Mikelanđelo Buonaroti - 6. mart

od **Still_dreaming** Pon Mar 05, 2012 12:21 pm

Mikelanđelo Buonaroti (Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni) rođen je 6. marta 1475. u Kaprezu, Firentinska Republika, a umro 18. februara 1564. godine u Rimu. Bio je italijanski renesansni vajar, slikar, arhitekta i pesnik i veoma je uticao na dalji razvoj evropske umetnosti.

Za vreme života već je bio smatran najvećim umetnikom svoga vremena, a od tada pa do danas jednim od najvećih umetnika svih vremena. Veliki broj njegovih dela iz slikarstva, vajarstva i arhitekture su među najpoznatijim u istoriji umetnosti. Freske svoda Sikstinske kapele u Vatikanu danas predstavljaju njegova najpoznatija dela, iako je Mikelanđelo sebe smatrao vajarem. Rad na više polja umetnosti nije bio neubičajen u njegovo vrijeme. Skulpture u mermeru je radio čitavog svog stvaralačkog veka, a drugim umetnostima se bavio samo u određenim etapama. Velika popularnost freski Sikstinske kapele najvjerovatnije je posledica velike popularnosti slikarstva u 20. veku, ali takođe i činjenice da veći broj njegovih skulptura nisu završene.

Više u temi posvećenoj njemu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Uto Mar 06, 2012 12:04 pm

Maurice Ravel, rođen 7. ožujka 1875. godine u Ciboureu, francuski je skladatelj i pijanist iz perioda impresionizma. Njegova je glazba suptilna, bogata i oštra. Njegova pijanistička, komorna, vokalna i orkestralna glazba danas je neizostavni dio koncertnih repertoara.

Njegove klavirske skladbe kao „Jeux d'eau“, „Miroirs“ i „Gaspard de la nuit“ zahtijevaju znatnu vještinu od izvođača, a njegove orkestralne skladbe, kao što su „Daphnis i Chloe“ i njegova obrada Musorgskijevih „Slika s izložbe“, vrlo efektno koriste tonalnu boju, te različite zvukove i instrumente.

Široj publici, Ravel je poznat po svom orkestralnom djelu „Boléro“, koje je on smatrao trivijalnim i jednom ga je opisao kao „djelo za orkestar bez glazbe“.

Sebe je smatrao klasicistom. On je svoje nove i inovativne harmonije prezentirao oslanjajući se pretežito na tradicionalne forme. Često je maskirao sekcije svojih struktura na prijelazima koji su maskirali početke njegovih motiva.

Umro je 28. prosinca 1937. godine u Parizu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Sre Mar 07, 2012 12:22 pm

Ruđero Leonkavalo (ital. Ruggiero Leoncavallo), rođen u Napulju, 8. marta 1858. godine, bio je je italijanski kompozitor, predstavnik muzičkog verizma (realizam) u operskoj umetnosti (zajedno sa Pučinijem i Maskanjijem). Njegovo najpoznatije delo je opera ‚‚Pajaci'', koja je doživela istu sudbinu kao i ‚‚Kavalerija''. Ona opisuje događaje iz života putujuće glumačke grupe. Pokretač radnje je nevera izazvana ljubomorom, posle koje će uslediti osveta i ubistvo. Poznatija dela su i: ‚‚Mediči", ‚‚Kralj Edip", ‚‚Kraljica ruža".

Umro je u Montekatiniju, 9. avgusta 1919. godine.

Spojler:

od **Still_dreaming** Čet Mar 08, 2012 12:00 pm

Žilijet Binoš (fr. Juliette Binoche) je francuska glumica. Rođena je 9. marta 1964. godine u Parizu od oca filmskog reditelja i majke glumice. Sa petnaest godina otišla je na školovanje u specijalnu srednju školu za umetnost, posle koje je upisala Nacionalni konzervatorijum dramskih umetnosti u Parizu.

Sa osamnaest godine stekla je malu ulogu u nezavisnom filmu „Liberti Bele“ (Liberty Belle). Dok je pokušavala da izgradi glumačku karijeru, narednih pet godina radila je kao službenica u gradskom sekretarijatu i kao slikarski model.

Imala je 24 godine kada je dobila prvu veliku ulogu u filmu Filipa Kaufmana „The Unbearable Lightness of Being“. Taj performans doneo joj je mnogo nagrada i ponuda za glumu u budućim filmskim ostvarenjima kao što je „Tri boje: plavo“ (filmska trilogija ‚‚Tri boje'' Kristofa Kiješlovskog) zahvaljujući kom je dobila nagradu Cezar za najbolju glumicu. Za istu nagradu bila nomonovana pet puta tokom karijere.

1996. igra Hanu, kanadsku medicinsku sestru koja leči ranjenog neznanca tokom Drugog svetskog rata, u filmu „Engleski pacijent“, zahvaljujući kom je dobila Oskara za najbolju sporednu žensku ulogu i pored favorizovane Luran Bakal.

Film „Čokolada“ donosi joj 2000. godine nominaciju za Oskara po drugi put. Ovaj film je snimljen po romanu Žoane Haris (nagradu je tad dobila Džulija Roberts za ulogu u filmu „Erin Brokovič“).

Žilijet Binoš je najplaćenija francuska glumica. Ima dvoje dece: Rafaela (sa Andreom Haleo) i Hanu (sa francuskom glumcem Benotom Magimelom).

Spojler:

od **Still_dreaming** Pet Mar 09, 2012 12:11 pm

Vladislav Petković Dis ( — 16. maj 1917, kod Krfa) je bio srpski pesnik. Rođen je u Zablaću kod Čačka, 10. marta 1880. godine. Radio je kao učitelj i carinski službenik. Bio je izveštač sa fronta u Balkanskim ratovima. Za vreme Prvog svetskog rata, preživeo je povlačenje preko Albanije, odakle je prebačen na Krf, a zatim transportovan u Francusku gde piše svoju poslednju zbirku pesama ‚‚Nedovršene pesme''.

