih literarnih ambicija u profesionalnom smislu. Njegov raspusni život sa Verlenom, otrgnutim od žene i porodice, zavšava se dramatično. Verlen je pucao u Remboa i lakše ga je ranio kada je ovaj rešio da ga napusti i tom prilikom završio u zatvoru. Rembo se vraća u roditeljsku kuću uz gorko osećanje poraza. Piše knjigu pesama u prozi ‚‚Boravak u paklu'' (1873), svoju duhovnu biografiju, neku vstu izveštaja o proživljenoj krizi i neuspehu, otrežnjenju. Njegov budući skitnički život proteći će u znaku potpune duhovne usamljenosti, a njegovi poetski zapisi koje će beležiti pre nego što kao pesnik konačno ne zaćuti biće prvi poetski tekstovi u istoriji poezije bez namere da se njima ostvari bilo kakva komunikacija. Prozne pesme ‚‚Iluminacije'' (1874) nastaju na granici tišine i smatraju se vrhuncem Remboovog poetskog dela, najsnažnijim izvorom onoga što danas zovemo modernim poetskim izrazom. Sa dvadeset jednom godinom prestaje da piše i nastavlja život kao skitničar, trgovac, krijumčar oružja i istraživač egzotičnih krajeva. Iz Afrike se vraća u Francusku 1891. zbog tumora na nozi. Umire u 37. godini posle amputacije noge, 10. novembra 1891. godine.

Na forumu imamo temu o njemu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Čet Okt 20, 2011 11:02 am

Alfred Bernard Nobel, rođen 21. oktobra 1833. godine — 1896), bio je švedski hemičar; pronalazač dinamita. Nobelov otac je bio inventivan inženjer koji je mnogo putovao. Porodica se preselila u Rusiju 1842. (gde je Nobelov otac nadgledao proizvodnju podvodnih mina koje je sam izmislio) i gde su Alfreda podučavali privatni učitelji; njegove studije su obuhvatale hemiju i pet savremenih jezika.

Godine 1850. nastavio je studije hemije u Parizu, a zatim putovao i po Evropi, pre nego što je posetio SAD da bi radio s Eriksonom, švedsko-američkim pronalazačem brodskog propelera. Godine 1859. vratio se u Rusiju, a zatim u Švedsku. Veoma ga je interesovala, kao i njegovog oca, upotreba eksploziva u građevinarstvu, posebno na američkom tržištu u razvoju.

Godine 1865, počeo je da proizvodi gliceril-trinitrat („nitroglicerin“ koji je 1847. otkrio A. Sobrero), ali je u rukovanju eksplozivnom tečnošću dolazilo do nesrećnih slučajeva; iste godine njegova fabrika je odletela u vazduh, uz pet smrtnih slučajeva (uključujući i njegovog brata Emila). Godine 1866. je otkrio da je eksploziv, bezbedan ako ga apsorbuje kiselgur (infuzorna zemlja); mešavina je prodavana u šipkama premazanim voskom, kao „dinamit“.

Godine 1875. pronašao je eksplozivni želatin ili gelignit (nitroglicerin u nitrocelulozi), čak i bolji eksplozivni agens; a profitirao je iz naftnih polja koja je posedovao u Rusiji. Njegovi pronalasci su bili raznovrsni i pokriveni sa 355 patenata. Njegovo bogatstvo bilo je ogromno i veliki deo je ostavljen Fondu za dodeljivanje Nobelove nagrade. Element sa rednim brojem 102 je po njemu dobio ime nobelijum. Umro je 10. decembra 1896. godine u svojoj kući u San Remu, u Italiji.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pet Okt 21, 2011 11:00 am

Franz Liszt, mađarski skladatelj, rođen je 22. listopada 1811. godine. Proživio je vrlo buran i dug stvaralački vijek, doprijevši u sam vrh krune najistaknutijih majstora glazbene romantike.

Taj skladatelj, pijanist, dirigent i glazbeni pisac, rođenjem Mađar, odgajan u Beču i Parizu, jedan je od najkontroverznijih umjetnika što ih je povijest glazbe poznavala. Iako iskreno zabrinut za spas duše, Liszt nije prezao od mnogih skandaloznih veza s udatim damama Europe. Divio se velikim glazbenim klasicima, ali pisao je i djela koja revolucioniraju glasovirsko umijeće i simfonijsku formu. U Lisztovu opusu devetnaest „Mađarskih rapsodija“ zacijelo ide među njegova najpopularnija djela.

Koncertirao je od svoje devete godine, pretežno u Parizu gdje se kretao i formirao u krugu istaknutih ličnosti. Na koncertnim turnejama po Europi fascinirao je svojim virtuozitetom, muzikalnošću i umjetničkim temperamentom. Godine 1849. prihvaća službu dvorskog glazbenog ravnatelja u Weimaru, a kao skladatelj i pedagog postaje vodeća ličnost kruga učenika i pristaša predstavnika tzv. novonjemačke škole.

Neko vrijeme djelovao je i u Rimu, gdje studira teologiju, prima niže duhovne redove i sklada pretežno crkvenu glazbu. Kao pijanist začetnik je nove ere virtuoziteta i stvaratelj moderne klavirske tehnike i sloga. U orkestralnoj glazbi izgradio je novi oblik - simfonijsku pjesmu. Inspirirao se najčešće literarnim sadržajima tražeći tematiku u kojoj ima stvarne ili simboličke srodnosti s njegovim životom i romantičkom prirodom.

Umro je 31. srpnja 1886. godine.

Spojler:

od **Still_dreaming** Sub Okt 22, 2011 11:25 am

Ang Lee, tajvanski filmski redatelj, rođen je 23. listopada 1954. godine. Odrastao je u kući u kojoj su se preferirali kineski klasici. Roditelji su mu se nakon poraza nacionalista u Kineskom građanskom ratu 1949. preselili iz Kine na Tajvan. Leejev otac poticao je djecu da uče kinesku kulturu i umjetnost, posebno kaligrafiju. Lee je pohađao je prestižnu srednju školu Tainan First Senior gdje je njegov otac prije bio ravnatelj. Očekivalo se da će upisati Joint College, pripremni koledž za sveučilište, jedini način za sveučilišno obrazovanje na Tajvanu. Nakon što je dvaput pao na ispitu, na očevo razočaranje, upisao je trogodišnji koledž, Narodnu umjetničku školu, gdje je 1975. diplomirao. Otac je htio da postane profesor, ali na koledžu se zainteresirao za umjetnost. Nakon završetka obvezne vojne službe, Lee je 1979. otputovao u Sjedinjene Američke Države kako bi studirao na Urbana-Champaignu na Sveučilištu Illinoisa, gdje je 1980. diplomirao u kazalištu. Nakon toga se upisao na Tisch School of Arts na Njujorškom sceučilištu. Studirao je zajedno sa Spikeom Leejem i radio na njegovom filmu-završnom radu, „Joe's Bed-Stuy Barbershop: We Cut Heads“. Njegov vlastiti završni rad bila je 43-minutna drama, „Fine Line“ (1984), koja je osvojila prestižnu nagradu Wasserman Njujorškog sveučilišta za režiju.

Leejev završni rad privukao je pozornost agencije William Morris, slavne agencije za talente i književnost koja je poslije predstavljala Leeja. Isprva, iako je agencija pronašla nekoliko prilika za njega, Lee je šest godina bio nezaposlen. Lee nije odustao od svoje filmske karijere, ali je nastavio smišljati nove ideje za filmove i predstave. Tijekom tog vremena napisao je i nekoliko scenarija.

Godine 1990. je, na natjecanju pod pokroviteljstvom tajvanskog ministarstva informiranja, predstavio dva scenarija, „Pushing Hands“ i „The Wedding Banquet“. Scenariji su zasebno osvojili prvo i drugo mjesto.

Leeju su se otvorila i vrata Hollywooda. Godine 1995. je za TriStar režirao britanski klasik „Razum i osjećaji“. Najveću slavu stekao je filmom „Brokeback Mountain“, za koji je 2006. godine osvojio Oscara.

Spojler:

od **Still_dreaming** Ned Okt 23, 2011 11:01 am

Antoni van Levenhuk (hol. Antonie Philips van Leeuwenhoek), rođen u Delftu, 24. oktobra 1632. godine, bio je holandski trgovac i naučnik.

Poznat je kao ‚‚otac mikrobiologije" i strastveni posmatrač misroskopski sitnog sveta. Rođen je kao sin izrađivača korpi, a sa svojih 16 godina osigurao je šegrtovanje kod Škotskog trgovca robom u Amsterdamu.

Najpoznatiji je po izumu prvog mikroskopa i doprinosima u razvoju mikrobiologije. Koristeći ručno izrađene mikroskope, bio je prvi čovek koji je promatrao jednoćelijske organizme, mišićno tkivo, bakterije, spermatozoide i protok krvi u kapilarima. Protozoe je izučavao u vezi sa tropskim oboljenjima, uključujući malariju. Otkrio je je da su bakterije uzročnik kolere i tetanusa.

Tokom svog života izbrusio je oko 500 optičkih sočiva i stvorio oko 400 vrsta različitih mikroskopa od kojih danas postoji samo 9. Njegovi mikroskopi izrađivani su od srebrnih i bakrenih metalnih okvira koji su pričvršćivali rukom brušene sočivo. Mikroskopi koji su sačuvani do danas imaju moć povećanja od čak 275 puta, ali smatra se da je Levenhuk posedovao mikroskope koji su mogli povećavati čak i do 500 puta. Iako je u svoje doba smatran diletantom i amaterom, njegova naučna dostignuća su neverovatnog kvaliteta.

Godine 1648. u Amsterdamu Van Levenhuk zamislio je svoj prvi jednostavni mikroskop, lupu, koje bi koristili trgovci tekstilom, a omogućavalo bi im povećanje do 3 puta. Uskoro je izradio jednu za vlastitu upotrebu. 1654, napustivši Amsterdam preselio se nazad u Delft započevši vlastiti posao izrade tekstila i odeće, a kasnije, 1660, imenovan je kućepaziteljem Lorda Delfta. Veruje se da je oko 1665. pročitao knjigu Roberta Huka, Mikrografiju, i ga je upravo to podstaklo na pomisao da bi se njegov izum mogao koristiti pri važnijim stvarima od izrade tekstila što mu je bila prvobitna ideja. Počeo je da razmišlja o upotrebi mikroskopa u proučavanju sitnog sveta nevidljivog ljudskom oku. Levenhuk je usavršio izradu sočiva i mikroskopa i počeo da ih primenjuje u otkrivanju mikroskopskog sveta. Prvi je uspeo da vidi strukturu mišića, bakterije, spermatozoide.

Godine 1981, britanski mikroskopista Brajan Ford otkrio je da su Levenhukovi izvorni uzorci preživeli u kolekciji Kraljevskog Društva Londona, i da su bili izvanrednog kvaliteta i dobro očuvani. Ford je nastavio da proučava nizom mikroskopa dajući nam na znanje važnost Levenhukovog rada.

Umro je sa 90 godina, 26. avgusta 1723, u svom rodnom Delftu, ostavivši za sobom otkrića koja su podigla naučna istraživanja na višo nivo.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pon Okt 24, 2011 11:36 pm

Pablo Ruiz Pikaso (šp. Pablo Ruiz Picasso), rođen u Malagi, 25. oktobra 1881. godine, bio je svestrani španski umetnik, jedan od najvećih slikara, vajara, crtača i grafičara 20. veka.[1] Uz Žorža Braka, jedan je od osnivača likovnog pravca kubizam.

Pablo Pikaso je bio sin Hozea Ruiza Blanka, profesora crtanja, i Marije Pikaso Lopez. Njegovo neuobičajeno interesovanje za crtež je počeo vrlo rano, negde u 10 godini, kada je postao učenik svog oca u Korunji, gde se porodica premestila 1891. godine. Od tog momenta njegov talenat i interesovanje za eksperimentisanje i razvijanje sopstvenog likovnog izraza, pomaže mu da vrlo brzo prevaziđe umetničke sposobnosti svoga oca. U Korunji, Pikasov otac je odlučio da podredi svoje umetničke ambicije sinu, dovodeći mu modele i podržavajući ga u ostvarenju njegove prve izložbe kada je imao samo 13 godina.

Porodica Ruiz-Pikaso se seli u Barselonu 1895. godine i Pablo se upisuje u Ljoču (kat. La Llotja), lokalnu umetničku akademiju, gde je njegovo otac već dobio posao kao profesor crtanja. Svi u porodici su se složili da Pablo može da postane akademski slikar, a 1897. godine, njegova slava u Španiji je išla u prilog očekivanjima, pošto je te godine njegova slika ‚‚Nauka i milosrđe'' za koju je njegov otac bio model doktora, dobila počasnu nagradu u Madridu na izložbi Kraljevske akademije San Fernando.

Španski glavni grad je bio očigledno sledeća stanica za mladog umetnika, gde bi mogao da stekne priznanje i ispuni očekivanja svojih roditelja. Pablo Ruiz odlazi za Madrid i upisuje se u Kraljevsku akademiju San Fernando, jeseni 1897. godine. Ali ubrzo ocenjuje nastavu na Akademiji ispod očekivanog nivoa i provodi vreme na crtanje i slikanje svakodnevnice koja ga okružuje: kafića, ulica, burdela, itd. U Pradu otkriva špansko slikarstvo i piše: „Muzej je predivan. Velaskez je prva klasa; moju pažnju privlače odlični portreti od El Greka, ali Muriljo nije uverljiv u svakoj od svojih kompozicija“. Dela ovih i drugih umetnika su ostavila jak utisak na Pikasa i takođe postala putokaz u različitim momentima njegove duge karijere. Goja je bio umetnik čija dela je Pikaso naročito kopirao u Pradu 1898. godine (portret toreadora Pepea Ila i crteže za jednu od grafika iz Gojine serije Kaprici).