Dis je pesnik iracionalnog, on slike nalazi u podsvesnom. Pesnik je sumornih raspoloženja i čak očaja, njegov je izraz setan i muzikalan. Jovan Skerlić ga je kritikovao, jer se Dis nije uklapao u njegov ideal naprednog pesnika. Kasnija kritika, počevši od Isidore Sekulić, uvrstila je Disa među najbolje srpske pesnike nalazeći da je uveo u srpsku poeziju modernu poetiku i nov senzibilitet, i pored izvesnih jezičkih nebrižljivosti.

Knjigu ‚‚Utopljene duše" Dis je objavio 1911. godine. Štampao ju je o svom trošku, jer nije bilo izdavača koji bi objavio poeziju pesnika za koju je Jovan Skerlić, tada najuticajnija ličnost srpske kritike, tvrdio da „jeste jedna neuka i gruba imitacija“. Poezija „Utopljenih duša“ je negatorska, bolećiva, plačna i crna. Uvodi u nju bodlerovske motive, što predstavlja novinu, ali tu je prisutan i motiv mrtve drage, koji nalazimo i u narodnoj lirskoj poeziji. Njegova poezija ide u iracionalno, u njoj su Disovi snovi i njegove tišine.

Zbirka poezije ‚‚Mi čekamo cara" napisana je 1913. godine. Njegovi kafanski prijatelji su govorili da bi bilo bolje da ju je naslovio „Mi čekamo para“. U ovoj zbirci pesnik je nastojao da izrazi slavu svoje otadžbine. To, međutim, nije radio klikćući o nacionalnom ponosu, kao drugi pesnici, nego je tužno lutao po zgarištima i truleži. Najpoznatije i umetnički najvrednije pesme Vladislava Petkovića Disa su: „Tamnica“, ‚‚Možda spava'' i „Nirvana“.

Pri povratku u Grčku, brod na kome je plovio presreće i potapa nemačka podmornica kod Krfa 16. maja 1917. godine.

Više u temi posvećenoj njemu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Sub Mar 10, 2012 12:25 pm

Torkvato Taso (ital. Torquato Tasso) je bio italijanski pesnik i autor čuvenog epa ‚‚Oslobođeni Jerusalim'', koje se smatra jednim od najreprezentativnijih dela italijanske književnosti. Bio je uzor romantičarima, a njegova poezija inspirisala je Getea i Bajrona. Neki njegovi soneti posvećeni su Dubrovčanki Cvijeti Zuzorić.

Rođen je 11. marta 1544. godine. U dvanaestoj godini ostaje bez majke. Pravo je studirao u Bolonji i Padovi. Od 1565. je u službi kardinala d'Estea. Mučen opsesijom greha, uveren da se udaljio od crkvenog učenja, prijavljuje se inkvizitoru u Ferari. Zatvoren je u samostan, ali beži i putuje po Italiji. 1575. godine dovršava svoje najpoznatije djelo ‚‚Oslobođeni Jeruzalem" koje je pisao gotovo deset godina. U njemu je prikazao mentalitet renesansnog čoveka, artistički nemir i ljubav za baštinu helenskog sveta. Autor je velikog broja lirskih pesama, punih svetla i tame, dobra i zla, poroka i vrlina. Poznata je legenda o Tasovoj naklonosti prema pesnikinji Cvijeti Zuzorić, kojoj su navodno posvećena tri soneta i pet madrigala. Napisao je i pastirsku igru ‚‚Aminta'', 1573. godine. Umro je 25. aprila 1595. godine. Budući da su još za života nastale brojne legende vezane za njegov život i duševnu poremećenost, Johan Volfgang Gete je 1790. napisao dramu ‚‚Torkvato Taso''.

od **Still_dreaming** Ned Mar 11, 2012 12:29 pm

Stiv Haris (engl. Steve Harris) je basista i osnivač britanske hevi metal grupe Iron Maiden.

Stiv (Stephen Percy Harris) je rođen 12. marta 1957. godine u Lejtonstonu - London, Engleska, odrastao je u istočnom delu Londona. Kao dečak bio je opsednut fudbalom (igrao u mladoj postavi Vest Hem Junajteda) i mogao je da postane profesionalni fudbaler da se nije okrenuo muzici i izabrao pravi put. Svoju muzičku karijeru počinje kao klavijaturista, da bi se tek kasnije opredelio za bas gitaru. Godine 1971. Stiv kupuje bas gitaru koja je u to vreme koštala velikih 40 funti i vežba uz svoje omiljene ploče. Veliki uticaj na njega imao je bend Džetro Tal, ali i ostale grupe tog vremena kao što su Black Sabbath, Genesis (rani period), Thin Lizzy... Početkom sedamdesetih postaje član grupe - Gipsy's Kiss. Grupa je u početku svirala obrade tuđih pesama, a kasnije i svoje kompozicije. Godine 1975. postaje član grupe Smiler.

Godine 1976. formira Iron Maiden, gde svira do danas. Stiv Haris uvodi novi stil sviranja bas gitare koji se danas naziva 'galopiranje'. Postaje uzor mnogim bas gitaristima širom sveta i stiče poštovanje svojih kolega. Uticao je na skoro sve hevi metal bendove od početka osamdesetih.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pon Mar 12, 2012 1:15 pm

Kalendar poznatih - Page 13 Vesnatrivali

Vesna Trivalić, rođena u Beogradu 13. marta 1965. godine, srpska je glumica.