U Barseloni, gde je pohađao školu, kao i u Madridu, gde je bio svakodnevni posetilac muzeja Prado, zanimalo ga je sve u vezi sa slikarstvom, a sanjao je i o Parizu, gde napokon stiže u oktobru 1900. godine.

U istoriji slikarstva malo je ‚‚državnih udara” koji se mogu meriti s onim što ga je Pablo Pikaso ostvario 1907. godine, kada je svojim zapanjenim prijateljima pokazao ‚‚Gospođice iz Avinjona", sliku na kojoj je svet predstavio kao u razbijenom ogledalu. Pikaso je bio pokretač i inspirator slikarskih smerova kao što su kubizam i sugestivni ekspresionizam koji predstavljaju pravi revolucionarni prevrat u modernoj likovnoj umetnosti.

Ženio se dva puta i imao je mnogo ljubavnica. Otac je četvoro dece. Posljednje dete, Palomu, dobio je u svojoj 68. godini.

Paralelno sa slikarstvom, Pikaso se posvećivao i skulpturi, pre svega u godinama oko 1907. kada je stvarao pod uticajem kubizma, zatim oko 1930. godine i u drugim razdobljima njegovog stvaranja.

Pikaso je napravio preko 6000 slika, skulptura i crteža. Njegove slike danas vrede milione.

Umro je u Mužinu, 8. aprila 1973. godine, kada mu je otkazalo srce za vreme napada gripa.

Spojler:

od **Still_dreaming** Uto Okt 25, 2011 11:03 am

Kalendar poznatih - Page 7 Miloscrnjanski

Miloš Crnjanski, srpski književnik i diplomat, rođen je 26. listopada 1893. godine. U srpskoj je literaturi 20. stoljeća jedan od onih njenih stvaralaca koji se kao pjesnik, pripovjedač, romanopisac i publicist najglasnije javljao, najduže šutio i u svom stvaranju postizao raznorodne vrijednosti i rezultate.

Odrastao je u osiromašenoj građanskoj obitelji. Osnovnu školu završio je u Temišvaru, u Rumunjskoj. Godine 1913. upisao je studij medicine u Beču koji nije završio. Bio je austrougarski vojnik, a od 1928. do 1929. ataše za tisak pri Ambasadi Kraljevine Jugoslavije u Berlinu.

Prvu pjesmu „Sudba“ objavio je u somborskom dječjem listu „Golub“ 1908. godine, a 1912. u sarajevskoj „Bosanskoj vili“ tiskana je njegova pjesma „U početku beše sjaj“. U Beogradu se 1919. godine upisuje na Univerzitet gdje studira književnost i uređuje list „Dan“. Godine 1930. za roman „Seobe“ dobio je nagradu Srpske akademije nauka, a 1934. pokreće list „Ideje“ koji već sljedeće godine prestaje izlaziti.

Umro je 30. studenog 1977. godine.

Na forumu postoji i tema posvećena njemu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Sre Okt 26, 2011 11:02 am

Violinista Nikolo Paganini još za života je postao legenda. To je i ostao, kao izvor najrazličitijih mitova. I danas se kaže da je svaki njegov koncert bio istinsko čudo. Tajnu svoje muzičke magije Nikolo Paganini odneo je u grob davne 1840. godine. Sva svoja dela je ljubomorno čuvao od tuđih očiju, a mnoga od njih je svirao ‚‚iz glave", nikada ih ne prenevši na papir, tako da je za života objavio samo 24 kapriča za solo violinu.

Nikolo Paganini (Niccolo Paganini) rođen je u Đenovi 27. oktobra 1782. godine, kao treće dete lučkog radnika zaljubljenog u muziku, od kojeg je Nikolo nasledio istu sklonost i veliku obdarenost. Najpre je počeo da uči mandolinu i gitaru, a zatim i violinu. Ubrzo je potražio školovanog učitelja i pronašao je Đakoma Kostu, dirigenta katedrale San Lorenco u Đenovi. Nikolo je vredno učio i vežbao razvijajući svoj talenat, a 31. jula 1795. godine održao je svoj prvi koncert u pozorištu ‚‚Sant Agostini" u Đenovi kako bi sakupio novac za dalje školovanje u Parmi. Nakon izuzetnog koncerta ispunjenog Nikolovim varijacijama više poznatih dela, dospeo je do profesora Role u Parmi koji je samo zaključio da Nikolo više nema šta da nauči. Uskoro se vratio u rodnu Đenovu i počeo da izučava harmoniju i kontrapunkt.

U to doba Napoleonova osvajanja menjaju političke prilike u Đenovi, a 1800. godine zauzimaju je Austrijanci, nakon čega sledi opsada engleske flote. Paganini odlučuje da se udalji iz Đenove i počne sa održavanjem koncerata širom Italije. Na njima iskazuje sve svoje umeće, sklonost ka muzičkim i tehničkim akrobacijama na instrumentu kojim je više nego suvereno vladao. Godine 1805, na sopstveni zahtev, Paganini postaje prvi violinista Nacionalnog republikanskog orkestra, a nedugo zatim i drugi violinista na dvoru Elize Bonaparte, vladarke kneževine Luke. Eliza se, videvši sa kakvom strašću Nikolo svira, zaljubila u njega, ali je ta ljubav ostala skrivena. U to doba, Paganini komponuje bez predaha - nastaje četrdesetak sonata za violinu i gitaru. Nakon preseljenja dvora u Firencu 1809. godine i svađe sa Elizom, Paganini napušta dvor i nestaje iz javnog života.

‚‚Đavolji violinista"

Budući da je divljenje često na samoj granici zavisti, Paganinijeve violinske čarolije su među njegovim ljubomornim i praznovernim savremenicima ipak bile ‚‚objašnjene" time da je Paganini ‚‚u dosluhu sa samim đavolom". Takođe, zapazili su i njegovu opsednutost smrću i mrtvima i da je svoju inspiraciju često pronalazio na grobljima. Uprkos svojoj mršavoj i bledoj pojavi oštrih crta lica i često raščupane kose i brojnim intrigama koje su pratile njegov nesumnjiv talenat nedokučiv društvu onoga doba, Paganini je ipak uživao veliki ugled i poštovanje, a žene su ga naprosto opsedale. Ipak, kako je bio i naprasit, bolesno ljubomoran i teške naravi, retko ko ga je istinski razumeo i bio spreman da podnosi sve njegove uspone i padove. Narednih nekoliko godina o njemu se gotovo ništa ne zna, pogotovo što se u to vreme sve više afirmiše operska muzika. Nakon više raznih afera, Paganini se konačno ponovo pojavljuje na podijumu pozorišta ‚‚La skala" gde izvodi nekoliko svojih kompozicija kojima postiže nezapamćeni uspeh svojom izvanrednom virtuoznošću i sviračkom tehnikom. Od tada počinje Paganinijev vrtoglavi uspon. ‚‚Njegovo gudalo je čas đavolsko, čas anđeosko", komentarisao je dnevnik ‚‚Korijere dela dame". Nekoliko godina kasnije Paganini je već postao bogat. Nikolo nije bio čovek koji je mogao da se duže vreme skrasi na jednom mestu. Menjao je saputnice, mesta prebivališta, gradove. Nastupajući širom zemlje, bio je i primoran da se neprestano seli. Međutim, u zimu 1820. godine Nikola sustiže iscrpljenost, slabost i prvi znaci sifilisa koji će ga dve decenije kasnije i oterati u grob. Polako gubi vid, ali ne i volju i nadu da živi i svira i priprema svoj veliki povratak na scenu. Upoznaje mladu pevačicu Antoniju Bjanki koja mu u julu 1825. godine rađa sina Akila, jedinu pravu ljubav Paganinijevog života. Nakon rastanka sa Antonijom, Paganini svuda sa sobom vodi sina i grčevito se bori za starateljstvo nad njim.

Godine 1827, Paganini započinje osvajanje Evrope. Ponovo komponuje i nastupa, ali i definitivno narušava svoje načeto zdravlje. Posle neviđenog oduševljenja u Beču gde je od cara Franja I dobio i Orden kamernog virtuoza, Paganini nastavlja da nastupa širom Evrope. Ipak, kako bolest napreduje, sve mu je teže da nastupa i u pauzi između koncerata posećuje banje i lečilišta, ne prestajući da putuje, komponuje i svira. Pruski kralj ga proglašava za prvog koncertnog majstora, a od ruskog cara u Varšavi 1829. godine dobija i brilijantski prsten. Širom Evrope slušanje Paganinijevih koncerata postaje mondenska obaveza - krunisane glave, prinčevi, grofovi, umetnici, svi su hrlili da bi čuli čudesnog Italijana. Sledi i turneja po Engleskoj, cena ulaznica za njegove koncerte astronomski raste i uprkos tome Paganini održava više od 150 koncerata najposećenijih u istoriji. Međutim, sve bolesniji, vraća se u Parmu gde kupuje vilu ‚‚Gajone" i nastavlja da održava lokalne koncerte. Uskoro dobija i starateljstvo nad sinom, ali i oseća da mu je životna snaga na izmaku. 16. juna 1837. godine u Torinu Paganini održava poslednji koncert u životu. Poslednje godine života Paganini provodi u Parizu i Nici sa sinom. U njegovom naručju izdahnuo je 27. maja 1840. godine. Sahrana violiniste poznatog pod nadimkom ‚‚đavolski" bila je zabranjena na groblju, što je preinačeno 4 godine kasnije. Na parmskom groblju Paganini je, međutim, sahranjen tek 36 godina kasnije, gde njegove kosti i danas počivaju.

Spojler:

od **Still_dreaming** Sre Okt 26, 2011 11:24 pm

od **Still_dreaming** Čet Okt 27, 2011 11:07 am

Eros Valter Lučano Ramacoti (ital. Eros Walter Luciano Ramazzotti), rođen 28. oktobra 1963. godine u Rimu, jedan je od najpoznatijih italijanskih pevača i autora pop muzike. Smatra se veoma značajnim italijanskim izvođačem današnjice takođe poznatim i širom sveta, a vrhunac karijere je doživeo osamdesetih godina i početkom dvadeset prvog veka. Do sada je prodao malo više od 50 miliona diskova.

Već kao dete je zavoleo fudbal i muziku, pa je zajedno sa bratom Markom osnovao bend koji je izvodio i prerađivao pesme poznatih autora. Ubrzo je počeo sam da kompnuje, i svoju karijeru je započeo na Kastrokaro (ital. Castrocaro) festivalu kada potpisuje svoj prvi ugovor. Godinu dana kasnije izdaje prvi singl ‚‚Ad un amico'', dok 1984. doživljava veliki uspeh pesmom ‚‚Una terra promessa''.

Ubrzo je stekao veliku popularnost, pa posle albuma ‚‚Nuovi eroi'' kreće na svoju prvu turneju.

Otkako je izdao i svoj treći album, Eros Ramacoti pravi verzije i na španskom jeziku za veliko latinoamerčko tržište, i tako dostiže svetsku slavu.

Godine 1994. učestvuje na dodeli MTV nagrada u Berlinu, a potom i u projektu Trio koji biva ocenjen kao muzički događaj godine. Potpisavši ugovor BMG Recording, 1995. godine, učestvuje na letnjim festivalima zajedno sa čuvenim zvezdama kao što su Elton Džon, Rod Stjuart, Džimi Pejdž i Džo Koker za koga je kasnije napisao pesmu ‚‚That's all I need''.

Jedan od najznačajnijih događaja za Erosovu karijeru je bio album ‚‚Dove c'è la musica'' koji je prodat u šesnaest miliona primeraka.

Snimio je nekoliko izuzetno poznatih dueta sa Lučanom Pavarotijem, Džo Kokerom, Andreom Bočelijem, Šer, Umbertom Tocijem, među kojima je ‚‚Cose della vitta'' sa Tinom Tarner, 1997. godine, i ‚‚I belong to you'' sa Anastasijom 2005. koji se pojavljuje na albumu ‚‚Calma aparente''.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pet Okt 28, 2011 11:31 am

Vinona Rajder (Winona Ryder), pravim imenom Winona Laura Horowitz, rođena 29. oktobra 1971. godine, američka je filmska glumica. Dobitnica je Zlatnog globusa za sporednu ulogu, a bila je nominovana dva puta i za Oskara.

Ime je dobila po gradu u kojem je rođena. Njen kum je čuveni filozof i psiholog Timothy Leary. U sedmoj godini porodica joj se preselila u severnu Kaliforniju, u gradić Elk. U domu u kom je odrasla nije bilo električne struje ni vodovoda. Kada je imala deset godina, porodica se ponovno preselila, ovoga puta u Petalumu, severno od San Franciska. Upisala se u American Conservatory Theatre u San Francisku gde je učila glumu i glumila u manjim predstavama. Filmski debi ostvarila 1986. u filmu ‚‚Lucas''. Nakon debija menja prezime u Ryder. Naredne godine igra i prvu glavnu ulogu u drami ‚‚Square Dance''.

Godine 1990. glumila je, zajedno s tadašnjim dečkom, Johnnyjem Deppom, u filmu ‚‚Edvard Makazoruki'', dve godine kasnije u ‚‚Drakuli'' F.F. Coppole, da bi 1993. ostvarila značajnu ulogu u filmu Martina Scorsesija, ‚‚Doba nevinosti'' za koji je bila nominovana za Oskara.

Drugu put je bila nominovana za Oskara za ulogu Jo March u filmu ‚‚Male žene''. Tri godine kasnije odigrala je ulogu androida u načno-fantastičnom filmu ‚‚Alien: Uskrsnuće''.

Spojler:

od **Still_dreaming** Sub Okt 29, 2011 11:05 am

Paul Valéry, francuski pjesnik i esejist, rođen je 30. listopada 1871. godine.