Fakultet dramskih umetnosti završila je u Beogradu 2003. godine, u klasi profesora Vladimira Jevtovića. Smatra se jednom od najdarovitijih srpskih komičarki. Iako je FDU upisala iz drugog pokušaja 1. jula 1984, diplomirala je tek 2003. godine i to na nagovor svog profesora Vladimira Jevtovića, a do tada je napravila veoma uspešnu karijeru.
Vesna Trivalić retko daje intervjue i nikada ne gostuje u tv emisijama. Prva profesionalna uloga Vesne Trivalić u pozorištu bila je u Ateljeu 212 u predstavi ‚‚Totovi", a prvu filmsku ulogu odigrala je 1987. u filmu ‚‚Dogodilo se na današnji dan"
Tokom karijere na filmu je ostvarila mnoštvo epizodnih, ali efektnih uloga. Prvu glavnu filmsku ulogu ostvarila je u Kusturičinom filmu ‚‚Život je čudo" u kojem je tumačila lik Jadranke. Na filmu je najčešće do sada sarađivla sa rediteljom Srđanom Dragojevićem, a njeni najčešći partneri su Zoran Cvijanović i Dragan Bjelogrlić. Zoran Cvijanović joj je bio prvi partner i na filmu ‚‚Dogodilo se na današnji dan" i u pozorištu ‚‚Totovi",a 1991. godine je sa Draganom Bjelogrlićem proglašena za glumački par godine na festivalu u Nišu za par koji su tumačili u seriji ‚‚Bolji život".
Trivalićeva je član Saveza dramskih umetnika Srbije od 4. jula 2006. godine.

Spojler:

od **Still_dreaming** Uto Mar 13, 2012 12:41 pm

Miroslav Mika Antić, rođen 14. marta 1932. godine u Mokrinu, bio je srpski pesnik. U rodnom Mokrinu pohađao je osnovnu školu, gimnaziju je završio u Kikindi i Pančevu, a studije je upisao u Beogradu. Živeo je u Novom Sadu.

Pre nego što je postao poznat bavio se raznim poslovima - bio je mornar, radio u lutkarskom pozorištu. Sem pisanja bavio se i slikarstvom, novinarstvom i filmom. Bio je i urednik lista „Ritam“ i Zmajevog „Nevena“, „Dnevnika“ u Beogradu i „Mladog pokolenja“ u Novom Sadu.

Pesnik Mika Antić, u jednom razgovoru je rekao da je čitao mnoge pisce i da su na njega svi uticali, ali je malo onih, kako je govorio, koji su mi ostali dobri i večiti prijatelji. U dečijoj literaturi, na primer, kako je govorio, nikad se nije razočarao u Sent Egziperija. U svom delu, Antić, poput Egziperija, pokazuje koliko su vredne male stvari koje odrasli ljudi ne primećuju. On piše o sitnicama koje čoveka okružuju a koje on nije u stanju da primeti opterećen svakodnevnim životnim aktivnostima. Mika Antić nikada nije želeo da odraste. Ostao je veliko dete koje često zaluta u sferama mašte, dete koje ume da voli, ali i koje pati. U obraćanju deci on kaže „Moje pesme nisu pesme, nego pisma svakome od vas. One nisu u ovim rečima, već u vama, a reči se upotrebljavaju samo kao ključevi, da se otključaju vrata iza kojih neka poezija, već doživljena, već završena, već mnogo puta rečena, čeka zatvorena da je neko oslobodi“.

Preminuo je 24. juna 1986. godine u Novom Sadu.

Na forumu postoji tema posvećena njemu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Sre Mar 14, 2012 12:10 pm

David Albahari, rođen 15. marta 1948. godine u Peći, srpski je pisac jevrejskog porekla koji trenutno živi u Kalgariju u Kanadi. Albahari uglavnom piše romane i kratke priče koje su često autobiografske. Takođe je i prevodilac sa engleskog jezika.

David Albahari je u Zagrebu studirao englesku literaturu i jezik. Prvu zbirku kratkih priča „Porodično vreme“ je objavio 1973. Postao je popularan u književnim krugovima četvrtom knjigom „Opis smrti“, za koju je dobio nagradu „Ivo Andrić“.

1991. godine je postao predsednik Federacije jevrejskih zajednica Jugoslavije, a radio je i na evakuaciji jevrejskog stanovništva iz Sarajeva. 1994. godine se preselio s porodicom u Kalgari, gde i dalje živi. I dalje piše i objavljuje na srpskom jeziku. Dobitnik je NIN-ove nagrade za roman „Mamac“ 1996. godine i nagrade Zlatni suncokret za zbirku priča „Svake noći u drugom gradu“ 2008. godine.

David Albahari je pisac prilično zatvorenog, na momente čak hermetičnog izraza, autor koji zahteva ne samo veliki čitalački napor, već i punu saradnju čitaoca u izgrađivanju značenja pojedinih dela. Uprkos tome, on je tokom svog gotovo tridesetogodišnjeg postojanja u srpskoj literaturi stekao ne samo nepodeljenu naklonost kritike, već i prilično veliki broj čitalaca. Interesantna je pojava da se među ljubiteljima knjige u Srbiji teško može naći čitalac koji nema jasno izražen vrednosni stav prema Albaharijevom opusu: s jedne strane nalazi se prilično širok sloj obožavalaca njegove proze među kojima on često predstavlja pravog kultnog pisca, dok se s druge strane nalazi nešto uža grupa onih kojima izrazita složenost i naglašena artificijelnost njegovog izraza stvara prilično jak otpor.

Kritika je od samog početka prihvatila Albaharijevo stvaralaštvo uz izuzetno pohvalne ocene, počev od najranijih prikaza prve zbirke, kada je Bogdan A. Popović zaključio u prikazu „Porodičnog vremena“ da je pripovedačka polazišna pozicija „za darovitog mladog pisca... od neprocenjive vrednosti“, pa sve do skorašnjeg suda Vase Pavkovića da je samo pitanje vremena „kada će svet prepoznati velikog pisca srpskog jezika“. Albaharijeva ostvarenja prevođena su na francuski, nemački, engleski, hebrejski, poljski, italijanski, makedonski, slovenački, albanski, slovački, mađarski...

Spojler:

od **Still_dreaming** Čet Mar 15, 2012 12:03 pm

Sili Pridom (fr. Sully Prudhomme ili René François Armand Prudhomme) je bio francuski književnik, pripadnik parnasovske škole, pokreta koji je težio da obnovi eleganciju romantizma u francuskoj poeziji. 1901. godine je dobio Nobelovu nagradu za književnost. Bio je prva osoba kojoj je dodeljena ova nagrada.