Studirao je pravo u Montepellieru. Godine 1892. nastanjuje se u Parizu. Na njegov rad utjecali su Edgar Allan Poe i Stephane Mallarme, no napušta pjesništvo i posvećuje se studiju matematike, arhitekture i filozofije. Tek je 1913. godine na nagovor Andrea Gidea pristao srediti za tisak svoje mladenačke pjesme te je sljedeće četiri godine pisao poemu „Mlada Parka“. Stihovi su mu teško razumljivi, dok mu je proza razumljivija i jasnija. U svojim esejima raspravlja o najrazličitijim temama: o književnosti, arhitekturi, o lažima historiografije i zločinima politike, o čeliku i elektricitetu, o ženama i parfemima i dr. Bio je i član Francuske akademije od 1925. do 1945. godine.

Umro je 20. srpnja 1945. godine u Parizu.

Djela:
„Album starih stihova“
„Raznovrsnost“
„Duša i ples“
„Analecta“

Spojler:

od **Still_dreaming** Ned Okt 30, 2011 1:34 pm

Autoportret

Johannes Vermeer, nizozemski slikar, rođen je 31. listopada 1632. godine u Delftu. Jako je malo toga poznato o Vermeerovom životu, jedini izvor informacija neki su registri, pokoji službeni dokument i komentari drugih umjetnika.

Njegov otac Reynier Vermeer bio je tkalac i trgovac umjetninama te je zaslužan za sinovljevu umjetničku naobrazbu. Nije poznato gdje je Vermeer učio slikarstvo niti tko mu je bio učitelj, no pretpostavlja se da je to bio ili Carel Fabritius ili Leonaert Bramer. Nakon očeve smrti Johannes nasljeđuje njegov posao. Vermeer, inače protestant, ženi se 1653. godine katolkinjom Catherinom Bolmes, preobraćuje se na katoličanstvo i ostvaruje brojnu obitelj od čak četrnaestero djece.

Tijekom nizozemske tzv. „Zlatne ere“ slikarstvo nije bilo smatrano umjetnošću već tek pukim obrtom. Skoro cijeli život Vermeer je proveo u gradu Delftu gdje je bio član slikarskog ceha Sv. Luke. Bio je umjereno uspješan provincijski slikar u svoje vrijeme i izgleda da se nikada nije obogatio za života; vjerojatno zato što je slikao relativno malo djela ostavivši svoju ženu i djecu u dugovima nakon svoje smrti.

Kalendar poznatih - Page 7 Janvermeervandelft007

Djevojka s bisernom naušnicom, znana i kao Mona Lisa sjevera, Mauritshuis, Den Haag

Doslovno zaboravljen skoro dvije stotine godina, 1866. kritičar umjetnosti Thoré Bürger objavljuje esej pripisavši mu 66 slika (tek 35 danas je sa sigurnošću potvrđeno kao njegove). Od tada Vermeerova slava raste i priznat je kao jedan od najvećih nizozemskih slikara „Zlatne ere“. Uglavnom je slikao scene domaćinskih interijera. Likovi njegovih slika pružaju presjek društvenih odnosa u Nizozemskoj toga doba.

Kalendar poznatih - Page 7 Janvermeervandelft021

Mljekarica, ulje na platnu, 1658. - 1600.

Umro je 15. prosinca 1675. godine u Delftu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pon Okt 31, 2011 12:04 pm

Benvenuto Čelini je bio italijanski vajar, zlatar i pisac renesanse. Rodio se 1. novembra 1500. godine u Firenci. Imao je veoma težak i buran život, koji je opisao u svojoj autobiografiji ‚‚Moj život'' koja se smatra prvom autobiografijom u istoriji. U Pariz se odselio 1538. godine gde je počeo da radi kod kralja. Bio je majstor svoga vremena za sitne zlatarske predmete za kraljevske i plemićke kuće. Radio je skulpture i reljefe velikih formata: „Persej s Meduzinom glavom“, „Kozimo Mediči“, „Nimfe iz Fotenbloa“, a napisao je još i „Traktat o zlatarstvu“ i „Traktat o vajarstvu“. Napisao je takođe i „Salijeri“. To je njegovo delo iz 16. veka pronađeno u drvenom sanduku u šumi nedaleko od Firence. Zainteresovao se i za okultizam, posebno za evokativnu magiju i prizivanje duhova i demona. U svojoj autobiografiji „Moj život“ opisuje neka od iskustava sa magijom i evokacijama.

Bio je oduvek nemirnog duha, seljakajući se iz mesta u mesto, često kako bi izbegao mnoge tužbe. Bio je optužen za dva ubistva u Rimu 1529. godine i imao je reputaciju nasilne osobe. Bio je i dvorski zlatar Kozima Medičija, rimskih papa i francuskog kralja Fransoa I.

Majstor je sitnih zlatarskih predmeta od kojih se malo sačuvalo. Harmonično spajanje likova i ukras čine ga prvim zlatarom njegova doba.

Godine 1558. zaredio se za sveštenika, ali se ubrzo odrekao zaveta i oženio majku svoja dva sina. Svoj burni život ispunjen ubistvima, krađama, zavišću, bežanjem iz grada u grad i dugogodišnjim tamnovanjem, Čelini je opisao u autobiografiji ‚‚Moj život". Delo je napisao u svojoj 58. godini u kućnom pritvoru zbog sodomije. Njegov plameni način života, koji opisuje u svojoj autobiografiji, uključuje homoseksualnost, biseksualnost i epizode transvestitivnosti.

Persej s Meduzinom glavom, bronza, 1545-1554, trg Piazza della Signoria, Firenca

Čelini je negovao stilski renesansni izraz, ali se u njegovom radu javljaju jasna obeležja manirizma i nemirni oblici ranoga baroka.

Umro je 14. februara 1571. u Firenci.

Spojler:

od **Still_dreaming** Uto Nov 01, 2011 12:13 pm

Odiseas Elitis (grč.Οδυσσέας Ελύτης), jedan je od najvećih grčkih pesnika 20. veka. Rođen je 2. novembra 1911. u Iraklionu na Kritu, a umro 18. marta 1996. Dobitnik je grčke Državne nagrade za poeziju 1960. godine za poemu ‚‚Dostojno jest'' i Nobelove nagrade za književnost 1979. godine, „za njegovu poeziju koja, na pozadini grčke tradicije, senzualnom snagom i intelektualnom jasnoćom opisuje borbu savremenog čoveka za slobodu i stvaralaštvo“.