Rođen je 16. marta 1839. godine. Studirao je nauke, ali zbog očne bolesti nije mogao da nastavi karijeru. Prvo je radio u fabrici, a 1860. počeo je da studira prava. 1865. godine je počeo da piše melanholične pesme inspirisane ljubavlju. ‚‚Stances at poèmes'' (1865) sadrži njegovu najpoznatiju pesmu, ‚‚Razbijena vaza''. ‚‚Trials'' i ‚‚Solitudes'' su takođe pisane u tom njegovom početnom sentimentalnom stilu.

Pridom se kasnije posvetio lirici Parsinista, predstavljajući filozofske koncepte u obrnutom smislu. Najpoznatija dela u toj seriji su mu ‚‚Pravda'' (1878) i ‚‚Sreća'' (1888). Ta dela su kasnije pretvorena u faustijanski način ljubavi. U Francusku akademiju je primljen 1881. godine, na poziciji 24. bio je 1881 - 1907.

Umro je 7. septembra 1907. godine. Veliki uticaj izvršio je na pesnika srpske moderne Jovana Dučića.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pet Mar 16, 2012 12:03 pm

Kurt Fogel Rasel (engl. Kurt Vogel Russell) je američki glumac.Na Hollywoodsku scenu se probio tokom 1970tih, glumeći u nekoliko zapaženih uloga, uključujući filmove poput Bijeg iz New Yorka, Stargate te nedavno i Grindhouse.

Rođen je 17. marta 1951. godine u Springfildu (Masačusets). Roditelji su mu Louise Julia, koja se bavila plesom i Bing Russell, glumac poznat po ulozi u filmu ‚‚Bonanza''. Roditelji su mu poreklom iz Holandije.

Glumačku karijeru Rasel je započeo kada je imao 10 godina, glumeći u filmu Elvisa Preslija ‚‚Dogodilo se na svetskoj izložbi'', u ulozi ružnog dečaka. Dve godine kasnije usledila je nešto značajnija uloga u vestern seriji ‚‚Putovanja Džejmija MekFitersa'' (1963-1964), baziranoj na romanu Robert Lewis Taylora. Zatim je dobio ulogu u epizodi ‚‚Ostrva Giligan'' kao dečak iz džungle. Nedugo zatim, potpisuje desetogodišnji ugovor s Walt Disney Company, postavši time, po rečima Roberta Osborna, top studijska zvezda 70ih. Rasel je glumio u brojnim Diznijevim filmovima: ‚‚Follow Me, Boys!'' (1966), ‚‚The One and Only, Genuine, Original Family Band'' (1968), ‚‚The Computer Wore Tennis Shoes'' (1969) i ‚‚The Strongest Man in the World'' (1975).

Ranih 70ih amaterski se bavio i bejzbolom. Igrao je za tim California Angels (danas Los Angels Angels of Anaheim), međutim jednom prilikom teško je povredio rame 1973. godine, i ponovo se vraća glumi.

Oženio se glumicom Season Hubley, koju je upoznao na snimanju filma ‚‚Elvis'' 1979. godine. Dobili su sina 1980. kojem su dali ime Boston. Brak im se raspao tokom 1983. godine, kada on upoznaje glumicu Goldie Hawn, s kojom je i danas u vezi. S njom dobija sina Wyatta 1986. godine. Djeca Goldie Hawn iz prvog braka (s Bilom Hudsonom), Oliver i Kate Hudson, smatraju Rasela za svog oca.

Rasel je istaknuti član Slobodnjačke stranke SAD (United States Libertarian Party). Danas živi s suprugom Goldie u Vankuveru u Kanada.

od **Still_dreaming** Sub Mar 17, 2012 12:07 pm

Nikolaj Aleksandrovič Berđajev (rus. Николай Александрович Бердяев) je bio ruski religijski i politički filozof, predstavnik egzistencijalizma.

Rođen je 18. marta 1874. godine u Kijevu u aristokratskoj porodici. Majka mu je bila polufrancuskinja, a otac Rus. Pohađao je vojnu školu, iz koje je izbačen zbog nedovoljne ocene iz veronauke. Veroučitelj verovatno nije mogao da pretpostavi da će Nikolaj Aleksandrovič postati izuzetno značajan religiozni mislilac, koga u crkvenim krugovima nazivaju prorokom, doktor teologije i laureat za Nobelovu nagradu. Sa svega četrnaest godina čita Hegela, Kanta i Šopenhauera. Od ranog detinstva govori francuski (jezik koji su koristili u kući) i nemački.

Odlučuje da se posveti intelektualnoj karijeri i 1894. godine se upisuje na Kijevski univerzitet. Tamo postaje marksista i posle hapšenja na studentskim demonstracijama, četiri godine kasnije, izbačen je sa univerziteta. I posle toga nastavlja sa aktivnostima usmerenim protiv vlasti i biva osuđen na progonstvo u unutrašnjost u trajanju od tri godine.

Godine 1904. se ženi sa Lidijom Trušef, svojom životnom saputnicom, i par se seli u Petrograd, prestonicu i tadašnji centar intelektualne i revolucionarne aktivnosti.

Dva puta je za vreme carske Rusije boravio u zatvoru i privremeno prognan u unutrašnjost Rusije, i dva puta za vreme boljševizma. Jednom prilikom je nedelju dana proveo u zatvoru Čeke da bi ga na kraju ispitivao sam Đeržinski, načelnik ČEKA-e.

Godine 1922. Berđajev je proteran sa ženom Lidijom i njenom sestrom Jevgenijom Rap iz Rusije zajedno sa mnogim piscima i filozofima. Neko vreme boravi u Berlinu, a zatim u Parizu i na jugu Francuske.

Krajem septembra meseca 1945. godine, Lidija umire usled paralize muskulature grla koja je bila praćena otežanim govorom i uzimanjem hrane. Berđajev ostaje da živi sa svojim najboljim prijateljem, Lidijinom sestrom, Jevgenijom Rap. Univerzitet u Kembridžu mu 1947. godine dodeljuje doktorat teologije honoris causa.

Umro je za svojim pisaćim stolom 24. marta 1948. godine u Klamaru u blizini Pariza.