Pesničke zbirke

Orijentacije (1939)
Sunce prvo (1943)
Herojska i tužna pesma o potporučniku nestalom u Albaniji (1943)
Dostojno jest (1959)
Šest i jedno kajanje za nebo (1960)
Vrhovno sunce (1971)
Monogram (1972)
Sva ro erosa (1973)
Drvo svetlosti i četrnaesta lepota (1971)
Pastorčad (1974)
Knjiga signala (1977)
Marija Nefeli (1978)
Tri pesme s povlasticom (1982)
Kalendar nevidljivog aprila (1984)
Mali moreplovac (1988)
Elegije iz Oksopetre (1991)
Biciklistkinja (1991)
Zapadno od tuge (1995)
2x7 epsilon (1996) (posthumno)
Izbliza (1998) (posthumno)

Zbirke eseja

Otvorene karte (1973)
U belom (1992)
Vrt sa samoobmanama (1995)

Spojler:

od **Still_dreaming** Sre Nov 02, 2011 12:20 pm

Ljudi nisu moji bližnji, oni su ti koji me posmatraju i sude o meni. Moji bližnji su oni koji me vole a ne posmatraju me, koji me vole uprkos padu, uprkos niskosti, uprkos izdajstvu, koji vole mene a ne ono što sam učinio ili ću učiniti. Samo sa Mej imam tu zajedničku ljubav, kao što drugi imaju zajedničku bolesnu decu." To svakako nije bila sreća. Već nešto iskonsko što se slagalo sa mrakom i izazivalo u njemu toplinu koja se završavala u nepomičnom zagrljaju, kao obraz pritisnut uz obraz - jedino, što je u njemu bilo tako jako kao smrt!

Andre Malro, ‚‚Ljudska sudbina"

Andre Malro (André Malraux) je bio francuski pisac, pustolov i državnik. Rođen u Parizu 3. novembra 1901. godine. 1905. otac Ferdinad je napustio porodicu pa je Andrea odgajala majka Berthe koja je živela sa svojom majkom i sestrom. Otac mu se ponovno oženio i u drugom braku je imao dvojicu sinova. 1929. za vreme velike gospodarske krize počinio je samoubistvo, a obojica sinova iz drugog braka su mu poginula u ratu.

Nakon završene škole André je počeo da se bavi prodajom retkih knjiga i umetnina, zanimao se i za izdavački posao radeći kao urednik za Gastona Gallimarda, poznatog pariskog izdavača. Pisao je članke o modernoj umetnosti, a i sam se okušao u proznom stvaralaštvu, uglavnom pod uticajem nemačkog ekspresionizma i kubizma. Studirao je orijentalne jezike u École des Langues Orientales, ali nije diplomirao. Malro je bio vrlo aktivan u mondenom pariskom društvu i stekao je neke uticajne prijatelje. Inače, još od detinjstva je patio od facijalnih tikova za koje se smatra da su posledica Turetovog sindroma.

U 21. godini se oženio Clarom Goldschmidt, bogatom nemačkom Jevrejkom, s kojom je imao kći Florence. S Clarom je otputovao u Kambodžu kako bi se tamo bavio trgovinom umetninama.

Malro je voleo mondenski i raskošan život, a zbog finansijskih poteškoća, nakon što je lošim berzovnim ulaganjem 1923. izgubio ženino bogatstvo, odlučio se na pokušaj krađe umetnina iz hrama Banteay Srei u Angkoru. Planirao je da ih proda svojim poznanicima, bogatim pariskim kolekcionarima, no uhapšen je i, od strane kolonijalnih vlasti, osuđen na tri godine zatvora. Clara je angažirala uticajne intelektualce: Aragona, Bretona, Morijaka i Žida koji su, zahvaljujući svojim vezama, postigli da mu kazna bude ublažena. Pušten je nakon jedne godine, a iskustvo mu je poslužilo kao inspiracija za roman ‚‚Kraljevski put''.

Nakon puštanja krajem 1924. na kratko je otišao u Francusku, a zatim se ponovno vratio u Indokinu gde je većinu vremena provodio u Sajgonu. Kao novinar bio je vrlo kritičan spram kolonijalne vlasti; u svojim novinama ‚‚L'Indochine enchaînée'', koje su izlazile dva puta nedeljno, izvještavao je o raznim slučajevima nepravde prema lokalnom stanovništvu. Ipak nije imao nikakvih kontakata s kineskim revolucionarima, komunistima, kao što se ponekad tvrdi, a jedino iskustvo s Kinom bile su kratke posete u Hong Kong i Makao. Takođe je smatrao da je kolonijalistička civilizatorska misija opravdana i nije se bunio iz ideoloških razloga nego iz simpatija prema lokalnom stanovništvu.

1926. vratio se u Francusku i objavio svoj prvi roman - ‚‚Iskušenje Zapada''. Nakon njega su došli ‚‚Osvajači'' (1928), ‚‚Kraljevski put'' (1930) i ‚‚Ljudska sudbina'' (1933) za koji je te godine dobio prestižnu nagradu Goncourt. Malro je bio pod uticajem Dostojevskog, Ničea i Spenglera, a u njegovim radovima su prisutne egzistencijalističke teme o ljudskoj slobodi, određivanju vlastitog života i njegovoj apsurdnosti. Tridesetih je učestvovao u arheološkim ekspedicijama u Iran i Avganistan.

Za vreme rata napisao je roman ‚‚Altenburški orasi'' koji je zapravo deo većeg romana uništenog prilikom njegovog hapšenja. To mu je bio poslednji roman; nakon rata uglavnom je pisao dela o umetnosti i estetici. De Golovim dolaskom na vlast 1958. Malro je prvo postao ministar informacija, a sledeće godine je preuzeo novostvoreno ministarstvo kulture koje je kontrolisao narednih deset godina. Kao ministar pokrenuo je mnoge projekte restauracije dela, približavanja kulture ljudima i promovisanja moderne umetnosti.

1967. je objavio prvi deo autobiografije ‚‚Antimemoari''. 1969. je završio političku karijeru, ali je i dalje ostao važna javna ličnost često se pojavljujući na televiziji, radiju i važnim događajima. I dalje je nastavio da piše o umetnosti, a 1971. objavio je svoje razgovore s De Golom, ‚‚Hrastovi koje obaraju''. Pred kraj života postao je alkoholičar i zavisan od lekova, zbog čega mu je zdravlje bilo jako narušeno. Umro je 23. novembra 1976. godine. 1996. njegovi posmrtni ostatci su odlukom Jacquesa Chiraca preneseni u pariski Panthéon.

Spojler:

od **Still_dreaming** Čet Nov 03, 2011 12:04 pm

Mira Banjac (pravo ime Mirjana T. Banjac), rođena u Erdeviku 4. novembra 1929. godine, jedna je od najpoznatijih srpskih glumica. Pripada prvoj generaciji glumaca koja je završila Pozorišnu školu u Novom Sadu (1950). Uz kraće angažmane u pozorištima u Sremskoj Mitrovici (1949—1951) i Narodnom pozorištu u Banja Luci (1953 — 1955) radila je u Srpskom narodnom pozorištu u Novom Sadu (1951 — 1970). Godine 1970. prešla je u Beograd i postala član Ateljea 212.

Likove žena iz naroda, svoja najuspelija glumačka dostignuća, najčešće ostvaruje svojevrsnim humorom. Osim u pozorištu, gde je dobila niz priznanja, igrala je i u nizu televizijskih drama i serija (na primer glavnu ulogu u seriji ‚‚Marija'' Stipe Delića i više glavnih uloga u dramama Milenka Vučetića) te na filmu.

Na velikom ekranu ostvarila je više uloga za pamćenje, posebno u ostvarenjima Gorana Paskaljevića. Autorka je scenarija kratkometražnog filma ‚‚Laku noć Šnjuka''.

Dobitnica je brojnih nagrada, između ostalog dveju Sterijinih nagrada, Statuete Joakim Vujić, Oktobarske nagrade Novog Sada, zatim Oktobarska nagrada Beograda, Sedmojulska nagrada, tri Zlatne arene, Nagrada grada Zagreba (za TV seriju „Marija“), Zlatni lovorov vijenac za životno djelo (Sarajevo 1991).

2000. godine dobila je nagradu Dobričin prsten, kao najveće glumačko priznanje u Srbiji.

2008. godine dodeljena joj je Nagrada ‚‚Pavle Vuisić", koja se dodeljuje glumcu za životno delo.

Za vreme Drugog svetskog rata bila je godinu dana u Prvoj proleterskoj brigadi.

Spojler:

od **polly88** Sub Nov 05, 2011 12:21 am

Milena Pavlović-Barili, rođena 5. novembra 1909. godine u Požarevcu, bila je srpska slikarka i jedna od najinteresantnijih ličnosti umetničke Evrope između dva rata. Na svom umetničkom putu Milena Pavlović-Barili studira slikarstvo u Beogradu (1922-1926) i Minhenu (1926-1928), a uzor joj postaje slikar De Kiriko (po ugledu na njega delovi platna ostaju nenaslikani). U Beogradu izlaže 1928. Slikarski simboli su joj između sna i jave, ženski setno ljupki likovi, velovi, krilati mladići na štulama, antički stubovi, Venere bez ruku, harlekini, biste, lepeze, ptice, a kasnije u njenom trećem, prelaznom periodu i simboli diskretnijeg nadrealizma. Godine 1930. napušta Jugoslaviju i narednu deceniju provodi u Španiji, Rimu, Parizu i Londonu, gde se družila i izlagala sa evropskom umetničkom elitom (Žan Kokto, Andre Breton). Tada ulazi u novu, prerafaelitsku, u stvari romantičarsku školu, okrenuta više prošlosti nego sadašnjosti, te postaje predstavnik nadrealističkog ili metafizičkog romantizma. U Londonu izlaže 1931, a u Parizu i Rimu 1932. Avgusta 1939. odlazi za Njujork, gde je živela sve do svoje iznenadne i prerane smrti, 6. marta 1945. godine. U SAD je pored slikarstva radila na komercijalnom dizajnu za modne žurnale.

Za života je uradila preko 300 radova, puno skica i crteža. Mnoga platna su joj u kući-muzeju u Požarevcu, Muzeju savremene umetnosti i Narodnom muzeju u Beogradu, kao i u Rimu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Sub Nov 05, 2011 12:01 pm

Vuk Stefanović Karadžić, rođen u Tršiću 6. novembra 1787. godine, bio je srpski filolog, reformator srpskog jezika, sakupljač narodnih pesama i umotvorina i pisac prvog rečnika srpskog jezika. Vuk je najznačajnija ličnost srpske književnosti prve polovine 19. veka

Učestvovao je u Prvom srpskom ustanku kao pisar i činovnik u Negotinskoj krajini, a nakon sloma ustanka preselio se u Beč, 1813. godine. Tu je upoznao Jerneja Kopitara, cenzora slovenskih knjiga, na čiji je podsticaj krenuo u prikupljanje srpskih narodnih pesama, reformu ćirilice i borbu za uvođenje narodnog jezika u srpsku književnost. Vukovim reformama u srpski jezik je uveden fonetski pravopis, a srpski jezik je potisnuo slavenosrpski jezik koji je u to vreme bio jezik obrazovanih ljudi. Tako se kao najvažnije godine Vukove reforme ističu:

1814. - „Pismenica serbskoga jezika po govoru prostoga naroda napisana“

Podstaknut Kopitarevim savetom da napiše i gramatiku narodnog jezika, Vuk se prihvatio ovog posla, za koji nije imao dovoljno stručne spreme. Ugledajući se na gramatiku slavenosrpskog jezika, koju je u 18. veku napisao Avram Mrazović, Vuk je uspeo da završi svoje delo. Njegova gramatika koju je nazvao „Pismenica serbskoga jezika“, izašla je u Beču 1814. Bez obzira na nesvršenost i nepotpunost, ovo delo je značajno kao prva gramatika govora prostoga naroda.

1818. - prvo izdanje ‚‚Srpskog rječnika''

Svestan nesavršenosti svoje ‚‚Pismenice'', Vuk je prihvatio primedbe Kopitara i drugih naučnih radnika, pa je uz prvo izdanje „Srpskog rječnika“ iz 1818. objavio i drugo, prošireno izdanje svoje gramatike. U rečniku je bilo 26.270 reči koje su se koristile u govoru naroda u Srbiji, Sremu i Vojvodini. Ovo drugo izdanje gramatike je nekoliko godina kasnije (1824) na nemački jezik preveo Jakob Grim.

Osnovna vrednost Pismenice je bilo njeno radikalno uprošćavanje azbuke i pravopisa. Vuk je u njoj primenio Adelungov princip: „piši kao što govoriš, a čitaj kao što je napisano“. Raniji pokušaji, poput onog Save Mrkalja, su bili nesistematski i neuspeli. Vuk je smatrao da svaki glas treba da ima samo jedno slovo, pa je iz dotadašnje azbuke izbacio sve nepotrebne znakove, koja su se pisala iako nisu imala svojih glasova. Stara slova je podržavala Srpska pravoslavna crkva, koju je u njima videla neku vrstu veze kulture i pismenosti sa religijom.

Vuk je stvorio nove znake tako što je pojedina slove stopio sa tankim poluglasom (l + ь -> lj, n + ь -> nj). Izgled slova đ je prihvatio od Lukijana Mušickog, dž je uzeo iz nekih starih rumunskih rukopisa, a ć iz starih srpskih rukopisa. Uzimanje slova j iz latinice su mu njegovi protivnici iz crkvenih krugova pripisivali kao najteži greh, uz optužbe da radi na pokatoličavanju srpskog naroda.

1852. - drugo izdanje ‚‚Srpskog rječnika''

Za drugo izdanje „Srpskog rječnika“ Vuk je prikupljao građu iz govora stanovništva Crne Gore, Dubrovnika, Dalmacije i Hrvatske. Ovo izdanje je objavljeno u Beču 1852. u njemu se našlo 47.427 reči. Ovo izdanje Rječnika na nemački je preveo Jakob Grim. Do kraja svog života Vuk je radio na daljem prikupljanju građe, ali ga je smrt sprečila da spremi i treće izdanje. To su tek 1898. učinila dvojica njegovih poštovalaca, Pera Đorđević i Ljubomir Stojanović.