U središte svoje filozofije je stavio slobodu, za koju je smatrao da postoji van Boga (pod uticajem nemačkih mističara, u prvome redu Jakoba Bemea). Smatrao je da je čovek pozvan da stvara zajedno sa Bogom i da je ovaj život u stvari osmi dan stvaranja na koji je čovek pozvan. Veruje da se čovek može opravdati stvaralaštvom. Specifičan je i njegov odnos prema ideji pakla, za koji smatra da ne postoji, ali u svojoj filozofskoj autobiografiji ispoveda da se svakog dana sa suzama moli za sve one koji se muče u paklenim mukama. Prihvata Fjodorovljevo uslovno tumačenje apokalipse, po kome je samo put zla predodređen, dok je Božiji put, put slobode i stvaralaštva.

U Petrogradu je osnovao Religiozno filozofsko društvo. Pod raznim uticajima stvara sopstveni filozofski sistem kao svojevrsni egzistencijalizam. Smatra imperativnim vraćanje crkvi i hrišćanstvu, odnosno hrišćanskom svetu kao utočištu zakonitosti i morala i civilizacije na razumu zasnovane. Duh čoveka koji je stvorio tehniku nije u stanju zavladati njome, menjajući pri tom organsko-iracionalno s organizaciono-racionalnim. Mašina menja čovečji rad i to treba da uništi ropstvo i siromaštvo čoveka, ali mašina se ne pokorava onome što je od nje traženo, već mašina nameće nova, svoja pravila. Zloupotrebi mašine nije kumovala mašina, već baš čovek. Mašina može biti moćno sredstvo pobede nad prirodom ako je čovek slobodnog duha.

od **Still_dreaming** Ned Mar 18, 2012 12:24 pm

Dejvid Livingston (engl. David Livingstone), rođen 19. marta 1813. godine u Blantiru, bio je škotski lekar, misionar i istraživač Afrike. U periodu 1841 — 1873, otkrio i ispitao prostrane oblasti južne, istočne i srednje Afrike i najviše doprineo njenom istraživanju.

Prvi istraživao, od 1849, pustinju Kalahari i basen reke Zambezi i otkrio Viktorijine vodopade (Mosioatunja), zatim jezero Njasu (Malavi) i druga, a od 1867. i izvorište reke Kongo. Po njemu su nazvani i Livingstonovi vodopadi u donjem toku reke Kongo, između luke Matadi i Kinšase u Istočnom Kongu.

Kako se poslednjih godina života, dok je istraživao istočnu Afriku, dugo bio izgubio svaki trag njegovoj ekspediciji, 1871. je krenula ekspedicija Henri Morton Stenlija, koja ga je pronašla na istočnoj obali jezera Tanganjika, na putu ka izvorištu Nila.

Umro je 1. maja 1873. godine u blizini jezera Bangveulu. Kao najveći britanski istraživač sahranjen je u Vestminsterskoj katedrali u Londonu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pon Mar 19, 2012 12:15 pm

Henrik Ibzen, rođen 20. marta 1828. godine u Skienu, bio je norveški dramski pisac. Napustio je Norvešku 1864. godine i nakon 27 godina provedenih u Italiji i Nemačkoj, vratio se u zemlju stekavši veliki ugled. U svojim dramama je analizirao moralne nedostatke modernog društva. Svoje poslednje četiri drame napisao je u Norveškoj, a 1900. godine je doživeo prvi od serije moždanih udara i tada se povlači iz javnog života.

U prvom stvaralačkom periodu preovlađuje nacionalni romantizam, koga se on postepeno oslobađa. Glavno delo ovog perioda je: ‚‚Pretendenti na presto'', delo prožeto sumnjom u pesnički poziv, sumnjom koja će, uz sukob želja i mogućnosti, ostati osnovni motiv njegovog celokupnog stvaralaštva. Taj period završava dramom ‚‚Brand'', u kojoj autor izlaže etički kredo ‚‚sve ili ništa”, radikalan, ali apstraktan zahtev koji se nije odnosio ni na kakvu konkretnu društvenu akciju, i dramom ‚‚Per Gint'', najsloženijim delom norveške književnosti, ujedno i poslednjom dramom koju je napisao u stihu.

Dramom ‚‚Savez mladih'', sa tematikom iz savremenog života, Ibzen najavljuje svoju kritičko-realističku fazu koju čine ‚‚Stubovi društva'' (kritika bezočnosti građanskog društva), ‚‚Lutkina kuća'' (kritika položaja žene u društvu), ‚‚Aveti'' (problem krivice i praštanja) i ‚‚Narodni neprijatelj'' (gušenje istine koja smeta građanskom sloju). Te četiri drame je napisao pod uticajem stava danskog kritičara Georga Brandesa i njegovog poziva na stvaranje društveno angažovane književnosti, i njima je izazvao veliku pažnju. Njih povezuje oštra kritika dvostrukog morala. Zbog njegove oštre osude licemerja i nekih ključnih vrednosti građanskog društva, kao što su brak i volja većine, nordijska pozorišta su odbijala da igraju više njegovih komada. Za prvo izvođenje ‚‚Lutkine kuće'' u Nemačkoj, morao je da napiše nov završetak u kome se Nora sa pokajanjem vraća mužu i deci, dok su ‚‚Aveti'' prvo izvedene 1882. godine u Čikagu, a tek 1890. godine u Bergenu u Norveškoj.

Sredinom osamdesetih godina devetnaestog veka njegove drame se više usredsređuju na pojedinca i njegovu sudbinu sa bitnim elementima simbolizma. Te poslednje drame, ukupno osam, često se nazivaju psihološkim. U njima sukob sna i stvarnosti postaje nerazrešiv. U Divljoj patki izlaz je u bekstvu u svet mašte, u Rosmersholmu izlaz je samoubistvo. Sličan krug motiva povezuje njegove sledeće drame: ‚‚Gospođa s mora'', ‚‚Heda Gabler'', ‚‚Graditelj Sulnes'', ‚‚Mali Ejolf'', ‚‚Jun Gabriel Borkman'' i ‚‚Kad se mrtvi probudimo''. U poslednjim dramama se vraća temi smisla umetničkog poziva uvek iznova preispitujući da li je vredno žrtvovati stvarni život zarad umetnosti. Umro je 23. maja 1906. godine u Oslu.