U početku Vuk nije upotrebljavao slova f i h. Slovo h je dodao u cetinjskom izdanju „Narodnih srpskih poslovica“ iz 1836.

1839. godine izbacio je jotovanje glasova d i t (tjerati umesto ćerati, djevojka umesto đevojka).

Kao godina Vukove pobede uzima se 1847. jer su te godine objavljena na narodnom jeziku dela Đure Daničića „Rat za srpski jezik“, „Pesme“ Branka Radičevića, Njegošev „Gorski vijenac“ (pisan starim pravopisom) i Vukov prevod ‚‚Novog zavjeta'', ali Vukov jezik je priznat za zvanični književni jezik tek 1868. godine, četiri godine nakon njegove smrti.

Narodne umotvorine

Na beleženju narodnih umotvorina Vuk je počeo da radi odmah po poznanstvu sa Kopitarom. Kopitar je gajio veliku ljubav prema slovenskim narodima, interesujući se naročito za narodne pesme, a nemački kulturni radnici, koji su u svojoj zemlji sakupljali starine i izučavali narodnu prošlost, bili su mu bliski prijatelji. U Beču je Vuk 1814. štampao zbirku narodnih pesama nazvanu „Mala prostonarodna slaveno-serbska pjesnarica“, u kojoj se našlo oko 100 lirskih i 6 epskih pesama. Ovo je bio prvi put da se jezik prostog naroda pojavio u štampi.

Iduće godine je izdao drugu zbirku narodnih pesma pod imenom „Narodna serbska pesnarica“, sa oko stotinu lirskih i 17 epskih pesama, koje je zabeležio po Sremu, kod Mušickog u Šišatovcu, Zemunu, Pančevu, Sremskoj Mitrovici i Novom Sadu. U ovoj zbirci su se našle pesme koje su ispevali Tešan Podrugović i Filip Višnjić. Kopitar je u stranim listovima pisao o srpskoj narodnoj poeziji, pa čak i prevodio na nemački jezik. Među zainteresovanim za srpski jezik našli su se Johan Volfgang Gete i braća Grim. Nova izdanja narodnih pesmama izašla su 1823. i 1824. u Lajpcigu i 1833. u Beču. Nova izdanja počela su izlaziti u šest knjiga od 1841. Zbog velikih štamparskih troškova, peta i šesta knjiga su pojavile tek 1862. i 1864.

Posle velikog uspeha sa narodnim pesmama, Vuk je počeo da radi na sakupljanju svih vrsta narodnih umotvorina. Prva zbirka pripovetki „Narodne srpske pripovijetke“ štampana je 1821. u Beču. U ovom izdanju se našlo 12 pripovedaka i 166 zagonetki. Godine 1853. u Beču je izašlo novo izdanje pripovedaka, koje je Vuk posvetio Jakobu Grimu. Vukova kćerka Mina je sledeće godine prevela pripovetke na nemački jezik.

Beleženje narodnih poslovica je išlo paralelno sa sakupljanjem pesama i pripovedaka. Zbog intervencije mitropolita Stratimirovića, bečke vlasti nisu dozvolile izdavanje zbirke bez dozvole budimskih vlasti. Kako je Vuk u to vreme boravio u Crnoj Gori, na Cetinju je 1836. štampao „Narodne srpske poslovice“ koje je posvetio vladiki Petru II Petroviću Njegošu. Posle ovog izdanja, Vuk je za života objavio još jedno izdanje poslovica.

Vuk je umro 7. februara 1864. godine u Beču. Posmrtni ostaci preneseni su u Beograd 1897. godine i sa velikim počastima sahranjeni u porti Saborne crkve, pored Dositeja Obradovića.

Spojler:

od **Still_dreaming** Ned Nov 06, 2011 12:13 pm

Albert Camus, francuski književnik i filozof, dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1957. godine, rođen je 7. studenog 1913. godine u Mondovi, u Alžiru. Poznat je po svom karakterističnom stilu pisanja i tematikama svojih djela. Čitav njegov opus temelji se na ideji apsurda ljudske egzistencije. Modernog čovjeka naziva bludnim, ciničnim monstrumom, a kao suprotnost svijetu današnjice evocira antičku Grčku, koja je „u svemu znala naći pravu mjeru“.

Iako je česot vezan i uz egzistencijalizam, Camus je odbijao taj pridjev. No, s druge strane, Camus u svom eseju „Pobunjeni čovjek“ piše da se cijeli svoj život borio protiv filozofije nihilizma. Njegova religioznost također je bila česta tema, a on je sam u jednoj od svojih knjiga napisao: „Ne vjerujem u boga i nisam ateist“.

Godine 1949. Camus je unutar Pokreta Revolucionarne unije osnovao Skupinu za međunarodne veze koja se protivila ateističkim i komunističkim tendencijama Bretonovog nadrealizma. Kada mu je 1957. godine uručena Nobelova nagrada, Camus je bio drugi najmlađi primatelj (nakon Rudyarda Kiplinga), prvi primatelj rođen u Africi, a nakon smrti postao je Nobelovac koji je nakon dobivanja nagrade najkraće živio (samo 3 godine). Kada je tijekom ceremonije dodjele u Stockholmu držao govor, izjavio je: „Smatram da je nagradu trebao dobiti Malraux“. Kada je Malraux to čuo, odvratio je: „Camusova izjava služi nam obojici na čast“.

Camus je preferirao da se na njega gleda kao na čovjeka i kao na mislioca, a ne kao na pripadnika neke škole ili ideologije. Ljudi su mu bili draži od ideja. U jednom intervjuu iz 1945. godine, Camus je odbio bilo kakvu povezanost s ijednom ideologijom: „Ne, nisam egzistencijalist. Sartre i ja se uvijek čudimo kad vidimo naša imena povezana...“.

Na forumu imamo temu o njemu.

Spojler:

od Sponsored content

Kalendar poznatih

Milorad Pavić - 15. oktobar

Oskar Vajld - 16. oktobar

Artur Miler - 17. oktobar

Chuck Berry - 18. oktobar

Migel Anhel Asturijas - 19. oktobar

Artur Rembo - 20. oktobar

Alfred Nobel - 21. oktobar

Franc List - 22. oktobar

Ang Li - 23. oktobar

Antoni van Levenhuk - 24. oktobar

Pablo Pikaso - 25. oktobar

Miloš Crnjanski - 26. oktobar

Nikolo Paganini - 27. oktobar

Re: Kalendar poznatih

Eros Ramacoti - 28. oktobar

Vinona Rajder - 29. oktobar

Pol Valeri - 30. oktobar

Johanes Vermer - 31. oktobar

Benvenuto Čelini - 1. novembar

Odiseas Elitis - 2. oktobar

Andre Malro - 3. novembar

Mira Banjac - 4. novembar

Milena Pavlović-Barili - 5. novembar

Vuk Stefanović Karadžić - 6. novembar

Alber Kami - 7. novembar

Re: Kalendar poznatih