Njegov dramski opus značio je izuzetno mnogo za razvoj evropske i svetske realističke drame sa temama iz građanskog života, a taj se uticaj oseća i danas. O popularnosti i značaju Ibzenovog dela govori podatak da su se njegove drame 1877. godine igrale u pet pozorišta u Berlinu u jednoj jedinoj nedelji.

Na forumu postoji i tema posvećena njemu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Uto Mar 20, 2012 12:11 pm

Johan Sebastijan Bah (nem. Johann Sebastian Bach), rođen 21. marta 1685. godine Ajzenahu, bio je nemački kompozitor, orguljaš i čembalista iz doba baroka, široko priznat kao jedan od najvećih kompozitora i stubova univerzalne kulture. Njegova dela su zapažena zbog intelektualne dubine, tehničkog savršenstva i umetničke lepote.

Potiče iz jedne od najznamenitijih muzičkih porodica, koja je proizvela preko 35 značajnih kompozitora i mnoge muzičare izvođače. Za života je bio poznat kao orguljaš i čembalista, dok je njegovo kompozitorsko stvaralaštvo bilo smatrano običnim poslom profesionalnog muzičara 15— 17. veka koji je stvarao muziku za prigode na dvoru, u crkvi ili u gradu. Sa 17 godina svirao je orgulje, klavir, violinu, violu, pevao u horu i bio pomoćnik kantora. Kasnije je radio kao orguljaš, dvorski i crkveni muzičar, dirigent i učitelj. Stekao je slavu kao izvođač na orguljama i čembalu, i kao muzički improvizator.

Johan Sebastijan Bah je jedan od najznačajnijih predstavnika univerzalnog humanizma u umetnosti. Tvorac je velikog broja muzičkih oblika koji karakterišu barok kao razdoblje. Bavio se svim žanrovima muzike osim opere. Duboko religiozan i konzervativan, u svom delu je sjedinio muzičke tradicije protestantskih horova sa tradicijama južne nemačke, italijanske i francuske škole. Razvio je polifoni stil kasne renesanse do savršenstva. Umro je 28. jula 1750. godine u Lajpcigu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Sre Mar 21, 2012 12:00 pm

Endru Lojd Veber (engl. Sir Andrew Lloyd Webber, Baron Lloyd-Webber), rođen 22. marta 1948. godine u Londonu, britanski je kompozitor mjuzikla, najstariji sin Vilijama Lojda Vebera, i brat poznatog čeliste Džulijana Lojda Vebera. Lojd Veber je počeo da komponuje kada mu je bilo šest godina, a svoje delo je prvi put objavio sa devet.

Lojd Veber je postigao veliki popularni uspeh, sa nekoliko mjuzikala koji se izvode više od decenije, kako u londonskom Vest Endu tako i na njujorškom Brodveju. Komponovao je 13 mjuzikala, ciklus pesama, set varijacija, muziku za dva filma i misu Rekvijem. Dobitnik je brojnih priznanja, uključujući i titulu sera 1992, sedam Toni nagrada, tri Gremija, Oskar, Emi, sedam nagrada Olivije, Zlatni globus, i počasti Kenedijevog centra 2006.

Nekoliko njegovih pesama, posebno ‚‚I don't Know How to Love Him" iz ‚‚Isus Hrist Superstara'', ‚‚Don't Cry for Me, Argentina" iz ‚‚Evite'', ‚‚Memory" iz ‚‚Mačaka'' i ‚‚The Music of the Night" iz ‚‚Fantoma iz opere'' su široko snimane i bili su hitovi van samih mjzikala. Njegova kompanija, Really Useful Group, jedan je od najvećih operatera pozorišta u Londonu. Producenti u više krajeva Ujedinjenog Kraljevstva su pripremali produkcije, uključujući i nacopnalne turneje Lojd Veberovih mjuzikala pod licencom od ove kompanije.

od **Still_dreaming** Čet Mar 22, 2012 12:36 pm

Erih From (nem. Erich Fromm), rođen u Frankfurtu na Majni, 23. marta 1900. godine, — Muralto, 1980) bio je nemački socijalni psiholog, psihoanalitičar i humanistički filozof. On je bio povezan sa onim što je danas poznato kao Frankfurtska škola kritičke teorije.

Erih From je počeo da studira 1918. na univerzitetu u Frankfurtu na Majni. Tokom letnjeg semestra 1919. studirao je na Hajdelberškom univerzitetu, gde je promenio smer studija sa prava na sociologiju kod Alfreda Vebera (brata Maksa Vebera), Karla Jaspersa i Hajnriha Rikerta. From je postao doktor filozofije 1922, a završio je svoju obuku u psihoanalitici 1930. na Psihoanalitičkom Institutu u Berlinu. Iste godine je otvorio kliniku i pridružio se Institutu za socijalna istraživanja u Frankfurtu. Nakon što su nacisti preuzeli vlast u Nemačkoj, From se preselio u Ženevu, a onda 1934. u Njujork i na „Kolumbija univerzitetu“. Nakon što je napustio Kolumbiju, pomogao je stvaranju njujorške filijale Vašingtonske škole psihijatrije 1943. i „Vilijam Alanson Vajt“ instituta za psihijatriju, psihoanalizu i psihologiju 1945.

Kada se From preselio u Meksiko Siti 1950, postao je profesor na UNAM („Nacionalni Autonomni Univerzitet Meksika“) i osnovao psihoanalitički odel u medicinskoj školi. Podučavao je na UNAM-u do penzije 1965. U međuvremenu je podučavao kao profesor psihologiju na državnom sveučilištu Mičigena od 1957. do 1961, a kao pomoćni profesor psihologije na odelu Umetnosti i nauke njujorškog univerziteta posle 1962. godine. From se preselio u Muralto, Švajcarska, 1974. i umro u svom domu 18. marta 1980. godine, pet dana pre svog osamdesetog rođendana. Sve vreme je imao svoju kliniku i izdavao seriju knjiga.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pet Mar 23, 2012 12:32 pm

Dario Fo (ital. Dario Fo), rođen 24. marta 1926. godine u Sanđanu u Italiji, italijanski je dramski pisac. Zajedno sa suprugom Frankom Rame osnovao je pozorišnu trupu koja je razvila levičarsko političko pozorište, a kasnije su osnovali glumačku trupu koju je finansirala Italijanska komunistička partija. Godine 1970. osnovali su putujuću grupu koja je izvodila predstave u fabrikama i na drugim javnim mestima. Dobio je Nobelovu nagradu za književnost 1997. godine.

Autor je oko 70 predstava, od kojih su najpoznatije ‚‚Nećemo platiti! Nećemo platiti!'' i ‚‚Slučajna smrt jednog anarhiste''.

Spojler:

od **Still_dreaming** Sub Mar 24, 2012 12:27 pm

Bela Viktor Janoš Bartok (mađ. Béla Viktor János Bartók) je bio mađarski kompozitor, pijanista i muzikolog. Za Bartoka se kaže da je jedan on najeminentnijih kompozitora dvadesetog veka. Jedan je od osnivača etnomuzikologije, antropologije i etnografije u muzici.

Rođen je 25. marta 1881. godine u Velikom Semiklušu (danas u Rumuniji, tada u Austrougarskoj). Bio je član Mađarske akademije. Studirao je od 1892. do 1896. u Bratislavi (tada Požunu), kod Lasla Erkela, a od 1899. na Muzičkoj akademiji u Budimpešti. Po ugledu na Johanesa Bramsa, počeo je sa komponovanjem, da bi se sa Zoltanom Kodaljem okrenuo narodnoj muzici. 1940. godine se preselio u SAD gde je umro 26. septembra 1945. godine u nemaštini. Komponovao je tri koncerta za klavir, violinski koncert, tri gudačka kvarteta, koncert za violu i orkestar (po mnogima najlepši violski koncert, inače Bartokovo poslednje delo) itd.

Spojler:

od **Still_dreaming** Ned Mar 25, 2012 12:55 pm

Džejms Langston Edmund Kan (engl. James Langston Edmund Caan) je američki filmski, pozorišni i televizijski glumac, koji je rođen 26. marta 1940. godine u Bronksu (Njujork). Maturirao je na Neighborhood Playhouse, gde je učio glumu kod legendarnog učitelja glume Sanforda Majznera.

Njegova karijera počinje u tv serijama kao što su: ‚‚The Untouchables, ‚‚The Alfred Hitchcock Hour'', ‚‚Kraft Suspense Theatre'', ‚‚Combat!'', ‚‚Ben Casey'', ‚‚Dr. Kildare'', ‚‚The Wide Country'', ‚‚Alcoa Premiere'', ‚‚Route 66'' i ‚‚Naked City''. Njegova prva filmska uloga je bila u filmu ‚‚Lady In A Cage'', 1964. godine. Tri godine kasnije se pojavio sa Džonom Vejnom u filmu ‚‚El Dorado''. Svoju prvu nagradu je dobio za ulogu u filmu ‚‚The Rain People'' (1969), koji je režirao Frensis Ford Kopola. Kasnije je unajmljen od strane Kopole za film ‚‚Kum'' u kome je igrao mafijaša Santina „Sonija“ Korleonea. Za ovu ulogu nominovan je za Oskara kao najbolji sporedni glumac.

Spojler:

od **Still_dreaming** Pon Mar 26, 2012 11:16 am

Vilhelm Konrad Rendgen (nem. Wilhelm Conrad Röntgen) je nemački fizičar, koji je 8. novembra 1895. proizveo i registrovao elektromagnetne zrake, koji su danas poznate kao iks-zraci ili rendgenski zraci.

Rođen je 27. marta 1845. godine u Lenepu u Pruskoj. Studirao je na univerzitetu u Utrehtu, Holandija, zatim na ETH u Cirihu gde je diplomirao mašinsko inženjerstvo. Godine 1869. doktorirao je na Univerzitetu u Cirihu.

Pogrešno se veruje da je Rendgen iks-zrake pronašao slučajno. Slučaj je bio samo utoliko što je zastor barijumplatinacijanida koji je pripremio za jedan od narednih eksperimenata zasvetleo pre nego što je bio upotrebljen.

U toku 1895. Rendgen je poput brojnih fizičara ispitivao efekte visokog napona na električno pražnjenje u razređenim gasovima u vakuumskim cevima. Krajem te godine već su se ispitivali efekti katodnih zraka van vakuumskih cevi. U pripremi jednog od takvih eksperimenata testirao je aparaturu u mraku i primetio je nekakvo svetlucanje na stolu, metar od aparature, kada god uključi visoki napon. Pošto se u ponovljenim pokušajima desilo isto, upalio je šibicu i shvatio da svetlucanje dolazi od barijumplatinocijanida koji je tu bio odložen čekajući neki od sledećih eksperimenata.

Rendgen je nagađao da se radi o novoj vrsti zraka (katodni zraci su već bili poznati). Sledećih nekoliko nedelja je jeo i spavao u laboratoriji neprekidno ispitujući osobine novih zraka koje je privremeno nazvao iks-zraci, koristeći matematičko označavanje za nepoznatu veličinu. Mada su kasnije zraci kada je postao poznat po njemu dobili ime rendgenski zraci, on je radije koristio izraz iks-zraci.

U jednom momentu dok je ispitivao sposobnosti raznih materijala da zaustave zrake prineo je ruku fluoroscentnom zaklonu dok je aparatura bila uključena i na zaklonu primetio skelet svoje šake. Kasnije je priznao da je ta slika ostavila tako snažan utisak na njega da je odlučio da dalje eksperimente nastavi u tajnosti jer se plašio da bi mogao izgubiti reputaciju ako se ispostavi da sve što tvrdi nije tačno. Rad ‚‚O novoj vrsti iks-zraka'' objavljen je 50 dana kasnije, 28. decembra 1895.

Godine 1901. dobio je prvu Nobelovu nagradu za fiziku. Novac od nagrade poklonio je svom univerzitetu. Iz moralnih pobuda je odbio da svoj rad zaštiti patentom. Umro je 10. februara 1923. godine u Minhenu. U novembru 2004. Internacionalna unija za čistu i primenjenu hemiju dala je 111. elementu u periodnom sistemu ime rendgenijum.

Spojler:

od **Still_dreaming** Uto Mar 27, 2012 11:45 am

Aleksej Maksimovič Peškov (rus. Алексей Максимович Пешков), poznatiji kao Maksim Gorki (rus. Максим Горький), bio je sovjetski pisac, osnivač književnog metoda socijalističkog realizma i politički aktivista. Rođen je u Nižnjem Novgorodu rođen 28. marta 1868. godine , a umro je 18. juna 1936. godine u Moskvi. Od 1906. do 1913. i od 1921. do 1929. živeo je u inostranstvu; nakon povratka u Sovjetski Savez, prihvatio je kulturnu politiku toga vremena, mada mu nije bilo dozvoljeno da napušta zemlju.

U 19. godini pokušao je samoubistvo. Agitirao je protiv carizma, tražio društvo revolucionara narodnjaka i branio interese siromašnih. Godine 1905. piše proglase protiv vojske, policije, cara i biva zatvoren, a oslobođen je na protest intlektualaca mnogih zemalja. Godine 1906. ilegalno napušta zemlju i ostaje u emigraciji do 1913, gdje se bori za obustavljanje svake pomoći carskoj Rusiji. U svojim prvim pripovetkama opisuje egzistenciju ljudi sa dna društvene lestvice. U nizu članaka prikazuje svoje neprijateljstvo prema fašizmu i malograđanskoj sebičnosti. Smisao umetnosti tražio je u istini, stvaralačkom radu i afirmaciji čovečnih odnosa među ljudima.

Više u temi posvećenoj njemu.

Spojler:

od **Still_dreaming** Čet Mar 29, 2012 2:04 am

Kristofer Lamber (fr. Christophe Guy Dénis Lambert) je američki glumac francuskog porekla. Holivudsku slavu i bogatstvo stiče filmskim hitom ‚‚Gorštak" (1986) koji je potom nastavljen u svojevrsnom mini serijalu.

Rođen je 29. marta 1957. godine u Njujorku. Otac mu je bio francuski diplomata u Ujedinjenim nacijama zbog čega se često selio. U Ženevu se doselio 1959. godine, gde završava osnovnu školu, a sa 16 godina se seli u Pariz gde pohađa Pariski konzervatorijum. Njegovo prvo veće ostvaranje, i prva glavna uloga u filmu ‚‚Legenda o Tarzanu, gospodaru majmuna" iz 1984. godine donose mu popularnost.

Bio je venčan sa Dajanom Lejn od 1988. do 1994. godine, sa kojom ima jedno dete. Trenutno je venčan sa Jaimyse Haft, sa kojom se venčao 1999. godine.

Spojler:

od **Still_dreaming** Čet Mar 29, 2012 11:14 am

Autoportret, ulje na kartonu, 1887.

Vinsent van Gog je jedan od trojice najvećih slikara postimpresionizma i jedan od najcenjenijih slikara uopšte. Rođen je 30. marta 1853. godine u Zindertu. Poreklom iz Holandije, bio je teolog i sveštenik u rudniku i slikao je rudare tamnim mrkozelenim bojama. Posle kratke pariske impresionističke faze kada rasvetljava paletu i napušta socijalne teme, Van Gog odlazi u Arl, na jugu Francuske, gde započinje njegov arlezijski period. Kopirao je Milea, Gogena i Lotreka.

Intenzivno je koristio crvenu i zelenu boju i povodom svoje slike ‚‚Kafana noću'' piše svom bratu Teu u Parizu: ‚‚Soba je krvavocrvena i tamnožuta, u sredini je zeleni bilijar i četiri svetiljke limunove boje, koje bacaju narandžastozelenu svetlost. Svuda se bore najrazličitije zelene i crvene boje: u sitnim likovima protuva koje spavaju, u praznoj i žalosnoj sobi... Pokušao sam da crvenim i zelenim izrazim strašne strasti ljudske duše."

Van Gog je začetnik kolorističkog ekspresionizma. Kada je Pol Gogen došao u Arl počeo je da slika zajedno sa Van Gogom, ali ubrzo njih dvojica počinju da se svađaju. Gogen napušta Van Goga, koji očajan odseca sebi uvo i kasnije završava u duševnoj bolnici Sen Remi. Na slikanju u prirodi kada mu nije išlo od ruke, u svojoj 37. godini, 29. jula 1890. godine, ubio se iz pištolja koji je uvek nosio da se brani od šumskih životinja.

Slika ‚‚Seljanka'' iz njegovog ranog holandskog perioda (mart 1885) nalazi se u beogradskom Narodnom muzeju.

Spojler:

od Sponsored content

Kalendar poznatih

Mikelanđelo Buonaroti - 6. mart

Moris Ravel - 7. mart

Ruđero Leonkavalo - 8. mart

Žilijet Binoš - 9. mart

Vladislav Petković Dis - 10. mart

Torkvato Taso - 11. mart

Stiv Haris - 12. mart

Vesna Trivalić - 13. mart

Mika Antić - 14. mart

David Albahari - 15. mart

Sili Pridom - 16. mart

Kurt Rasel - 17. mart

Nikolaj Berđajev - 18. mart

Dejvid Livingston - 19. mart

Henrik Ibzen - 20. mart

Johan Sebastijan Bah - 21. mart

Endru Lojd Veber - 22. mart

Erih From - 23. mart

Dario Fo - 24. mart

Bela Bartok - 25. mart

Džejms Kan - 26. mart

Vilhelm Konrad Rendgen - 27. mart

Maksim Gorki - 28. mart

Kristofer Lamber - 29. mart

Vinsent van Gog - 30. mart

Re: Kalendar poznatih